Δευτέρα 29 Ιουνίου 2009

ΦΥΓΗ


Άσπρα κοστούμια φόρεσαν για να με υποδεχτούν,

κι εγώ γελώντας πονηρά, τους έκλεισα το μάτι.

Το χέρι δεν τους έδωσα, μ' αυτοί δεν απορούν.

Δεμένη ήμουν πισθάγκωνα στο άσπρο μου κρεβάτι.


Τους έδειχνα τα δόντια μου και τους χαμογελώ

κι αυτοί νομίζαν πως πεινώ και μου 'δωσαν να φάω.

Ξύλο μου δώσαν να γευτώ, δαγκώνω το φελό

κι αρχίσαν να με γαργαλούν, να με τσιμπάν. Πονάω!


Περίεργο το παιχνίδι τους. Καθόλου δεν μιλούν.

Τα μάτια μου βαραίνουνε, το σώμα παραλύει.

Ακούγονται από μακρυά, αγγέλοι να γελούν.

Το φως απ' τα κοστούμια τους, απ' τη ματιά μου δύει.


29.6.2009

Ν.Μ.Σ.

Επειδή αυξάνεσθε και πληθύνεσθε...

Κερνάω υποβρύχιο! :)

Κυριακή 28 Ιουνίου 2009

Επειδή θέλω να μάθω ΙΙ


Πώς ορίζεις το λάθος;

Επειδή θέλω να μάθω


Πώς ορίζεις το πάθος;

Παρασκευή 26 Ιουνίου 2009

Επειδή ίσως μάθεις να πετάς τελικά

Επειδή μας ψεκάζουν θανατόσκονη

Πέθανε και ο Μάικλ Τζάκσον σε ηλικία 51 ετών. Ο 6ος θάνατος που ακούω μέσα σε 3 μέρες. Παρακαλώ αγαπημένοι μου αναγνώστες, προσέχετε την υγεία σας!

Πέμπτη 25 Ιουνίου 2009

Επειδή στενοχωρήθηκα σήμερα

I

Μου τη δίνει όταν ο κομμωτής κάνει του κεφαλιού του. Κάποτε αναρωτήθηκα αν αυτός έχει αχρωματοψία ή εγώ μιλάω κινέζικα. Άνοιξε και το  χρώμα απ΄ τα λουσίματα κι άρχισαν όλοι να ρωτάνε γιατί τα έκανα τόσο ξανθά. Μέχρι που άκουσα την ατάκα ότι δεν θα παίρνουν τα λεγόμενά μου στα σοβαρά, γιατί τόση μπογιά σίγουρα απορροφήθηκε. Πήγα κι εγώ να "σβήσω" μερικές ανταύγες και να καθαρίσω την ψαλίδα κι έφυγα κουρεμένη 4 δάχτυλα. Και μ' αρέσει που του είπα ότι προετοιμάζομαι για την μεγάλη αλλαγή (κούρεμα κοντό καρέ και αλλαγή χρώματος), αλλά από Σεπτέμβρη, γιατί προς το παρόν απολαμβάνω το μακρύ μαλλί μου, που κόντευε στη μέση. Συγχίζομαι όσο το σκέφτομαι.


ΙΙ

Τον Φεβρουάριο του 2008 πήγα πρώτη φορά σε σπίτι για πληρεξούσιο. Ο κύριος Ξ. είχε αρρωστήσει από την παλιοαρρώστια. Η σύζυγος όταν το έμαθε, τηλεφώνησε στο γραφείο να ετοιμάσουμε 20σέλιδο πληρεξούσιο στα παιδιά τους, γιατί θα έφευγαν για Αμερική. Ο κύριος Ξ. δεν ήξερε ακόμα. Όταν έφτασα, μόλις το είχε μάθει. Το σπίτι ήταν μουντό και σκοτεινό, παρά το γεγονός ότι ήταν ρετιρέ. Τα παιδιά τους, στην ηλικία μου, χαζογελούσαν μάλλον από αμηχανία. Προσπαθούσαν να κάνουν χαβαλέ. Αυτό καθώς και η παρουσία μου, εκνεύρισαν τον κύριο Ξ. Δεν τα 'βαλε μαζί μου, αλλά με το γεγονός ότι του το έκρυψαν και ότι έψαξαν τα βιβλιάριά του για να μου δώσουν νούμερα λογαριασμού. Δεν το είχε αποδεχτεί ακόμη. Μέχρι και τα εισιτήρια για έξω ήταν έτοιμα, εν αγνοία του. Έξι μήνες στον Καναδά και όλα πήγαιναν καλά. Σήμερα, χτύπησε το τηλέφωνο και η κόρη του μας είπε ότι ο κύριος Ξ. έφυγε. Κι είχε μόλις την ηλικία του μπαμπά μου.


