Οι άντρες που αγάπησα

Φτιάχνοντας ένα ζελέ με γεύση ανανά, χάθηκα στη σκέψη των αντρών που αγάπησα. Είναι εκπληκτικό το πόσο γρήγορα τρέχει η σκέψη, αν σκεφτείς πόσο λίγο χρόνο θέλει το ζελέ για να γίνει.

Ο πρώτος μου έρωτας, ο εφηβικός, σκοτώθηκε πριν λίγα χρόνια, οπότε δεν θα μιλήσω γι΄αυτόν.

Η πρώτη μου αγάπη, με φόρτωσε με δυο κέρατα και χάθηκε για πάντα, οπότε πάλι δεν θα μιλήσω  γι' αυτόν.

Το κρυφό μου φλερτ, των δύσκολων χρόνων. Μια ιστορία που μόνο εμείς ξέρουμε. Θυμάμαι την τελευταία φορά που τον είδα. Πριν από τρία χρόνια – τέτοιες μέρες ήταν θυμάμαι - είχαμε τσακωθεί και βρεθήκαμε μετά από προτροπή μου, στα τραπεζάκια της πλατείας, να λύσουμε το θέμα. Μεγάλες αποκαλύψεις! Τελικά, καταλήξαμε στη διαπίστωση ότι ο ένας χρησιμοποιούσε τον άλλο. Εκείνος γούσταρε, εγώ ήθελα επιβεβαίωση. Χα! Κι από τότε, ωριμάσαμε κι οι δύο υποθέτω, γιατί ποτέ ξανά, δεν αναζήτησε ο ένας τον άλλο.

Ένας άντρας που κράτησα στη ζωή μου, σα φίλο, ήταν εκείνος ο τσιγγάνος. Έτσι τον έλεγα και του άρεσε νομίζω. Όπου γης και πατρίς. Μαζί του γνώρισα καινούρια πράγματα, έζησα πρωτόγνωρες εμπειρίες. Δεν άκουσα τις συμβουλές του βέβαια και την πάτησα. Μου στάθηκε πολύ τις πρώτες μέρες του χωρισμού μου. Με είχε στο μπαλκόνι του, με τα μυξομάντηλά μου και τα πρησμένα μάτια. Απορώ καμιά φορά πώς γίνεται να είναι επιθυμητή μια γυναίκα σε τέτοια κατάσταση. Άβαφτη, αχτένιστη, με τσίμπλες στα τεράστια κόκκινα μάτια, με μαύρους κύκλους από την αϋπνία και τις μύξες να τρέχουν συνεχώς. Είναι πολύ κολακευτικό το να έχεις έναν “αιώνιο” θαυμαστή, ο οποίος είναι καλός ακροατής και συμβουλάτορας και ξέρει μέχρι πού τον παίρνει και πού να σταματάει. Να σέβεται και ας ποθεί. Δεν θα 'λεγα ότι είμαι απωθημένο του. Μάλλον, όπως έλεγε κι εκείνος, είναι περίεργο ότι έχουμε πει τόσα πολλά μεταξύ μας και δεν έχουμε κάνει τίποτα. Η ανοιχτή πρόσκληση στο παράξενο νησί του, ισχύει κι ίσως τον Αύγουστο τον επισκεφθώ.

Ο κολλητός μου. Χαμένος στο διάστημα με την καινούρια του αγαπημένη. Άντε να φάμε κουφέτα καμιά φορά! Του χρειαζόταν μια ήρεμη σχέση μετά απ' ό,τι πέρασε.

Το απωθημένο μου. Μμμ...τα απωθημένα μια φούσκα είναι που σκάνε στα μούτρα όποιου τα έχει. Έκανα τις επιλογές μου κι αρνήθηκα να το ζήσω. Κι εδώ, βάζω τελεία και παύλα.

Για σένα τι να πρωτοπώ; 

Εκτός από πέντε δαχτυλίδια, ένα κολιέ και πέντε σάπιες ανθοδέσμες, βγήκα κερδισμένη, γιατί έμαθα τα όριά μου. Έμαθα ότι για σένα δεν ήταν παρά ένας ενθουσιασμός που κατέληξε σε αδιαφορία. Ένα ψέμα απ' την αρχή του -άλλο αν εγώ το έμαθα τελευταία και μήνες μετά το χωρισμό. Έμαθα ότι είμαι δυνατή. 'Εμαθα ότι μπορώ να πολεμήσω την οικογένεια, τους φίλους, τους πειρασμούς για να είμαι πιστή σε ό,τι αγαπώ. 

Πριν λίγες μέρες, μια φίλη με πήρε να πάμε για καφέ στην Αργυρούπολη. Ένα στενό πιο κάτω από τον γιατρό. Ειρωνία. Πέρασα με το αυτοκίνητο την έξοδο για το “σπίτι” και συνέχισα με την οργή να μου κατατρώει τα σωθικά. Θυμήθηκα τα ούρα σου στα χέρια μου κι αναρωτήθηκα, γιατί το ξεπλήρωσες με τόση κοροϊδία...