Επειδή εκδικούμαι

Ο κόσμος νομίζει ότι θέλω να τον δείρω. Δεν ξέρω πόσο εχθρική μοιάζει  η φάτσα μου αυτή την εποχή (που από μέρα σε μέρα περιμένω τα αποτελέσματα κι αγχώνομαι), αλλά αυτή την εντύπωση πάντα την δημιουργούσα άθελά μου. 

Η αλήθεια βέβαια είναι, ότι τον τελευταίο + χρόνο έχουν ξυπνήσει οι τάσεις βίας μέσα μου (προς ένα συγκεκριμένο πρόσωπο όμως). Θέλω τόσο πολύ να του ρίξω κουβάδες νερού στο κεφάλι ή να του πασαλείψω το πρόσωπο με γιαουρτάκια και τούρτα, αλλά πού, με 13% ΦΠΑ!

Έτσι είμαι εγώ. Στα συναισθήματα, παρορμητική, ενθουσιώδης κι ασυγκράτητη σαν χείμαρρος. Είτε πρόκειται για φιλία είτε για έρωτα είτε για μίσος. Για όλα εν ολίγοις. Πολλές φορές οι κινήσεις μου παρεξηγούνται, λόγω του ανωτέρω ενθουσιασμού μου. 

Σκεφτόμουν λοιπόν, τι όμορφος που θα ήταν ο κόσμος και πόσο παιδικός, αν μπορούσαμε ελεύθερα να φιλάμε όποιον αγαπάμε, σε όποιο σημείο του μας καπνίσει, να μπουγελώνουμε όποιον μισούμε, να γιαουρτώνουμε όποιον μας τσαντίζει. 

Φαντάζεσαι να κυκλοφορούσαν στον δρόμο, άλλοι με κόκκινα/ροζ/καφέ φιλιά στη μούρη, στα χέρια, στην πλάτη κι άλλοι σαν βρεγμένη γάτα; Θα μπορούσες να πεις, ότι κατά κάποιον τρόπο, η εμφάνιση θα αποτελούσε δείγμα του χαρακτήρα του άλλου, οπότε θα μπορούσες πιο εύκολα να τον απορρίψεις ή να τον δεχτείς.

Υ.Γ. Εγώ πάντως, κάποια στιγμή που θα κοιμάται, θα του βάψω τα νύχια πορτοκαλί.