Οι bloggers γράφουν και γράφουν και γράφουν κι εγώ έχω μείνει πεισματικά πίσω, σαν σε αγώνα δρόμου, να σας κοιτώ να προχωράτε κι εγώ να βαριέμαι του θανατά να κουνήσω το πόδι, να κάνω έστω κι ένα βήμα. Ο annanotopos έχει γίνει ένα από 'κεινα τα blogs (σαν κάποια που έχω στη λίστα μου και σκέφτομαι να διαγράψω, αλλά δεν το κάνω τιμής ένεκεν) που από την προηγούμενη ανάρτηση κοντεύει μήνας. Και το θέμα δεν είναι ο annanotopos. Αισθάνομαι βαλτωμένη η ίδια. Στο μυαλό μου κροάζουν βατραχάκια.
Μπερδεύομαι που λες. Έλεγα να περάσω, ν' ανοίξω το μαγαζί μου ρε αδερφέ και να πορευτώ. Και τώρα που πέρασα, έπεσα στην κατάθλιψη τύπου "καιτωρατί", με τις επαγγελματικές προτάσεις να πέφτουν σαν οβίδες γύρω μου κι εγώ να μην ξέρω τι να επιλέξω και να φοβάμαι. Φοβάμαι ότι θα κάνω ανοίγματα κι ύστερα θα καταλάβω ότι μόνο στα λόγια ήταν τα πολλά κεράσια. Έχω την ηλίθια πεποίθηση/αφέλεια ότι οι άνθρωποι είναι ειλικρινείς και συνεπείς στα λόγια τους κι έχω γεμίσει τις αποθήκες μου με μεγάλα καλάθια. Ναι φοβάμαι, αλλά δεν ήθελα να γράψω για τον φόβο, παρά τις προσκλήσεις που έλαβα. Τον ξορκίζω όταν δεν μιλάω γι' αυτόν, νομίζω.
Επιλογές κι αποφάσεις ζωής που πρέπει να πάρω κι εγώ παραμένω κολλημένη στο έδαφος. Κουάξ.
