- Αρκετά! είπε και χτύπησε το χέρι στο τραπέζι με δύναμη.  Τι σόι γυναίκα είσαι εσυ;

 Νόμισε πως θα με πτοούσε η ερώτηση.

- Μπορείς και καλύτερα, απάντησα απαθής.

- Δεν σε καταλαβαίνω καθόλου! Τελευταία έχεις γίνει αχόρταγη! Που πήγε η Μαρίνα που γνώρισα;

- Την έστειλα διακοπές;

- Κάποια στιγμή πρέπει να σταματήσεις να με ειρωνεύεσαι, ξέρεις!

- Θα σταματήσω, όταν αρχίσεις να μιλάς επί της ουσίας.

- Επί της ουσίας ε; Καλά λοιπόν.

Πήρε βαθιά αναπνοή.

- Γιατί μου τηλεφώνησες να 'ρθω;

- Γιατί ήθελα ν' ακούσω από κοντά αυτά που έχεις να μου πεις.

- Ωραία λοιπόν! Άκου! Εγώ απ' το παιχνίδι, βγαίνω. Δε γουστάρω να συνεχίσω.

- Τι θα πει αυτό;

- Θα πει ότι βαρέθηκα να μου χτυπάς το ντέφι κι εγώ να χορεύω! Κατάλαβες;

- Α μάλιστα...Έγινα και αρκουδιάρης τώρα...

- Συνεχίζεις να με ειρωνεύεσαι ή μου φαίνεται;

- Άκου να δεις αγάπη μου. Απ' το παιχνίδι δεν βγαίνει κανείς, μέχρι να το αποφασίσω εγώ. Εγώ το έστησα, εγώ το διαλύω. Ναι;

- Όχι Μαρίνα, δεν μπορεί να γίνεται πάντα το δικό σου. Δεν έχω άλλες αντοχές, δεν το καταλαβαίνεις;

- Δεν σε έβαλα εγώ με το ζόρι σ' αυτή τη θέση. Σου θυμίζω ότι ήταν δική σου η επιλογή. Μη μου μιλάς λοιπόν τώρα για αντοχές. Κάτι άλλο;

- Δεν ήταν αρκετό;

- Όχι που να πάρει! Δεν ήταν αρκετό! Επί της ουσίας σου είπα! Επί της ουσίας! Πόσο δύσκολο είναι να το καταλάβεις; Φτάσε την ιστορία σου κάπου! Και βρες επιτέλους ποιο είναι το παιχνίδι, που θες ν' αφήσεις!! Συγκεντρώσου και μη διακόπτεις συνέχεια! Άντε, πάμε πάλι!

Γαμώτο! Καμιά φορά εξαντλείται η υπομονή μου! Είναι δύσκολο να διδάσκεις αυτοσχεδιασμό...