ΙΙΙ

Το 'χω ξαναπεί, αλλά είναι εκπληκτικό το πόσο γρήγορα τρέχει το μυαλό, τι συνειρμούς κάνει και πώς καταλήγει σε αναμνήσεις περίεργων συγκυριών.
Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν μια φοιτήτρια που είχε λάπτοπ και σύνδεση στο internet. Ένα μεσημέρι, κάλεσε τρεις φίλες της για φαγητό. Η πρώτη έφτασε από Πειραιά, η δεύτερη από Παγκράτι και η τρίτη από την απέναντι πόρτα. Φάγανε, κουτσομπολέψανε, γελάσανε και ύστερα είπαν να κάνουν τις δηλώσεις μαθημάτων για το εξάμηνο από το λάπτοπ. Το κάνανε κι αυτό κι ύστερα βαρέθηκαν κι άρχισαν να θέλουν να φύγουν. Η του Πειραιά έφυγε γιατί την περίμεναν κι ετοιμαζόταν και η του Παγκρατίου, γιατί είχε διάβασμα. Η οικοδέσποινα έπρεπε να φύγει κι εκείνη, να πάει στο συνεργείο να πάρει το αυτοκίνητο, που αν και καινούριο, του είχε ήδη ζουλίξει την πίσω πόρτα σε μια στροφή, πάνω σε ένα παρκαρισμένο αυτοκίνητο. Ζήτησε λοιπόν από τις δύο άλλες να την συνοδέψουν, γιατί βαριόταν να περπατήσει ένα τέταρτο μόνη της. Σκέφτηκε κιόλας να δελεάσει την του Παγκρατίου, πηγαίνοντάς την σπίτι της μετά. Πήγανε λοιπόν οι τρεις φίλες στο συνεργείο (με το λεωφορείο τελικά), παρέλαβαν το αζούλιχτο τουτού και ξεκίνησαν για Παγκράτι. Στο δρόμο, η της διπλανής πόρτας πρότεινε καφέ και άρχισε η αναζήτηση του κατάλληλου μέρους. Η φοιτήτρια - οδηγός προσπέρασε το σπίτι στο Παγκράτι και συνέχισε ευθεία. Έπεσε η πρόταση για Γλυφάδα, αλλά η οδηγός ήταν άβαφτη, φορούσε φόρμα, αθλητικά και ένα φουλάρι, που ακόμα το έχει. Την πείσανε, μιας και υπήρχε επιτέλους αυτοκίνητο στην παρέα, πως έπρεπε να το εκμεταλλευτούν και να πάνε για πρώτη φορά και κάπου μακρυά από το κέντρο, για καφέ. Όπερ και εγένετο. Βρήκαν να παρκάρουν σχεδόν έξω από την καφετέρια και μπήκαν μέσα. Καθίσανε στην τζαμαρία, μπροστά στον δρόμο, για να προσέχουν το καινούριο αυτοκίνητο. Με το που έκατσαν, άδειασε μια θέση ακριβώς μπροστά στην τζαμαρία και επιστρατεύτηκε όλη η παρέα για την μετακίνηση του αυτοκινήτου. Όταν η οδηγός ηρέμισε, άρχισε να αισθάνεται ένα βλέμμα να την καρφώνει. Κοίταξε πίσω δεξιά και είδε. "Αυτός ο τύπος με κοιτάζει συνέχεια" εξομολογήθηκε στις φίλες της και άλλαξε θέση, λίγο γιατί ήθελε κι εκείνη να κοιτάζει, λίγο γιατί την ενοχλούσε το βλέμμα του. Οι τρεις φίλες γελούσαν, με το ραβασάκι που έλαβε εκείνη της απέναντι πόρτας από τον σερβιτόρο, αλλα η οδηγός δεν μπορούσε να αποφύγει να κοιτάζει το διπλανό τραπέζι. Εκείνον με τον μυταρά φίλο του και μια πολύ βαριά ατμόσφαιρα. Εκείνος σιωπηλός, θλιμμένος, με κατεβασμένο το κεφάλι, να προσπαθεί κάπου - κάπου να εξηγήσει, ο φίλος του συμβουλάτορας και η φοιτήτρια να προσπαθεί να στήσει αυτί (πάντα της άρεσε να το κάνει εξάλλου). Βράδιασε, η μουσική δυνάμωσε, το διπλανό τραπέζι άδειασε και η φοιτήτρια έχασε το ενδιαφέρον της και ήθελε να φύγει.
Σχεδόν δύο χρόνια μετά, η πτυχιούχος πια κι εκείνος, βρέθηκαν τυχαία σε μια καφετέρια, στο ίδιο τραπέζι, στην ίδια παρέα. Εκείνη, χωρίς να ξέρει το γιατί, αισθάνθηκε την καρδιά να πεταρίζει στην πρώτη ματιά. Εκείνος, αναγνώρισε το χαμόγελό της και τη ρώτησε αν δύο χρόνια πριν, κάθονταν στα διπλανά τραπέζια, μιας καφετέριας στη Γλυφάδα.

Επειδή θα επανέλθω


Θέλω να πω πολλά, αλλά δεν έχω χρόνο τώρα. 
Προς το παρόν, ΚΑΛΩΣΟΡΙΖΩ τον νέο μου αναγνώστη. Με ξετίναξες χθες, αλλά χαλάλι. Ελπίζω να βρήκες ενδιαφέρον τον annanotopo μου.

So, fasten your seatbelt, have a nice flight and hope to see you again!

