Εύα, Εύα να ένα μήλο

Οι Αραντίδες μ' έραναν κοκκινωπά λουλούδια,

με τον ιστό μου κέντησαν φουστάνι ματωμένο,

με ντύσαν και μ΄ οδήγησαν, το μήλο να δαγκώσω.

Στήσαν χορό αναίσχυντο - ανέγγιχτη μη μείνω -

τα μακρυά μου τα μαλλιά πλέξανε γαϊτανάκι,

γύρω απ' το σώμα μου έδεσαν το αίμα του θεού τους.

Όρκους με βάλανε να πω, πως δεν μαρτυρήσω

τη μύηση, τα λόγια τους, τραγούδια και χορούς τους,

πως θα ξορκίσω το κακό, μόνο αν υπακούσω

και του προσφέρω ολόκληρο τον άλικο καρπό τους. 

“Μέσα στην Πλάση μου εγώ, δε ζω μ' απαγορεύσεις.

Στους πειρασμούς αφήνομαι, σε κάθε αμαρτία.

Η καλοσύνη σήμερα είν΄ απερισκεψία”.

.

.

.

“Καλέ μου Αδάμ, φάε αυτό, τη γνώση ν' αποκτήσεις!”

Και στην Εδέμ μου ορκίζομαι, δεν θα ξαναπατήσεις.-

25.4.2009

Ν.Μ.Σ. © 2009