Live on the edges or not at all

Και με ξυπνάει πρωί - πρωί το τηλέφωνο. 

- Πότε θα 'ρθεις; Θέλω να μιλήσουμε...

- Τι έγινε; Όλα καλά;

- Όχι πολύ. Θέλω να σου αφήσω τη διαθήκη μου. Συμβαίνουν πολλά κι αν γονατίσω, είμαι αξιοπρεπής. Θα βάλω την καραμπίνα στο κεφάλι και θα τελειώνω.

- ....

Η τρίτη διαθήκη που θέλουν να μου αφήσουν. Επειδή όπως λένε όλοι, είναι σίγουροι πως μόνο εγώ θα την εκτελέσω κατά γράμμα. "Παιδί του καθήκοντος" με έχει βαφτίσει ο κολλητός και δεν έχει άδικο. Εμπνέω εμπιστοσύνη φαίνεται. 

Πριν κανά μήνα, η διαχειρίστρια της πολυκατοικίας, με φώναξε να μου ζητήσει να αναλάβω εγώ, γιατί μόνο εγώ από ολόκληρη πολυκατοικία είμαι σωστή, προσεκτική, έμπιστη και ηθική. Μάλλον επηρρεάζονται από το επάγγελμά μου. Όχι ότι δεν είμαι, αλλά μου τη δίνει που φαίνομαι κιόλας. Γιατί αυτό το θέμα της ηθικής μου, το έχω πληρώσει ακριβά. 

Κι εκεί έρχονται οι φίλοι, σαν τα διαβολάκια στο αριστερό αυτί, να ψυθιρίσουν:

"Δεν ήρθες να σώσεις τον κόσμο και την ηθική του. Αν αυτός αισθάνεσαι ότι είναι ο σκοπός σου, πήγαινε στις χώρες του Τρίτου Κόσμου και κάνε αγαθοεργίες. Ζεις ευτυχισμένα, που αυτοπεριορίζεσαι από την ηθική σου; Όχι; Πέτα τη στα σκουπίδια!"

Στο ταβάνι ενός μπαρ που τα έπινα το Σάββατο, έγραφε μια επιγραφή: Live on the edges or not at all. 

Ωραία τα λέει, αλλά το μόνο που μπορώ να κάνω εγώ με τα άκρα, είναι να μπω ανάμεσα και να πορεύομαι. Ακόμα κι οι φωτογραφίες από κάτω το αποδεικνύουν. Απ' τη βροχή μέχρι τον ήλιο, στην ίδια λωρίδα...