Τετάρτη 24 Ιουνίου 2009

Επειδή αναγνωρίζω


Τώρα που μπορώ να κάθομαι περισσότερες ώρες στη δουλειά, το κάνω. Δεν αγχώνομαι να γυρίσω σπίτι στην ώρα μου, μήπως θεωρηθεί ότι γκομένιζα. Γιατί, ναι το παραδέχομαι, έχω αυτήν την πολύ επικίνδυνη ασθένεια, που την πέφτω σε όποιον βρω μπροστά μου, ανεξαρτήτου ηλικίας, σχέσης, επιπέδου έως και φύλου μη σου πω. Οι λεσβιακές μου τάσεις ήταν θέμα συζήτησης εξάλλου.(Ήμαρτον Παναγία μου...).
Έλεγα λοιπόν, ότι μέχρι πρόσφατα γκρίνιαζα όλη την ώρα για την πολλή δουλειά και την αντιμετώπιση που είχα απ' το boss. Όχι ότι δεν άκουγα "ευχαριστώ". Ίσα - ίσα! Απλά δεν ήμουν ικανοποιημένη από την αμοιβή μου, γιατί δεν ανταποκρινόνταν στη δουλειά που έβγαζα. Γραμματειακή υποστήριξη και γράψιμο. Μάλιστα κάποια εποχή έπαιζα και τον ρόλο της γκαρσόνας. Επειδη δε έχω την τάση να με συγκρίνω, με εκνεύριζε το γεγονός ότι η "συνάδελφός" μου, δούλευε τις μισές ώρες από μένα, έγραφε μόνο και παίρναμε τα ίδια λεφτά -χωρίς αυτή να έχει τελειώσει το Ίδρυμα (βλ. Νομική). 
Και να που ήρθε η ώρα, η κατά τα ανωτέρω συνάδελφος, να θελήσει να φύγει για να ξεκουραστεί και να καταφτάσει η αντικαταστάτριά της (η οποία μεταξύ μας, μπορεί να έχει τελειώσει με 7 το Ίδρυμα, αλλά δεν το 'χει.). Κι έτσι απλά, έγινα εγώ η παλιά κι αυτή ο annanas. Ξέρεις, τηλέφωνα, πόρτες, καφέδες, αντίγραφα, γράψιμο. 
Βέβαια, ως ταύρος συνηθίζω να είμαι τελειομανής και συγκεντρωτική. Τον πρώτο καιρό, τα έκανα όλα μόνη μου, γιατί μου φαινόταν ότι κολλούσε στραβά τα ένσημα, δεν άφηνε ίσο διάστημα μεταξύ των σφραγίδων (άκου κόλλημα που έχω!), δεν απαντούσε σωστά στο τηλέφωνο κ.λ.π. Όταν έπεσε η τρελή δουλειά όμως, αναγκάστηκα να αφήσω τους ψυχαναγκασμούς μου και να στρωθώ στο γράψιμο. 
Έτυχε που λες, να πέσουν δύσκολες περιπτώσεις και μάλιστα μέσα σε ένα μήνα περίπου 6 τροποποιήσεις συστάσεων (τόσες δεν είχαμε ούτε μέσα στο χρόνο). Για να μην μιλήσω για γονικές, δωρεές, συστάσεις και δεν συμμαζεύεται. Κι όπως καταλαβαίνεις, όλα τα φορτώθηκα εγώ, γιατί το νέο αίμα δεν ήταν έτοιμο ούτε πληρεξούσιο να γράψει. 
Σκάει λοιπόν η είδηση ότι θα μας ξεφραγκιάσει ο δάσκαλος κι αρχίζω κι εγώ να προετοιμάζω το έδαφος. Αφού αύξηση δεν πήρα, παρ' όλο που τα έγραφα όλα εγώ, το boss κατανόησε κι άρχισε να ζητάει απ' τους πελάτες pourboir. Για το καλό που λένε.
Και φτάνουμε λοιπόν στο χθεσινοβραδυνό. 8.300 λέει. Ο λογαριασμός στην Τράπεζα λέει 8.128. Παλεύεται μεν, αλλά όταν θα σταματήσω τη δουλειά, θα αναγκαστώ να πέσω στην ανάγκη των γονιών κι αυτό δε μ' αρέσει καθόλου.
Τέλος πάντων, έλεγα λοιπόν ότι χθες μαζευτήκαμε γύρω στις 25 υποψήφιες πλατυκώλες (χαρακτηρισμός του δασκάλου για τις άνω των 50 συμβολαιογράφους). Ενημέρωση περιμέναμε, 2.30 ώρες μας κράτησε. Διαφήμισε τον εαυτό του, γιατί είπε ότι είναι ένα προϊόν που εμείς καλούμαστε να αποφασίσουμε αν θα το αγοράσουμε.
Οι 5 υποψήφιες ήταν κόρες συμβολαιογράφων. Αρχίζει λοιπόν τις ερωτήσεις, απευθυνόμενος κυρίως σ' αυτές. Ξέρεις τι θα πει "άκρα του τάφου σιωπή"; Αυτό, ένα πράμα. Κιχ δεν βγάλανε. Ούτε και κανένας άλλος στην τάξη. Μ' έτρωγε το χέρι μου, να σηκωθεί για ν' απαντήσω, αλλά είπα να κρατηθώ, μην αποκαλύψω με τη μία την φυτουκλίασή μου.
Σήμερα στη δουλειά, αγκάλιασα το boss και την ευχαρίστησα μέσα απ' την καρδιά μου, που μου έμαθε τόσα πράγματα. Αν δεν ήταν στον δρόμο μου, θα είχα μεγάλη ανηφόρα να διαβώ με το διάβασμα και την κατανόηση. Και δεν είναι ότι απλά έχω σχεδόν 2 χρόνων εμπειρία, γιατί εκεί μέσα ήταν κι άλλες που δούλευαν σε συμβολαιογραφεία, αλλά όλες κοιτούσαν με το βλέμμα της αγελάδας.
Ικανοποιημένο το boss, μου κάνει την πρόταση: Αν νομίζεις ότι θα σε βοηθήσει στις εξετάσεις, μπορείς να συνεχίσεις να δουλεύεις, λιγότερες ώρες, με τα ίδια χρήματα.    :) 

