Επειδή μου τη δίνουν οι γάμοι

Μισή ώρα περίμενα το λεωφορείο σήμερα. Την έχω καταβρεί με τα ταξί, αλλά δε συμφέρει καθημερινά. Στεκόμουν πάνω στα κόκκινα καρό, ψηλοτάκουνα μποτάκια μου (αυτά που ο δάσκαλος λέει πουτανέ, όπως κι οποιοδήποτε κόκκινο αξεσουάρ μου, κάνοντάς με να κοκκινίζω περισσότερο απ' αυτά) και σκεφτόμουν πόσες ώρες έχω σπαταλήσει τα τελευταία 10 χρόνια μου στη βρωμούπολη, περιμένοντας σε κείνη τη γαμημένη στάση. Άλλες εποχές τότε. Φοιτήτρια με τα αθλητικά και τις μπαλαρίνες. Τώρα ανάμεσα σε δικηγόρους, πρέπει να ντύνομαι κι εγώ δικηγόρος (με λίγη τσαχπινιά πάντα) κι ας έχει αυτό αντίκτυπο στα ποδαράκια μου. 

Στεκόμουν απέναντι απ' το Πνευματικό Κέντρο και τράβηξε την προσοχή μου ένα νιόπαντρο ζευγάρι. Δεν ήξερα ότι γίνονται γάμοι εκεί. Ο πρώτος που είδα ήταν την Άνοιξη. Τους έβλεπα να βγάζουν φωτογραφίες με φόντο την Ακαδημίας και μου σηκωνόταν η τρίχα κάγκελο. Θα τις κορνιζάρουν κιόλας;

Δεν καταλαβαίνω γιατί οι άνθρωποι κάνουν πολιτικούς γάμους. Μου φαίνονται άχαροι. Όπως κι οι θρησκευτικοί δηλαδή. Άντε πες στο θρησκευτικό βάζεις κι ένα νυφικό. Αλλά τι να το κάνεις κι αυτό; Τα είδαμε και τα νυφικά απ' το Λίβανο και τα τραπέζια στο Πολιτεία τέννις κλάμπ. Τώρα ζητούν νομικές συμβουλές. Τζάμπα.

Εντάξει θα μου πεις, νομικά, ένας γάμος σε εξασφαλίζει (π.χ. κληρονομικά κτλ). Ναι. Και; Απ' τη στιγμή που θεσπίστηκε το σύμφωνο ελεύθερης συμβίωσης, τι τους θες τους γάμους; Τα ίδια δικαιώματα αποκτάς, αλλά μειωμένα. Κι η μάνα μου ονειρεύεται ακόμα! Φτιάχνει το σπίτι λέει για τις γιορτές και βρήκε τα μέλια που δώσανε στους καλεσμένους της αδερφής μου κι αναρωτιόταν τι πρωτότυπο θα κάνει στο δικό μου γάμο. Μωρ' τι μας λες; 

Το 'χω δηλώσει πολλές φορές. Αν παντρευτώ, ανοιχτό γάμο δεν κάνω. Εγώ μ' ένα λευκο φόρεμα, ο γαμπρός, ο κουμπάρος κι ο παππάς, σ' ένα εκκλησάκι δίπλα στη θάλασσα. Ούτε τραπέζια, ούτε νυφικά, ούτε συγγενείς έκτου βαθμού εκ πλαγίου, που δεν τους ξέρω καν. Δε μου πάει. Εξάλλου, δεν είχα φανταστεί ποτέ τον εαυτό μου με νυφικό.

Συμπέρασμα:

Άλλη φορά ταξί.