Επειδή η λίμπιντο έχει τον ασυμμάζευτο

Μες τη θολούρα και την απίστευτη αγχοτριχόπτωση των τελευταίων ημερών, έκανα μια παρατήρηση - διαπίστωση. Ή μάλλον δυο. 

1) Αν δεν σταματήσω να αγχώνομαι, θα περάσω μεν, αλλά θα γίνω γνωστή ως η φαλακρή Συμ/φος.

2) Πού πήγε το φλερτ ρε παιδιά;

Βλέποντας αυτά τα γλυκανάλατα της Μιρέλλας, εκτός απ' το ότι ερωτεύτηκα σφόδρα τον Αιμίλιο Χειλάκη του 2004, συνειδητοποίησα ότι το φλερτ πέθανε. Δεν αναφέρομαι στο καθημερινό, αθώο, χωρίς προσδοκίες φλερτ, αλλά σ' αυτό που οδηγεί σε μια σχέση ή μόνο στο κρεβάτι. Δεν ξέρω αν είναι λόγω της εποχής της ταχύτητας ή της ηλικίας (παλιά φλερτάραμε σίγουρα). Αυτό που βλέπω να συμβαίνει, είναι ότι οι άνθρωποι πια είναι συνειδητοποιημένοι και ζητούν ξεκάθαρα αυτό που θέλουν, χωρίς παιχνίδια κι ερωτικά σκιρτήματα. "Σε θέλω", "θέλω να είμαστε μαζί". Πού πήγε το αναζωογονητικό φλερτ οέο;