Επειδή μας ρουφάει το αίμα


Γκλουπ (ξεροκατάπια).
Οκτώ χιλιάδες τριακόσια (8.300,00) γιούροζ, με τρεις χιλιάδες (3.000,00) γιούροζ προκαταβολή, πολλά δεν είναι;;;;;;;;;;
:/

Κυριακή 21 Ιουνίου 2009


Σε τρύπιους ουρανούς ανταμωθήκαμε,

να κάνουμε τραμπάλα στους διφθόγγους.

Ψυχές αρρωστημένες παραβγήκαμε,

τα εμπόδια ψηλά μοιάζαν με λόγγους.

Τη σκάλα με ημιτόνια ανεβήκαμε,

ζητώντας αλλοιώσεις με υφέσεις

και πιάνοντας κορφή ξέρεις τι βρήκαμε;

Κλειδιά παραδομένα σ' αντιθέσεις...


Ν.Μ.Σ.



Στο βράχο πάνω στάθηκα και κάτω το κρεβάτι,

εκεί που η πτώση ανταμοιβή στης θάλασσας τη χάρη.

Λευκά σεντόνια κύματα ατέλειωτα στο μάτι

ύπνο καλούν να σκεπαστώ, να σβήσουνε οι φάροι.

Γονάτισα και κύλισε στο πόδι μου το αίμα

και έτρεξε να ενωθεί με μαργαρίτας ρίζα.

Τα μάτια της μου σήκωσε και το υγρό της βλέμμα.

“Μη μου μαδήσεις πέταλα κι η απάντηση είναι γκρίζα”.

Της μάζεψα τα δάκρυα, αίμα μου και ελπίδα,

τα φύτεψα στο βράχο μου, φωτιά να γεννηθεί,

ανέσπερη, αλώβητη, της μέρας ηλιαχτίδα

και ύστερα αναπαύθηκα στον ύπνο τον βαθύ.


21.6.2009

N.M.Σ.

Πέμπτη 18 Ιουνίου 2009

Ευχαριστώ.



Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Την ώρα που έκλεινε ο κύκλος, είδα πως έλειπε η αλυσίδα που με κρατούσε δεμένη 

στα μέρη που αγάπησα. Σύμπτωση ή σημάδι τέλους εποχής;


Τετάρτη 17 Ιουνίου 2009

Επειδή απελπισίαι γονέων παιδεύουσι τέκνα


Οι σπόντες είχαν αρχίσει προ καιρού. Οι αντιδράσεις ποίκιλαν. 
Αρχικά αδιαφορία. Δεν το 'παιρνα στα σοβαρά. Και "άντε στην υγειά σου", το Πάσχα "και του χρόνου με παιδί" και δε συμμαζεύεται. Θεώρησα ότι ήταν που με είδαν φρικαρισμένη και 'θέλαν να ελαφρύνουν το κλίμα. Το 'ριξα κι εγώ στο καλαμπούρι (αυτή η λέξη πάντα μου θύμιζε το γαλακτομπούρεκο). 
Μέχρι που πριν λίγες μέρες κι αφού η μαμά είπε μπροστά μου στον 23χρονο αδερφό μου, να της κάνει εγγόνι, γιατί δεν βλέπει προκοπή από τις ανεπρόκοπες τις κόρες της, με πήρε στο δωμάτιό μου, έκλεισε την πόρτα και μου είπε:
"Άκου να δεις παιδί μου. Είμαστε μεγάλοι άνθρωποι και όπως είδες αρρωσταίνουμε. Εμείς πότε θα χαρούμε; Κάνε ένα παιδί τώρα. Μην περιμένεις εξετάσεις. Και θα στο μεγαλώσω εγώ. Όχι ότι σε πιέζω! Κι όταν εσύ με το καλό περάσεις και στρώσει η δουλειά, θα στο παραδώσω έτοιμο".
Λες κι είναι πακέτο το μωρό. Κωμικοτραγική η σκηνή. Δεν ήξερα αν έπρεπε να σκάσω στα γέλια ή να προβληματιστώ. Κι απ' ό,τι φαίνεται, κατέληξα στο 2ο, αφού πρώτα την παρότρυνα να κάνει κι άλλο παιδί, μιας και το 'χει ανάγκη! :Ρ

