Ο διάλογος έχει γίνει το δεύτερο πετσί μου. Είναι τέτοιο το πάθος μου, που ακόμα κι η σκέψη μου ακολουθεί τη μορφή του διαλόγου. Λέω πολλές φορές, πως αν φτάσω να γεράσω και πάθω αλτσχάιμερ, έχω να δώσω τρελές παραστάσεις. Ή που θα πέφτουν κάτω από τα γέλια ή που θα τους τρομάξω και δεν θα ξέρουν πού να πάνε να κρυφτούν.
Και η υποκριτική μου αρέσει (όχι η υποκρισία). Η ενασχόλησή μου, ερασιτεχνικά, με το θέατρο για 3,5 χρόνια, με βοήθησε να μπαίνω στο ρόλο και να βιώνω το συναίσθημα του ήρωα, ακόμη και αυτών που εγώ δημιουργώ. Βιώνω κι η ίδια εντονότατα τα συναισθήματά μου, όπως το καλοκαίρι που από τη στενοχώρια μου μαζεύτηκαν όλα τα ψυχοσωματικά του κόσμου πάνω μου ή όπως τότε που έμαθα ότι πήρα πτυχίο κι απ΄τη χαρά μου πήρα σχεδόν όλο τον τηλεφωνικό κατάλογο του κινητού μου (ακόμα και κόσμο που είχα καιρό να μιλήσω) για να την μοιραστώ.
Ώρες - ώρες και κυρίως στις έντονες στιγμές μου, έχω πιάσει τον εαυτό μου να παίζει αβίαστα ρόλο. Αυτόν του annana βέβαια. Δεν προσποιούμαι ότι είμαι κάτι άλλο απ' αυτό που είμαι, όμως έχω πετάξει θεϊκές ατάκες, όπως αρμόζει σε μια drama queen, όπως τα μούτρα μου. Θυμάμαι το στήσιμο του κορμιού, το βλέμμα, την κίνηση, το βάθος της φωνής, την ατάκα κι εκ των υστέρων, γελάω πολύ με την πάρτη μου. Αναρωτιέμαι τι μπορεί να σκεφτόταν αυτός που ήταν απέναντί μου και με άκουγε να μιλάω, σα να έπαιζα σε καθημερινό σήριαλ.
Βλέποντας όμως τα αποτελέσματα, διαπιστώνω ότι όταν το έδαφος είναι πρόσφορο, ατάκες τέτοιου τύπου πιάνουν τόπο κι αποφέρουν καρπούς.
Τελικά, τι είναι αυτό που θέλουν οι άνθρωποι γύρω μας; Αληθινές, ειλικρινείς σχέσεις ή ένα καλοστημένο σκηνικό; Το να είσαι 100% ο εαυτός σου με τους άλλους, πόσο ωφελεί;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου