Χρόνια καλά!

Κλείνοντας αυτή τη δεκαετία, θα μπορούσα να γράψω λίστες ολόκληρες για τα βιώματά μου, όπως συνηθίζεται σε ορισμένα blogs. Αντ' αυτού, θα πω επί τροχάδην, ότι στην αρχή αυτής της δεκαετίας, κέρδισα το φλουρί (αποδείχτηκε στημένο), ενηλικιώθηκα, άλλαξα πόλη, σπούδασα, έπιασα την πρώτη μου δουλειά και τα πρώτα μου χρήματα στα χέρια, ταξίδεψα και γνώρισα τους σημερινούς μου φίλους και έρωτες. Είμαι ευχαριστημένη. Ήταν 10 χρόνια γεμάτα από κάθε είδους συναίσθημα. Όχι ότι δεν υπάρχουν πράγματα που θα ήθελα να ζήσω, αλλά δεν έτυχε και δεν παραπονιέμαι.

Να 'μαστε καλά, αρτιμελείς και γενικά υγιείς σωματικά και πνευματικά, ευτυχισμένοι και να ζήσουμε όσες περισσότερες νέες εμπειρίες μπορούμε τη δεκαετία που έρχεται. Καλές κατά προτίμηση!  ;)

Καλή χρονιά, καλή δεκαετία, καλά μυαλά και να μας μπει γλυκά το δέκα το καλό! :)

Επειδή θέλω να μάθω VΙΙΙ

Πώς ορίζεις το ξενέρωμα;

Επειδή η Αθήνα έβαλε τα καλά της

Εδώ και μέρες θέλω να γράψω για τη Χριστουγεννιάτικη Αθήνα, αλλά τώρα δεν θυμάμαι τι ήθελα να πω. Μόνο ότι χαίρομαι που βγάλανε τα περσινά μπλε φωτάκια, από τα δέντρα της Βασιλίσσης Σοφίας και ξαναβάλανε τα λευκά, σε βελτιωμένη έκδοση. Κι ό,τι περίσσεψε, το βάλανε στο πιο τσαπατσούλικα στολισμένο δέντρο που έχω δει ever. Δυστυχώς, επειδή περνάω από το σημείο εν κινήσει, δεν μπόρεσα να το βγάλω φωτογραφία. Αν περάσετε από το μετρό του Ευαγγελισμού, ρίξτε μια ματιά και θα με θυμηθείτε. Δείτε επίσης και την πλατεία που βρίσκεται ο Δρομέας (απέναντι από το Χίλτον).

Συγχαρητήρια στην υπομονή των ανθρώπων που τύλιξαν ένα - ένα τα δέντρα, που σκαρφάλωσαν σ' αυτά και  που μας στόλισαν και φέτος. Και του χρόνου με υγεία!

'Cos all that I can see, is just a yellow lemon-tree

Μακάρι να 'μουνα λεμόνι, να μην πήγαινε χαμένη η ξινίλα.

Επειδή μοιάζουμε

Εκεί που τα 'πινα το βραδάκι, σηκώνομαι να περάσει μέσα, κάποιος απ' την παρέα. Όπως περίμενα όρθια να βολευτούν, πριν επιστρέψω στη θέση μου, νιώθω ένα τσίμπημα στη μέση.

"Ποιος βλάκας είναι;" σκέφτηκα.

Γυρίζω και βλέπω μια άγνωστη κοπέλα.

"Να σου πω;" μου λεει και το μάτι γυαλίζει (όχι το δικό μου).

"Πες μου".

"Σε κοιτάζω τόση ώρα κι είναι απίστευτο το πόσο μοιάζεις στην αδερφή μου. Τα πάντα όμως! Μέχρι και τα δάχτυλά σου! Όλα!" και το βλέμα πέφτει στο καλυμένο απόψε μπούστο μου. "Έτσι μου 'ρχεται να σε πάρω στην αγκαλιά μου και ν' αρχίσω να σε φιλάω!"

"Πω ρε φίλε βραδιάτικα! Η τύπισσα περνάει τα καλοκαίρια της - και όχι μόνο-  στην Ερεσσό" (σκέψη annana).

Το μάτι δεν είχε σταματήσει να γυαλίζει και είχε το χαμόγελο της Crest ή της Colgate - δε θυμάμαι. Κι εκεί πρόσεξα τα μπροστινά της δόντια, που το ένα ήταν καβαλημένο στο άλλο. Μου θύμισαν τα δικά μου μπροστινά δόντια μέχρι τα 15, πριν βάλω σιδεράκια. 

"Δε ζει εδώ η αδερφή μου. Μένει στην επαρχία κι είναι παντρεμένη με παιδιά. Δεν έρχεται συχνά. Και σ' έβλεπα εκεί να πίνεις, να μιλάς, να γελάς και σκεφτόμουν πώς θα ήταν, αν ήταν η αδερφούλα μου εδώ. Τα μάτια σας είναι ίδια, μόνο που τα δικά της είναι καστανά. Ακόμα και οι μαύροι κύκλοι. Από τότε που γεννήθηκε τους έχει."

"Κι εγώ..."

Άρχισα να παρατηρώ τα χαρακτηριστικά της. Τα δικά της μάτια ήταν καστανοπράσινα, σαν τα δικά μου και το σχήμα ίδιο. Στις βλεφαρίδες την έτρωγα. Είχε κι αυτή κύκλους. Μικρούς. Έλεγε αλήθεια τελικά. Αν έμοιαζα μ' εκείνη, ίσως η αδερφή της να είναι η σωσίας μου.