Τρίτη 16 Ιουνίου 2009

Επειδή πέφτουμε


Συμπτώσεις, συμπτώσεις συμπτώσεις...
Με ενδιαφέρουν ιδιαίτερα όταν συμβαίνουν στη ζωή μου και με προβληματίζουν ακόμα περισσότερο. Δεν είμαι ποτέ σίγουρη ότι καταλαβαίνω γιατί συμβαίνουν. Μόνο κρίνοντας εκ του αποτελέσματος, μπορώ να εκφέρω άποψη. Κάποια πράγματα όμως στη ζωή μου δεν τελειώνουν. Είναι κύκλοι που επαναλαμβάνονται ξανα και ξανά, σαν ελατήριο. Την στερνή μου ώρα, ίσως μπορέσω να απαντήσω στο πελώριο ΓΙΑΤΙ που πλανάται πάνω απ΄το κεφάλι μου (μαζί μ' εκείνο το γκρι συννεφάκι που όλο βρέχει). Κι αν προκαλούνται από μια ανώτερη δύναμη, τότε μιλάμε για technology freak. Υπολογιστές που χαλάνε την λάθος στιγμή και δημιουργούν παρεξηγήσεις, που με τη σειρά τους δημιουργούν ένα σωρό καταστάσεις, μήνυμα που δεν έλαβα ποτέ και έμαθα την ύπαρξή του ένα χρόνο μετά (!), που κι αυτό κι αν δημιούργησε ένα ντόμινο άσχημων καταστάσεων...Ουλές στο σώμα και την ψυχή. Θα κλείσουν, αλλά θα φαίνονται. Δεν θα πονάνε, αλλά θα θυμίζουν όλα αυτά που θέλω να ξεχάσω. Συμπτώσεις, συμπτωσεις, συμ - ΠΤΩΣΕΙΣ...

Επειδή γουστάρουμε ρυθμό, Αρβανιτάκη και τα video clips της!




Δευτέρα 15 Ιουνίου 2009

Επειδή ξυπνάμε νωρίς!



Πατάτα το βίντεο αλλά σούπερ οι στίχοι!

Τι θέλεις και με ενοχλείς; Διάολε!
Σαν μυρωδιά αγαπημένου ανθρώπου,
βρήκες και τρύπωσες στο χώρο.
Αντανακλάς τη σκέψη;
Βλέπεις λεμονανθούς στην κώμη
και φόρεμα λευκό δίπλα στο κύμα;
Φίδια θα γίνουν τα λιτά μαλλιά
για να σκοτώσουν τ' όνειρο.
Διάολε! Τι θέλεις και με ενοχλείς;


Κυριακή 14 Ιουνίου 2009

Επειδή είμαι chocoholic


Είναι στιγμές σαν κι αυτή, που ο ουρανίσκος με γαργαλάει για σοκολάτα. Ανάγκη για το γλυκό κομμάτι που λιώνει σιγά - σιγά στο στόμα, οδηγώντας τη γλύκα στην ψυχή. Λόγω ζέστης, τις αποσύρουν μέχρι να έρθει το φθινώπορο και μέχρι τότε, μας παραπέμπουν στα παγωτά. Όχι κύριε, δεν θέλω παγωτό! Σοκολάτα θέλω!
Όσο υπάρχει η σοκολάτα, τι να τα κάνεις τα υποκατάστατα; Τώρα όμως που δεν βρίσκω, μήπως να το ξανασκεφτώ;




Σάββατο 13 Ιουνίου 2009

Επειδή με κατατρέχουν τα γαλλικά!


Για κάποιον ανεξήγητο λόγο, βλέπω χρόνια τώρα εφιάλτες αλά γαλλικά. Πρόσφατα δε, άρχισα να σκέφτομαι ότι πλάκα θα 'χει να μείνω κάποια στιγμή στη ζωή μου στη Γαλλία. Ο αστρολογικός μου χάρτης λέει, ότι στα 42 θα την κάνω για έξω, όχι για πάντα όμως. Το ίδιο μου είπε και ο χειρομάντης στη Φλωρεντία. Μόνο που αυτός δεν είπε ηλικία. Ότι έχω τάσεις φυγής, έχω. Ότι θέλω να επισκεφτώ τη Γαλλία, θέλω. Ότι ζήτησα να μάθω γαλλικά, ζήτησα. Κι ότι τα 'χω παρατήσει από τότε που πήρα το Sorbonne II, εδώ και 10-11 χρόνια δηλαδή, σίγουρα τα ΄χω.Ένα χαρακτηριστικό όνειρο που θυμάμαι, ήταν ότι είχα πάει με γκρουπάκι από Ελλάδα, στο Παρίσι. Μόνο εγώ λέει μιλούσα (λέμε τώρα), γαλλικά. Σε μια ξεναγηση μας έκλεψαν και οι υπόλοιποι του γκρουπ, με βάλανε μπροστά να πάμε στην Αστυνομία, να τους εξηγήσω τι έγινε. Κι εγώ είχα γίνει σαν πατζάρι, γιατί δεν θυμόμουνα ούτε τ' όνομά μου να πω στα Γαλλικά. Τρελά αγχωτικό όνειρο.
Το βράδυ, είδα ότι είχα δώσει πανελλήνιες και κάποιος με έπεισε να δηλώσω πρώτη σχολή  τη γαλλική φιλολογία. Βγήκαν λέει τα αποτελέσματα κι εγώ όντως πέρασα εκεί και μάλιστα πρώτη, με βαθμό 1980, με άριστα το 2000. Φρίκαρα, γιατί σκεφτόμουν ότι όλη μου τη ζωή ήθελα να περάσω Νομική κι ότι δεν γινόταν να έχω περάσει γαλλική φιλολογία. Δεν γινόταν κάποιος να με είχε επηρεάσει τόσο, την τελευταία στιγμή! Ήμουν σίγουρη πως ο προορισμός μου ήταν η Νομική! Δεν γινόταν! Απλά δεν γινόταν!! Και ο λόγος βέβαια, ήταν ότι για να έχω περάσει γαλλική φιλολογία, πρέπει να είχα δώσει ειδικό μάθημα, γαλλικά. Κι αυτό δεν γινόταν, γιατί απλά δεν θυμαμαι τίποτα από γαλλικά...

