Επειδή είμαι αφηρημένη

Πήγα σούπερ μάρκετ νωρίτερα. Ψώνισα πρώτα τα υγιεινά. Τυρί με λίγα λιπαρά, ζελέ, ρύζι και συνεχίζω στο μανάβικο. Βαρύ το καλάθι (κρατούσα και μια μεγάλη σακούλα και την πάντα βαριά τσάντα μου), το αφήνω κάτω κι αρχίζω να μαζεύω λαχανικά, φρούτα κλπ. Παίρνω το καλαθάκι μου και συνεχίζω με τα ανθυγιεινά. Πατατάκια, σοκοφρέτες, κοκα – κόλες (λάιτ πάντα, λες κι αυτό θα κάνει τη διαφορά, αλλά τέσπα...). Πάω στο ταμείο. Περιμένω στην ουρά και έρχεται η σειρά μου. Πάω να αδειάσω το καλάθι μου και βλέπω ένα χυμό ρόδι (;). Κοιτάζω παρακάτω, ηλιόσποροι. Έπαθα ένα σοκ. “Πότε τα πήρα και δεν το θυμάμαι;”.

Η αλήθεια είναι ότι τελευταία είμαι εντελώς αφηρημένη. Τις προάλλες μάλιστα, πήγα να σβήσω το θερμοσίφωνα, βρήκα το διακόπτη κατεβασμένο και θεώρησα ότι θα τον είχα κλείσει και το είχα ξεχάσει. Κι έκανα μπάνιο παρέα με τα παγάκια, γιατί κατά πώς φαίνεται, δεν τον είχα ανάψει ποτέ!

Προσπαθούσα που λες να θυμηθώ. Λέω, κάτι θέλει να μου πει το Alter Ego μου (πώς φαίνονται οι Ρουβίτσες, ε;) κι αρχίζω να ψάχνω το καλάθι, μέχρι που ανακαλύπτω ότι λείπει το τυρί, το ζελέ και το ρύζι.

Με βλέπει η πισινή μου και μου λέει: “Μάλλον μπέρδεψες τα καλάθια! Ένας νεαρός, ψάχνει το δικό του”. Πάλι καλά, σκέφτομαι. Δεν το 'χασα εντελώς. Φεύγω λοιπόν και παίρνω με τη σειρά όλους τους νεαρούς του σούπερ μάρκετ. “Μήπως πήρατε το καλάθι μου; Μήπως χάσατε το καλάθι σας;” .Τζίφος. Εκεί που σκεφτόμουν, λοιπόν, να αδειάσω χυμούς και ηλιόσπορα και να ξαναπάρω ότι μου έλειπε, βλέπω ένα ηλιοκαμένο παλικάρι (να το πω;), γύρω στα 40, με τζόκεϊ καπέλο, καρό κοντομάνικο πουκάμισο - με κουμπί στο μανίκι (γιατί η λεπτομέρεια κάνει τη διαφορά) και ...βγαλμένο φρύδι...Πρέπει να είχε αριβάρει από Μύκονο ο τύπος.

“Μήπως πήρατε το καλάθι μου;”.

“Όχι. Εσείς πήρατε το δικό μου.”.

Ε καλά, δεν θα τα χαλάσουμε εκεί, σκέφτομαι και πάμε να βρούμε τα απολεσθέντα.

“Το ρύζι δικό σου”.

“Ο χυμός δικός σου”.

“Το ζελέ και το τυρί δικό σου”.

“Τα ηλιόσπορα δικά σου”.

“Τα αγγούρια...δικά σου!!”.

Ε ναι!Είχα πάρει και αγγούρια και το 'χα ξεχάσει η γυναίκα!

Στην ουρά για το ταμείο μετά, σκεφτόμουν ότι το καλάθι του καθενός, λέει πράγματα γι' αυτόν. Φαίνεται αν προσέχει τη διατροφή του, αν προτιμά τα επώνυμα προϊόντα κλπ. Γέλασα στη σκέψη ότι αν ήμουν ο τύπος και έβρισκα το καλάθι που άφησα στο μανάβικο, θα ονειρευόμουνα μια καλογυμνασμένη με σφριγηλά οπίσθια γυναίκα. Στην προκειμένη όμως, ο τύπος πρόσεξε μόνο τα αγγούρια, οπότε...

Πλάκα είχε το σκηνικό πάντως. Γελάσαμε και οι δύο. Στην έξοδο χαμογελάσαμε διάπλατα ο ένας στον άλλο και είπα στον εαυτό μου ότι από 'δω και πέρα πρέπει να πάψω να είμαι αφηρημένη και να σταματήσω να αρπάζω ό,τι βρω μπροστά μου! :)