Επειδή ντρέπομαι

Ήμουν στο κέντρο το μεσημέρι όταν συνέβη το σκηνικό. Κατέβηκα με το αυτοκίνητο από Λυκαβηττό γιατί ήταν κλειστοί όλοι οι δρόμοι. Η ατμόσφαιρα αποπνιχτική, ματ παντού, σειρήνες ασθενοφόρων. Μια αίσθηση πολέμου κυριαρχούσε. 

Καθίσαμε για καφέ πριν το μάθημα στην άδεια καφετέρια με τα ανοιχτά τζάμια, να σκουπίζουμε τα δάκρυα, να βήχουμε, να καίει ο λαιμός μας. Η είδηση έσκασε σαν βόμβα, μαζί με όλα τα δυσοίωνα για τις εξετάσεις που δεν ξέρουμε πότε κι αν θα γίνουν, για την προκήρυξη που έπρεπε να είχε βγει από τις 30 Απριλίου, για το άνοιγμα των αμοιβών, των θέσεων, την κατάργηση των εξετάσεων κι όλων των δεινών του επαγγέλματος που επιλέξαμε να κάνουμε. Κοιταζόμασταν βουβοί ακόμη και στο φροντιστήριο. Πρώτη φορά το διαλύσαμε αμέσως μετά το μάθημα.

Ντρέπομαι για τη χώρα μου, ντρέπομαι για τους δολοφόνους, ντρέπομαι για τ' αφεντικά. Χάνω την αισιοδοξία μου. Είμαι θλιμμένη, αναστατωμένη και ντρέπομαι.

Πού πάει αυτός ο κόσμος;