"Των αχάριστων πομπών
αχρείαστοι να είναι
δέκτες χρησμών
και συμφορών
που χαρίζουν
χρωμα γκρι
δεμένο με χρυσό."

Παρασκευή 12 Ιουνίου 2009

Επειδή το ένστικτό μου δεν με ξεγελά ποτέ (ή σχεδόν ποτέ)

Απ' το πρωί ήμουν νευρική. Εγώ, που όταν βλέπω άνθρωπο να κουνάει νευρικά τα πόδια του, ζαλίζομαι και ζητάω να σταματήσει, σήμερα δεν μπορούσα να ελέγξω ούτε χέρια, ούτε πόδια. Ανησύχησα και είχα στο μυαλό μου ότι κάτι συμβαίνει, κάτι δεν θα πάει καλά σήμερα. Το τηλέφωνο χτυπούσε ασταμάτητα (ούτε στα γενέθλια τέτοιο σουξέ), απ' όποιον άσχετο μπορούσα να φανταστώ. Κάθε φορά πετιόμουν πάνω έντρομη. Μέχρι που έσκασε το τηλεφώνημα, ότι η γιαγιά μετά το πέσιμο που είχε πρόσφατα, έχει πόνο τρομερό στην κοιλιά. Έχοντας ιστορικό με ιλεούς, έτρεξα, γιατί μου ζήτησε να κρατήσω τα χαρτιά της, επειδή θα πεθάνει. Τέτοια ν' ακούω δεν μπορώ. Ταράζομαι. Δεν έχω εξοικιωθεί με το θάνατο. Έναν βίωσα στην οικογένεια και έπρεπε να μου δημιουργήσουν τύψεις για τον τρόπο που το αντιμετώπισα. Τελικά αναγκάστηκα να κάνω διάγνωση, γιατί γιατρούς δεν θέλει κι αποφάνθηκα ότι κατά πάσα πιθανότητα κρύωσε. Κατέβηκα σπίτι και τα τηλέφωνα συνέχισαν να χτυπούν. Δεύτερο τηλεφώνημα, κλέψανε μέσα από το αυτοκίνητο την τσάντα της αδερφής μου, με αρκετά χρήματα, κάρτες, ταυτότητες, φωτογραφική μηχανή, κλειδιά -μόνο το κινητό γλίτωσε. Σαν να την βιάσανε λέει ένιωσε. Η ώρα περνάει κι ανησυχώ μην τριτώσει...

Πέμπτη 11 Ιουνίου 2009

Περπατούσε βιαστικά στο δρόμο, με το κεφάλι σκυφτό κι οι σκέψεις του έτρεχαν σ' αγώνα δρόμου. Πόσο δύσκολοι ήταν οι τελευταίοι μήνες!
"Γιατί Θεέ μου, γιατί; Ποιος με μούτζωσε;" ψέλλισε, σηκώνοντας τα μάτια στον ουρανό.


.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.


 

Χάδια, φιλιά,
μυαλού τσαλακωμένο στρώμα,
γαργαλά,
γυμνές χαράς πατούσες,
κραυγάζουσες
ζεστό ν' αγγίξουν σώμα.
Κρύο, βοριάς,
παλιοί σταματημένοι δείκτες
οδηγούν
τυφλο παιχνίδι σκιών,
κινούμενων
μορφή ν' αρπάξουν.


Κι η λύση που γυρεύεις,
ψάχνει το δρόμο της να βρει,
να λησμονήσει.

Α-κρινα


Σωτήρες του ορίζοντα ουρανού
σύννεφα δέσμια 
της τύχης υδρατμών
να περπατήσουν χώμα,
που μάτωσε το φως
σαν βγήκε στο σεργιάνι
των άρρωστων στιγμών.
Δοσμένα λάθη
αράγιστων χειλιών
χαμόγελα του Ήλιου
αντίστροφα σκορπούν
τη γύρη τους τα κρίνα
λησμονώντας δέρμα νυκτός να στολιστούν.
Άντυτη γύμνια αναπολούν
κι ανηφορίζουν...

Επειδή...

Δευτέρα 8 Ιουνίου 2009

Επειδή πρωτοτυπούμε!



