Επειδή το ένστικτό μου δεν με ξεγελά ποτέ (ή σχεδόν ποτέ)

Απ' το πρωί ήμουν νευρική. Εγώ, που όταν βλέπω άνθρωπο να κουνάει νευρικά τα πόδια του, ζαλίζομαι και ζητάω να σταματήσει, σήμερα δεν μπορούσα να ελέγξω ούτε χέρια, ούτε πόδια. Ανησύχησα και είχα στο μυαλό μου ότι κάτι συμβαίνει, κάτι δεν θα πάει καλά σήμερα. Το τηλέφωνο χτυπούσε ασταμάτητα (ούτε στα γενέθλια τέτοιο σουξέ), απ' όποιον άσχετο μπορούσα να φανταστώ. Κάθε φορά πετιόμουν πάνω έντρομη. Μέχρι που έσκασε το τηλεφώνημα, ότι η γιαγιά μετά το πέσιμο που είχε πρόσφατα, έχει πόνο τρομερό στην κοιλιά. Έχοντας ιστορικό με ιλεούς, έτρεξα, γιατί μου ζήτησε να κρατήσω τα χαρτιά της, επειδή θα πεθάνει. Τέτοια ν' ακούω δεν μπορώ. Ταράζομαι. Δεν έχω εξοικιωθεί με το θάνατο. Έναν βίωσα στην οικογένεια και έπρεπε να μου δημιουργήσουν τύψεις για τον τρόπο που το αντιμετώπισα. Τελικά αναγκάστηκα να κάνω διάγνωση, γιατί γιατρούς δεν θέλει κι αποφάνθηκα ότι κατά πάσα πιθανότητα κρύωσε. Κατέβηκα σπίτι και τα τηλέφωνα συνέχισαν να χτυπούν. Δεύτερο τηλεφώνημα, κλέψανε μέσα από το αυτοκίνητο την τσάντα της αδερφής μου, με αρκετά χρήματα, κάρτες, ταυτότητες, φωτογραφική μηχανή, κλειδιά -μόνο το κινητό γλίτωσε. Σαν να την βιάσανε λέει ένιωσε. Η ώρα περνάει κι ανησυχώ μην τριτώσει...