Ο Βασιλιάς ήταν ερωτευμένος με τη Σαμπίνα, μια γυναίκα ταπεινής καταγωγής, που την έκανε βασίλισσα.

Ένα απόγευμα, ενώ ο Βασιλιάς έλειπε για κυνήγι, ήρθε μαντάτο ότι η μητέρα της Σαμπίνας ήταν βαριά άρρωστη. Ο Βασιλιάς της είχε απογορεύσει να χρησιμοποιεί την προσωπική του άμαξα για οτιδήποτε. Αν το έκανε και παραβίαζε την εντολή του, θα το πλήρωνε με το κεφάλι της. Ωστόσο, η Σαμπίνα μπήκε στην άμαξα και έτρεξε στο πλευρό της μητέρας της.

Όταν γύρισε ο Βασιλιάς και έμαθε τα καθέκαστα είπε: "Μα αυτό είναι θαυμάσιο. Από την αληθινή αγάπη της κόρης προς την μητέρα. Δεν την ένοιαξε να διακινδυνεύσει το κεφάλι της για να φροντίσει την μητέρα της. Είναι υπέροχη!"

Την άλλη μέρα και ενώ η Σαμπίνα καθόταν στον κήπο του παλατιού και έτρωγε φρούτα, ήρθε ο Βασιλιάς. Τον χαιρέτησε και μετά δάγκωσε το τελευταίο ροδάκινο στο καλάθι.

"Φαίνονται γλυκά", είπε ο Βασιλιάς.

"Πράγματι" είπε η βασίλισσα και απλώνοντας το χέρι της, έδωσε στον αγαπημένο της το τελευταίο ροδάκινο.

"Πόσο με αγαπάει" σχολίασε ο Βασιλιάς. "Στερήθηκε την απόλαυσή της, για να μου δώσει εμένα, το τελευταιο ροδάκινο. Δεν είναι καταπληκτική;"

Πέρασαν τα χρόνια και - ποιος ξέρει γιατί - ο έρωτας έσβησε από την καρδιά του Βασιλιά.

Καθόταν μαζί με ένα στενό του φίλο και του έλεγε:

"Ποτέ δεν φέρθηκε σαν Βασίλισσα. Μια φορά, μάλιστα, παράκουσε τη μοναδική διαταγή μου να χρησιμοποιήσει την άμαξά μου και θυμάμαι μια άλλη μέρα, μου έδωσε να φάω ένα δαγκωμένο φρούτο".

Την παραπάνω ιστορία, μου την έκαναν δώρο πέρσι στη γιορτή μου. Δεν ξέρω ποιος την έγραψε, αλλά μου άρεσε πολύ η αλήθεια της.