Η ατραξιόν του εκλογικού μας τμήματος. Στις άλλες εκλογές είχα κάποιον που να ξέρει να στάζει το βουλοκέρι. Αυτή τη φορά μαζευτήκαμε γυναικόπαιδα μόνο, οπότε ανέλαβα δράση. Αφού έκαψα το δάχτυλο μου και πέταξε φουσκάλα, έκαψα το σκοινί (ως ανωτέρω) και η κυρία της εφορευτικής που μισοφαίνεται, βρήκε πως αυτό θα είχε περισσότερο ενδιαφέρον. Συμφώνησα και το αφήσαμε :)










Σάββατο 6 Ιουνίου 2009

Επειδή...εκλογές...



Εκλογές λοιπόν. Ενθουσιασμός 0. Μου είπαν ότι με έφεραν σαν παράδειγμα "κωλόφαρδης" που διορίστηκε όσες φορές ζήτησε κι εκεί που ζήτησε και μάλιστα τις 2 φορές σαν ασκούμενη. Ότι θα το άκουγα κι αυτό στη ζωή μου, ούτε που το φανταζόμουν! Γενικότερα δεν έχω την τύχη με το μέρος μου - το λέει και το ωροσκόπιό μου άλλωστε. Η αλήθεια είναι βέβαια ότι διορίστηκα στον ίδιο δρόμο με το σπίτι μου, 84 νούμερα διαφορά...Δεν μπορώ να αρνηθώ τον χαρακτηρισμό, άρα...
Ενθουσιασμός όμως 0 και πάλι. Για να 'μαι ειλικρινής, δεν είχα όρεξη για εκλογές φέτος. Ήλπιζα να μη με διορίσουν. Αλλά τι να κάνω, μαζεύω λεφτά για το φροντηστήριο. 7.000,00 λέει, πριν από 2 χρόνια. Ποιος ξέρει πόσο θα τα ανέβασε.
Δεν έχω διάθεση ούτε τα βιβλία να κάνω - που αυτή τη φορά είναι υπόθεση 10 λεπτών, ούτε τις οδηγίες να διαβάσω, ούτε τις εγκυκλίους, ούτε να βγω για μαρκαδορους - λαστιχάκια - μπλάνκο. Θυμάμαι τις προηγούμενες εκλογές και σφίγγεται η καρδιά μου. Στον αγαπημένο μου τόπο με τον αγαπημένο μου άνθρωπο. Τη διαδρομή με το αυτοκίνητο, το μοναστήρι, τη στάση στο κιόσκι με τους αλλοδαπούς και τον ντόπιο φύλακα, το συμπλήρωμα των βιβλίων στο σχολείο, το φαγητό δίπλα στα κρεμασμένα χταπόδια, την κούραση, το πρωινό ξύπνημα, τον χαβαλέ στην αίθουσα, τους εκλογείς που δεν απευθυνόντουσαν σε μένα για τις απορίες τους, την καταμέτρηση, το γρήγορο φαγητό δίπλα στο ξενοδοχείο, τη νύστα, το πρωινό ξύπνημα, τον ύπνο στο λεωφορείο, τις φωτογραφίες μπροστά στη Νομαρχία, το σκύλο, το Πρωτοδικείο, τη βόλτα στην πόλη, το άλλο μοναστήρι και ύστερα τέλος.-









THE END

Παρασκευή 5 Ιουνίου 2009

Επειδή έχουν σπάσει τα νεύρα μου!!!

Τον τελευταίο μήνα, δουλεύω τόσες πολλές ώρες ασταμάτητα (10 περίπου), που έχουν ματώσει οι αγκώνες μου από το γραφείο. Κι ύστερα συνεχίζω άλλες δουλειές. Κι έρχομαι σπιτάκι μου ν' αράξω και οι μ@λ@κες από απέναντι (αυτοί αλλοδαποί, εγώ ρατσίτρια) έχουν από τις 8 μουσική τέρμα και τραγουδάνε με τις αγριοφωνάρες τους, όσο πιο δυνατά μπορούν. Δεν μπορώ να καταλάβω τη γλώσσα τους, αλλά για βαλκάνια τους κόβω. Έκανα υπομονή μέχρι τις 12.30 αλλά τα νεύρα μου κρόσια! Κάποιοι από μας δουλεύουν αύριο γαμώτο μπελά μου!!Έκανα παρατήρηση μια, έκανα παρατήρηση δύο, μετά πήρα το 100, με γράψανε στα π@π@ρι@ τους, ξαναπήρα το 100 και οι απένταντι έχουν δυναμώσει περισσότερο τη μουσική!! Η αστυνομία άφαντη, τα παράθυρα κλειστά, τα νεύρα τεντωμένα, τα μάτια να κλείνουν και η φασαρία λες και έρχεται από το διπλανό δωμάτιο. Βρωμούπολη, πότε θα ρίξω μαύρη πέτρα πίσω μου;;;

