Επειδή μυρίζει Θάνατος

Ξύπνησα απ' το τηλέφωνο που χτυπούσε επίμονα. Δυστυχώς, επειδή ο μπαμπάς μου αρρώστησε με την καρδιά του, από τα 14 μου, μου έχει μείνει φοβία και κάθε φορά που χτυπάει το τηλέφωνο ακατάλληλες ώρες ή επίμονα, πηγαίνει η ψυχή μου στην κούλουρη (πού να 'ναι αυτή άραγε; Στο διάολο;). 

Το σήκωσε η αδερφή μου και την άκουσα να λέει "Ποιος;; Όχι ρε .... Πώς έγινε;;". Πανικός. Μου κόπηκαν τα πόδια κι η καρδιά μου κόντευε να εκραγεί. Δεν μπορούσα να σηκωθώ να πάω να ρωτήσω. Προσπάθησα πρώτα να ηρεμήσω και μετά να ακούσω τι έλεγε. Κατάλαβα ότι δεν ήταν κάποιος απ' την οικογένεια και βρήκα το κουράγιο να σηκωθώ. Μια φίλη της, που προχθές διασκέδαζαν μαζί, παντρεμένη, 30 χρονών, με ένα παιδάκι 2 ετών, από αυτοκινητιστικό.

Δεν έχω συμβιβαστεί με το θάνατο. Έβλεπα προχθές μια συνέντευξη της Κικής Δημουλά που έλεγε ότι ο θάνατος είναι ασυγχώρητο πράγμα κι αυτός που αποφάσισε οι άνθρωποι να πεθαίνουν, είναι φονιάς. Ταυτίστηκα τόσο πολύ, που δεν περιγράφεται. Απ' την αρχή του χρόνου έχω ακούσει γύρω στους 5 θανάτους, που ήταν όλοι απρόσμενοι - από ατύχημα. Κι οι ηλικίες από 25 έως 58. Θυμήθηκα το 2004. Εκείνη τη χρονιά άκουσα τους περισσότερους θανάτους από ποτέ και στην πλειοψηφία τους, παιδιά από ατυχήματα.

Εκεί, έχω μια ευαισθησία. Ήμουν στα 16, όταν είδα το μπροστινό αυτοκίνητο να συγκρούεται με μια μηχανή και να μετράμε 6 νεκρούς και 1 σοβαρά τραυματισμένη, που υπέκυψε τελικά στα τραύματά της, όσο περιμέναμε για 1 ώρα να έρθει το ασθενοφόρο. Είδα πτώματα, κομμένα πόδια, κομμένα κεφάλια.

Την Πέμπτη, κατεβαίνοντας κέντρο, ένας πεζός έριξε την μπροστινή μου μηχανή κάτω και το αίμα μου πάγωσε. Ευτυχώς ο άνθρωπος φορούσε κράνος. 

"Ο θάνατος είναι ασυγχώρητο πράγμα κι αυτός που αποφάσισε οι άνθρωποι να πεθαίνουν, είναι φονιάς."

Κική Δημουλά

Ποιος θάνατος έχει γραφτεί για 'μας;