Επειδή είμαι ο annanas και είμαι καλά!

Μόλις σήμερα συνειδητοποίησα ότι έχω εμμονές. 

Τρώω κάτι φρίκες, που διαρκούν μέχρι να βρεθεί κάτι άλλο να αποσχολήσει το μυαλό μου. Το τελευταίο ερώτημα που με βασάνιζε, ήταν αν θα δώσω ή όχι εξετάσεις το 2010. Λες κι ένας χρόνος πάνω, ένας χρόνος κάτω, κάνει τη διαφορά. Κι όμως για μένα την έκανε. Δεν μπορώ τις αναβολές κι η ανυπομονησία μου έχει χτυπήσει κόκκινο καθώς πλησιάζει ο καιρός.

Κι εκεί που αισθανόμουν χαμένη, προς έκπληξη όλων, αλλάζει η προεδρία του Συλλόγου, για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια κι αναρωτιόμουν αν αυτή η αλλαγή θα με ωφελούσε. Ε άμα σου λέω εμμονή, το εννοώ! Και να σου το καλό το νέο, ένα μήνα μετά την εκλογή του, το νεοσυσταθέν Δ.Σ. αποφάσισε να μην αλλάξει τίποτα προς το παρόν, σε αντίθεση με το παλιό, που θα εφάρμοζε άμεσα τις τροποποιήσεις που αφορούν τις εξετάσεις. 

"Μπα;" λες. "Όλο το σύμπαν συνομωτεί και τα σχετικά, για πάρτη μου; Πρέπει να το θέλω πολύ τελικά".

Και το θέλω. Μετά από πολλά χρόνια έχω ξανά συγκεκριμένο στόχο, που αφορά το μέλλον μου. Νομίζω από τις πανελλήνιες έχω να το ζήσω αυτό. Κι ο λόγος που αισθάνομαι αισιόδοξη, αγαπημένε μου αναγνώστη, είναι γιατί αφορά ΜΟΝΟ εμένα. Στρώσιμο κώλου, διάβασμα και επιτυχία. Καθαρά δική μου υπόθεση. Όταν εμπλέκονται κι άλλα πρόσωπα (βλέπε διαπροσωπικές σχέσεις) πάω άπατα. Το 'χω αποδεχτεί πια. Δεν μπορώ να είμαι καλή σε όλα. Ας είμαι στον επαγγελματικό τομέα τουλάχιστον, που θα μου δώσει και να φάω κάποια μέρα.

Είμαι που λες 3.000,00 ευρώ μείον, ένα πακέτο διάβασμα για το καλοκαίρι (το ποιο; Ήδη έχουμε Ιούλιο!) συν, ανακοίνωσα ότι θα δουλέψω και Σεπτέμβρη και μετά χαιρετώ και τώρα λοιπόν έχω φάει φρίκη για το πώς θα οργανώσω το χώρο μου να διαβάσω. Χρειάζομαι 2 επιπλέον βιβλιοθήκες και ένα γραφείο, αλλά το παραφορτωμένο σπίτι δεν χωράει τίποτα. Και το άδειο δωμάτιο, με τα νέα δεδομένα ξαναγέμισε, οπότε...

Διακοπές. Μμμ... μόνο με τους κώδικες αγκαλιά με βλέπω, δίπλα στο pool bar και το μάτι να παίζει (γιατί είπαμε έχω κι αυτή την ασθένεια-μην ξεχνιόμαστε).

Α κι ένα καλό της όλης ιστορίας, είναι ότι θα πρέπει να φρεσκάρω τα Αγγλικά και τα Γαλλικά μου, γιατί οι γλώσσες δίνουν μόρια. Ελπίζω μετά απ' αυτό να σταματήσουν κι οι εφιάλτες.

Επιπλέον διαπίστωσα ότι όταν πρέπει να αρχίσω διάβασμα, ανοίγει η όρεξή μου για λογοτεχνία. Από τις εξεταστικές ακόμα το θυμάμαι. Αγόρασα 2 βιβλία και ήρθα με χαρά να διαβάσω αλλά κάτι έπαθε η λάμπα μου. Το βιδωτό κομμάτι έμεινε μέσα στο ντουί (σωστά το λέω ή άλλο πράμα νομίζω ότι είναι το ντουί;) και το υπόλοιπο κρέμασε. Τα δύο τμήματα ενώνονται με μια ίνα. Ναι είμαι γυναίκα και είμαι άσχετη μ' αυτά. Τι να κάνω γιατρέ μου;;;

Και κλείνω με ένα ανέκδοτο του δασκάλου, που μας είπε για να δει αν έχουμε καταλάβει τους βαθμούς συγγένειας (1ου, 2ου, 3ου κλπ, κατ' ευθεία γραμμή ή εκ πλαγίου, εξ αίματος ή εξ αγχιστείας):

Ένα καράβι ναυαγεί και σώζονται σε ένα νησί τρία άτομα. Η μάνα (μπορείς να την πεις και γριά κότα), η πανέμορφη κόρη (μπορείς να την πεις και μπουμπούκι) και ένας αράπης (μπορείς να τον πεις και προικισμένο). Περνούν 5 χρόνια χωρίς καμία απολύτως επικοινωνία με τον έξω κόσμο. Η μάνα φωνάζει τον αράπη θείο και η κόρη παππού. Πώς έγινε αυτό;

Η απάντηση προσεχώς...