Πέμπτη 4 Ιουνίου 2009

Επειδή είμαι καχύποπτη ΙΙ

Με έχει προβληματίσει -θετικά μάλλον- ο τρόπος που έχω αρχίσει να σκέφτομαι πάλι. Αναγνωρίζω τον παλιό annana να ξυπνάει μέσα μου. Τον ρεαλιστή εαυτό μου. Το να με τοποθετούν σε ένα θρόνο και να μου υποκλίνονται από το πρωί ως το βράδυ, με φέρνει σε δύσκολη θέση. Υπάρχει και σιωπηλός θαυμασμός. Οποιοσδήποτε άλλος έπαινος, με βάζει σε σκέψεις. Πάντα πίστευα και υποστήριζα με θέρμη ότι δεν υπάρχει αγάπη (δεν αναφέρομαι μόνο στην ερωτική). Πίστευα ότι όλοι ενδιαφέρονται μόνο για το πώς θα βολευτούν οι ίδιοι και δεν εξαιρώ τον εαυτό μου απ' αυτό. Ό,τι κάνουμε, το κάνουμε για προσωπικό και μόνο όφελος. Θυμήθηκα μόλις, ένα επεισόδιο από τα "Φιλαράκια", που η Φοίβη και ο Τζόι προσπαθούσαν να βρουν ανιδιοτελή πράξη και δεν τα κατάφερναν. Αλλά έτσι είναι οι όροι του κοινωνικού παιχνιδιού. Έχω λογοφέρει πολλές φορές με τους αιθεροβάμωνες της παρέας σχετικά με το θέμα, από τα φοιτητικά ακόμα χρόνια και ίσως να χαλούσα μόνη μου την εικόνα μου, αφού συνήθιζα να λέω ότι δεν πιστεύω καν στη φιλία. Μας αρέσει να εκμεταλλευόμαστε τους άλλους για τη δική μας ικανοποίηση. Π.χ. Βαριέμαι να μείνω σπίτι, φροντίζω να 'χω φίλους, για να βγω. Κάνω σχέσεις, για να αισθάνομαι πιο δυνατή, ότι έχω υποστηριχτές στα όνειρά μου. Δουλεύω σα σκυλί και φροντίζω να διατηρώ καλό κλίμα στη δουλειά γιατί ελπίζω σε μελλοντική βοήθεια. Είμαστε περισσότερο εγωιστές απ' όσο νομίζουμε. Κι αυτοί που θεωρούν τον εαυτό τους ρομαντικό και αρνούνται να παραδεχτούν τα παραπάνω, είναι ακόμα μεγαλύτεροι εγωιστές, από τους ρεαλιστές.  




Τετάρτη 3 Ιουνίου 2009

Επειδή είμαι καχύποπτη

Πρόσφατα μου είπαν ότι είμαι συμπαθής κι η απάντηση βέβαια που θα έδινα είναι ότι φυσικά και συμφωνώ. Με αντιπαθούν μόνο όσοι με πλησιάζουν εξ αρχής κακοπροαίρετα. Είμαι από τα άτομα που ίσως επειδή δεν άκουσαν πολλά “μπράβο” στην παιδική τους ηλικία, παρά τις όποιες προσπάθειες προς τούτο, επιζητώ θετικά σχόλια και με στενοχωρούν αφάνταστα τα αρνητικά. Τις τελευταίες βδομάδες, μπορώ να θυμηθώ τόσα πολλά θετικά σχόλια, να φτάνουν πανταχόθεν, που έχω αρχίσει να ανησυχώ. Καλά λόγια για την εμφάνιση, την επαγγελματική εξέλιξη, το εκπληκτικό μυαλό, το χιούμορ, την καλοσύνη, τη συμπαράσταση, το ταλέντο. Κι ύστερα σκέφτομαι ότι δε μ' αρέσουν οι κολακίες. Ναι μεν καλά σχόλια, αλλά να τα εννοεί όποιος τα λέει. Δεν είμαι φαντασμένη και πιστεύω ότι μπορώ να ξεχωρίσω ποιος λέει κάτι επί σκοπώ. Ή μήπως όχι; Κι αυτός που σχολιάζει θετικά, γιατί το κάνει; Από εκτίμηση κι αγάπη, επειδή τα εννοεί ή επειδή καταλαβαίνει τι έχω ανάγκη να ακούσω κι απλά το λέει (έστω κι αν είναι πάλι από εκτίμηση κι αγάπη); Και τελικά, αν έχουν βάση όλα αυτά τα σχόλια – που ξέρω ότι έχουν – γιατί οι άνθρωποι τα κάνουν; Τόσο πολύ έχουν την ανάγκη να τα πουν, είναι τόσο καλόψυχοι ή τα εννοούν, αλλά τα λένε μόνο και μόνο επειδή προσδοκούν κάτι; Ίσως να μ' εκμεταλλευτούν ή ίσως να είναι τόσο ανασφαλείς και οι ίδιοι, που το κάνουν για να κερδίσουν τη συμπάθειά μου. Προβληματισμοί, προβληματισμοί, προβληματισμοί...

Τρίτη 2 Ιουνίου 2009

Επειδή κάνει κρύο στην κατάψυξη


Νοσταλγία



Με καίει η λεπίδα
εκεί που κάποτε χτυπούσε μια καρδιά
μα ξεχασμένη πια
κι απ'τους ανέμους είναι.
Σκίζει κενό από ελπίδες
στα έγκατά μου
κόβει χορδές σπασμένες
φάλτσες μουσικές με μαεστρία ντύνει
κι αποχωρεί
ως την επόμενη φορά...

2.6.2009
Ν.Μ.Σ.