Κυριακή 30 Ιανουαρίου 2011

Επειδή είμαι αστέρι!



Λοιπόν καλά μου annanoαναγνωστάκια, χθες στις 8 (!) το απόγευμα, μου τηλεφώνησαν ότι βγήκαν τα αποτελέσματα και ΠΕΡΑΣΑ!!!!!! Και μάλιστα 4η στη σειρά :))
Σας αγαπώ πολύ και σας ευχαριστώ που διαβάζατε τα άγχη, τις γκρίνιες, τις μιζέριες μου όλο το διάστημα πριν και κατά τις εξετάσεις και για όλη τη θετική ενέργεια και σκέψη που μου στείλατε. Ένα λάθος -που ακόμα μουτζώνομαι που το έκανα- πίστευα ότι θα μου κόστιζε την επιτυχία. Ίσως μου κόστισε την πρωτιά, αλλά who cares? Τα κατάφερα ο φύτουκλας.
Σμούτς!!

P.S. Και τώρα τι; Χμ...επόμενος στόχος, όσκαρ σεναρίου;

Παρασκευή 14 Ιανουαρίου 2011

Επειδή εκδικούμαι


Ο κόσμος νομίζει ότι θέλω να τον δείρω. Δεν ξέρω πόσο εχθρική μοιάζει  η φάτσα μου αυτή την εποχή (που από μέρα σε μέρα περιμένω τα αποτελέσματα κι αγχώνομαι), αλλά αυτή την εντύπωση πάντα την δημιουργούσα άθελά μου. 
Η αλήθεια βέβαια είναι, ότι τον τελευταίο + χρόνο έχουν ξυπνήσει οι τάσεις βίας μέσα μου (προς ένα συγκεκριμένο πρόσωπο όμως). Θέλω τόσο πολύ να του ρίξω κουβάδες νερού στο κεφάλι ή να του πασαλείψω το πρόσωπο με γιαουρτάκια και τούρτα, αλλά πού, με 13% ΦΠΑ!

Έτσι είμαι εγώ. Στα συναισθήματα, παρορμητική, ενθουσιώδης κι ασυγκράτητη σαν χείμαρρος. Είτε πρόκειται για φιλία είτε για έρωτα είτε για μίσος. Για όλα εν ολίγοις. Πολλές φορές οι κινήσεις μου παρεξηγούνται, λόγω του ανωτέρω ενθουσιασμού μου. 

Σκεφτόμουν λοιπόν, τι όμορφος που θα ήταν ο κόσμος και πόσο παιδικός, αν μπορούσαμε ελεύθερα να φιλάμε όποιον αγαπάμε, σε όποιο σημείο του μας καπνίσει, να μπουγελώνουμε όποιον μισούμε, να γιαουρτώνουμε όποιον μας τσαντίζει. 
Φαντάζεσαι να κυκλοφορούσαν στον δρόμο, άλλοι με κόκκινα/ροζ/καφέ φιλιά στη μούρη, στα χέρια, στην πλάτη κι άλλοι σαν βρεγμένη γάτα; Θα μπορούσες να πεις, ότι κατά κάποιον τρόπο, η εμφάνιση θα αποτελούσε δείγμα του χαρακτήρα του άλλου, οπότε θα μπορούσες πιο εύκολα να τον απορρίψεις ή να τον δεχτείς.

Υ.Γ. Εγώ πάντως, κάποια στιγμή που θα κοιμάται, θα του βάψω τα νύχια πορτοκαλί.

Τετάρτη 5 Ιανουαρίου 2011

Επειδή ταβανολογώ


Συχνά αναρωτιέμαι, ποιο μυστικό και ποια κρυφή δύναμη κρύβει το ταβάνι. Το κοιτάζουμε κυρίως όταν σκεφτόμαστε, είτε την ώρα που μιλάμε είτε την ώρα που ξαπλώνουμε. Τι θα μας έλεγε άραγε, αν είχε στόμα;

Από παιδί όταν το κοίταζα, σκεφτόμουν τι ωραία που θα ήταν, αν μπορούσαμε να περπατάμε σ' αυτό. Αν η βαρύτητα λειτουργούσε και προς τα επάνω. Σκέψου, ένα σπίτι 50 τετραγωνικών, θα γινόταν αμέσως-αμέσως 100. Περισσότερα έπιπλα, περισσότερος χώρος σε ένα μόνο δωμάτιο.

Και γενικά δηλαδή, αν λειτουργούσε κι η προς τα επάνω βαρύτητα -ελεγχόμενα πάντα- θα μπορούσαμε όχι μόνο να περπατάμε στα ταβάνια, αλλά κι όσοι σαν εμένα δεν τα πάνε καλά με τη θάλασσα, να κολυμπούν στα σύννεφα. 

Κυκλοφορώ κι ονειροπολώ. Από παιδί. 
Να θυμηθώ να κόψω τα ληγμένα.