Περί πάτου και ελπίδος το ανάγνωσμα

Ο δρόμος προς τον πάτο, σίγουρα δεν είναι περίπατος. Μια καθοδική πορεία με χειρότερο το σημείο των δέκα εκατοστών πριν τον πάτο. Εκεί που ο χρόνος παγώνει.

Σκέψου το σαν τη θάλασσα. Το καλύτερο σημείο είναι η επιφάνεια. Σα να λέμε η ευτυχία. Λίγες φορές καταφέρνουμε να επιπλεύσουμε και δεν κρατάει για πολύ. Τον περισσότερο καιρό είμαστε μέσα στο νερό με σκαμπανεβάσματα - πότε λίγο πάνω, πότε λίγο κάτω. Πού και πού ξεμυτίζουμε στην επιφάνεια να πάρουμε αέρα και μετά τα κεφάλια πάλι μέσα. 

Έρχονται στιγμές στη ζωή μας, που το να κρατηθεί η ισορροπία γίνεται αδύνατο. Και τότε αρχίζει η πτώση στο βυθό. Βυθίζεσαι, το ξέρεις, αλλά δεν μπορείς με τίποτα να το σταματήσεις. Βλέπεις το βυθό να πλησιάζει κι ενώ ξέρεις ότι όταν φτάσεις εκεί, δεν υπάρχει πιο κάτω να πας, φοβάσαι και σταματάς την πτώση στα δέκα εκατοστά. Ο βυθός ευδιάκριτος, το οξυγόνο ανύπαρκτο κι η επιφάνεια μέτρα ψηλά. Το σημείο αυτό, ονομάζω κατάθλιψη.

Δύο φορές στη ζωή μου πέρασα αυτό το σημείο κι η αιτία κοινή. Ψεύτικες ελπίδες. Μου τις δώσανε, τις άρπαξα, δεν έχει σημασία. Έχω μαλώσει πολλές φορές τον εαυτό μου που ελπίζει κι έχω σιχτιρίσει αυτόν που πρωτομίλησε για την ελπίδα. Σίγουρα το μέλλον είναι άγνωστο, αλλά γιατί να μιλάμε για ελπίδα και όχι για βεβαιότητα ή αβεβαιότητα; Π.χ. Είμαι βέβαιη ότι το επαγγελματικό μου μέλλον θα είναι καλό, γιατί είμαι εργατική και θα κάνω ό,τι περνάει απ' το χέρι μου για να πετύχω. Βεβαιότητα, όχι ελπίδα. Είναι αβέβαιο ότι η εθνική θα ξαναπάρει το euro. Αβεβαιότητα, όχι ελπίδα. 

Η ελπίδα σε κάνει να φτιάχνεις στο μυαλό σου τα πιο θετικά και συμφέροντα για σένα σενάρια, τα οποία όταν δεν πραγματοποιούνται, μπορούν να σε οδηγήσουν στην κατάθλιψη. Και τα άτομα που βιώνουν τέτοιες καταστάσεις, είναι αυτά που απαρνιούνται το σήμερα για ένα ελπιδοφόρο αύριο - το οποίο δεν έρχεται σχεδόν ποτέ. 

Δύο φορές λοιπόν στη ζωή μου, η ελπίδα είχε καταστροφικά αποτελέσματα για μένα. Και τις δύο φόρες ξέσπασε στην υγεία μου, την πρώτη δε και σε χειρουργείο. Και μετά πάτος.

Έπιασα πάτο πριν μια βδομάδα, για δεύτερη φορά. Είχα ξεχάσει ότι ο βυθός δεν πρέπει να μας φοβίζει. Σταματάει την πτωτική πορεία και η παραμονή στο σημείο αυτό δεν διαρκεί πολύ. Αδειάζεις από συναισθήματα, σκέψεις, ανησυχίες και επιδίδεσαι στην ηδονή της απάθειας. Έτσι η ανάβαση γίνεται εύκολα και γρήγορα. Σαν να σου δίνει ώθηση ο βυθός. Τα 3.000 χιλιόμετρα που οδήγησα σε 10 μέρες, η καλή παρέα και τα ασυγκράτητα γέλια ήταν βάλσαμο, γιατί αυτά με βοήθησαν να μη φοβηθώ και ν' αφεθώ στο βυθό.

Με την επιστροφή μου στη βρωμούπολη, από καστανόξανθος μακρυμάλλης annanas, έγινα δαμασκινής annanas με μαύρη φράντζα και καρέ. Μεγάλη αλλαγή, αλλά θυμήθηκα πόσο δίκιο είχε η φύση που μ' έκανε μελαχροινή και ότι πρέπει να ενεργοποιηθεί και πάλι το εκρηκτικό ωροσκόπιό μου (ταύρος με λιοντάρι - δύναμη στο φουλ). Έπλυνα το τουτού, ετοίμασα πάλι βαλίτσες και ξεκινάω για τα επόμενα 3.000 χιλιόμετρα που κανόνισα να κάνω.

P.S. Για όσους μαλακίστηκαν ένα έχω να πω: What goes around, comes around.