Επειδή τρομάζω

(Μες τη βδομάδα σκέφτηκα ότι ήρθε η ώρα να το ψοφίσω αυτό το μπλογκ. Ούτως ή άλλως οι αναρτήσεις και η διάθεση για νέες αναρτήσεις, μειώθηκαν δραματικά από το φθινόπωρο. Αλλά δεν τα πάω καλα με τις αποφάσεις. Ποτέ δεν τα πήγαινα καλά με τις αποφάσεις. Και καλά ήταν στην ανήλικη ζωή μου, που τις έπαιρναν οι άλλοι για μένα και τώρα έχω κάποιον να κατηγορώ για τις συνέπειες. Αλλά τώρα ποιον να κατηγορήσω; Εμένα; 

Καλούμαι να πάρω μια απόφαση ζωής και το μόνο που καταφέρνω είναι να αγχώνομαι και να μην μπορώ να αποφασίσω. Κι έτσι είπα να πάρω τουλάχιστον μια απόφαση, που δεν θα μετανοιώσω αύριο και να κρατήσω αυτόν τον τόπο, έστω και προσωρινά. Κι έτσι λοιπόν, κάνω επί τούτου, την 3η ανάρτηση μες τη βδομάδα.)

Σήμερα με προβλημάτισαν τα μυστικά. Γνωρίζουμε τον κόσμο όπως μας συστήνεται. Αλλά ποιος δεν κρύβει μικρά μυστικά; Από αθώα μέχρι πολύ ένοχα. Όλοι. Αλλά με βλέμμα ευχαρίστου βλακείας, που λέει και κάποιος γνωστός, δεχόμαστε αυτό που βλέπουμε. Κι όταν μάθουμε αυτό το μικρό μυστικό, τι γίνεται; Γκρεμίζεται ο κόσμος μας κι ό,τι θεωρούσαμε δεδομένο στη ζωή μας;

Τρομάζω στη σκέψη της αποκάλυψης κάθε μυστικού που κουβαλούν οι άνθρωποι που αγαπώ. Τρομάζω στις αλλαγές των ανθρώπων και των καταστάσεων, που δεν μπορώ να ελέγξω. Τρομάζω στη συνειδητοποίηση της αγάπης μου προς άγνωστους ανθρώπους, που με τα χρόνια έγιναν οικογένεια. Τρομάζω με τις αντιδράσεις μου. Τρομάζω με τη στάση που δεν μπορώ να κρατήσω, με τις αποφάσεις που δεν μπορώ να πάρω. Κυρίως τρομάζω με τις συνέπειες. 

Αυτό.