Εγώ γεννήθηκα πουλί, πετούσα στον αέρα

κι ατένιζα το μέλλον μου με τόση σιγουριά.

Μα πιάσανε τα μάγια σου, μαρμάρωσα μια μέρα

και τώρα ζω στο έδαφος με πέτρινα φτερά.

Βουβές προσπάθειες για φυγή, ακίνητη εδώ χάμω.

Δεν τρέχουνε τα δάκρυα σε πέτρες παρειές.

Οι σκέψεις δεν ακούγονται. Διαβάτες τι να κάμω;

Πέτα ψυχή μου, πέταξε! Μέσα απ' την πέτρα βγες!

Πώς να μιλούν για λευτεριά τ' αγάλματα εκείνα,

με την ψυχή στο στόμα τους να στάζει στεναγμό;

Πώς να μυρίσουν Άνοιξη και ανθισμένα κρίνα,

όταν μετρούν αντίστροφα την πτώση στο γκρεμό;

8.5.2009

Ν.Μ.Σ.© 2009