Δεν ξέρω αν έχετε προσέξει ότι μερικοί άνθρωποι μοιάζουν εκπληκτικά μεταξύ τους. Όχι σαν χαρακτήρες. Εμφανισιακά. Ακόμα και στις κινήσεις και τις εκφράσεις του προσώπου. Επειδή τυχαίνει να ξέρω κάποιους, πάντα ήθελα να τους φέρω σε επαφή, να δω αν θα το έβλεπαν από μόνοι τους, το πόσο όμοιοι είναι.

Ενδιαφέρον δεν θα 'χε, να γνωρίζαμε τους σωσίες μας;

Επειδή μου τη δίνουν οι γάμοι

Μισή ώρα περίμενα το λεωφορείο σήμερα. Την έχω καταβρεί με τα ταξί, αλλά δε συμφέρει καθημερινά. Στεκόμουν πάνω στα κόκκινα καρό, ψηλοτάκουνα μποτάκια μου (αυτά που ο δάσκαλος λέει πουτανέ, όπως κι οποιοδήποτε κόκκινο αξεσουάρ μου, κάνοντάς με να κοκκινίζω περισσότερο απ' αυτά) και σκεφτόμουν πόσες ώρες έχω σπαταλήσει τα τελευταία 10 χρόνια μου στη βρωμούπολη, περιμένοντας σε κείνη τη γαμημένη στάση. Άλλες εποχές τότε. Φοιτήτρια με τα αθλητικά και τις μπαλαρίνες. Τώρα ανάμεσα σε δικηγόρους, πρέπει να ντύνομαι κι εγώ δικηγόρος (με λίγη τσαχπινιά πάντα) κι ας έχει αυτό αντίκτυπο στα ποδαράκια μου. 

Στεκόμουν απέναντι απ' το Πνευματικό Κέντρο και τράβηξε την προσοχή μου ένα νιόπαντρο ζευγάρι. Δεν ήξερα ότι γίνονται γάμοι εκεί. Ο πρώτος που είδα ήταν την Άνοιξη. Τους έβλεπα να βγάζουν φωτογραφίες με φόντο την Ακαδημίας και μου σηκωνόταν η τρίχα κάγκελο. Θα τις κορνιζάρουν κιόλας;

Δεν καταλαβαίνω γιατί οι άνθρωποι κάνουν πολιτικούς γάμους. Μου φαίνονται άχαροι. Όπως κι οι θρησκευτικοί δηλαδή. Άντε πες στο θρησκευτικό βάζεις κι ένα νυφικό. Αλλά τι να το κάνεις κι αυτό; Τα είδαμε και τα νυφικά απ' το Λίβανο και τα τραπέζια στο Πολιτεία τέννις κλάμπ. Τώρα ζητούν νομικές συμβουλές. Τζάμπα.

Εντάξει θα μου πεις, νομικά, ένας γάμος σε εξασφαλίζει (π.χ. κληρονομικά κτλ). Ναι. Και; Απ' τη στιγμή που θεσπίστηκε το σύμφωνο ελεύθερης συμβίωσης, τι τους θες τους γάμους; Τα ίδια δικαιώματα αποκτάς, αλλά μειωμένα. Κι η μάνα μου ονειρεύεται ακόμα! Φτιάχνει το σπίτι λέει για τις γιορτές και βρήκε τα μέλια που δώσανε στους καλεσμένους της αδερφής μου κι αναρωτιόταν τι πρωτότυπο θα κάνει στο δικό μου γάμο. Μωρ' τι μας λες; 

Το 'χω δηλώσει πολλές φορές. Αν παντρευτώ, ανοιχτό γάμο δεν κάνω. Εγώ μ' ένα λευκο φόρεμα, ο γαμπρός, ο κουμπάρος κι ο παππάς, σ' ένα εκκλησάκι δίπλα στη θάλασσα. Ούτε τραπέζια, ούτε νυφικά, ούτε συγγενείς έκτου βαθμού εκ πλαγίου, που δεν τους ξέρω καν. Δε μου πάει. Εξάλλου, δεν είχα φανταστεί ποτέ τον εαυτό μου με νυφικό.

Συμπέρασμα:

Άλλη φορά ταξί.

"Τοτέμ σημαίνει σεβασμός, φίλη ή ερωμένη,

μικρέ μου νάρκισσε.

Ένα σημείο αναφοράς.

Ένα σύμβολο ιερό.

Ένα κομμάτι απ' τη ζωή μου όλη.

Τοτέμ σημαίνει  ε σ ύ ,

που κάθεσαι εκεί χαμογελώντας,

σα βγαλμένη από αναγεννησιακό πίνακα.

Ηδυπαθής

και άπιαστη."

Επειδή αλλάζω

Η αλλαγή άρχισε να συντελείται εδώ και περίπου ένα μήνα. Ο εσωτερικός σεισμός γκρέμισε τα αγάλματα από τα βάθρα τους και στερέωσε τα πόδια μου καλύτερα στο έδαφος. Ούτε συναισθηματισμοί ούτε τίποτα. Μόνο λογική κι ο annanas που υπήρξα κάποτε. Το τραγικό της υπόθεσης είναι ότι τα άτομα που θαύμαζα, τα βλέπω πια μόνο με οίκτο. 

Ίσως τελικά να πήρε ο καθένας τη θέση που του έπρεπε.