Σάββατο 16 Μαΐου 2009

- Αρκετά! είπε και χτύπησε το χέρι στο τραπέζι με δύναμη.  Τι σόι γυναίκα είσαι εσυ;

 Νόμισε πως θα με πτοούσε η ερώτηση.

- Μπορείς και καλύτερα, απάντησα απαθής.

- Δεν σε καταλαβαίνω καθόλου! Τελευταία έχεις γίνει αχόρταγη! Που πήγε η Μαρίνα που γνώρισα;

- Την έστειλα διακοπές;

- Κάποια στιγμή πρέπει να σταματήσεις να με ειρωνεύεσαι, ξέρεις!

- Θα σταματήσω, όταν αρχίσεις να μιλάς επί της ουσίας.

- Επί της ουσίας ε; Καλά λοιπόν.

Πήρε βαθιά αναπνοή.

- Γιατί μου τηλεφώνησες να 'ρθω;

- Γιατί ήθελα ν' ακούσω από κοντά αυτά που έχεις να μου πεις.

- Ωραία λοιπόν! Άκου! Εγώ απ' το παιχνίδι, βγαίνω. Δε γουστάρω να συνεχίσω.

- Τι θα πει αυτό;

- Θα πει ότι βαρέθηκα να μου χτυπάς το ντέφι κι εγώ να χορεύω! Κατάλαβες;

- Α μάλιστα...Έγινα και αρκουδιάρης τώρα...

- Συνεχίζεις να με ειρωνεύεσαι ή μου φαίνεται;

- Άκου να δεις αγάπη μου. Απ' το παιχνίδι δεν βγαίνει κανείς, μέχρι να το αποφασίσω εγώ. Εγώ το έστησα, εγώ το διαλύω. Ναι;

- Όχι Μαρίνα, δεν μπορεί να γίνεται πάντα το δικό σου. Δεν έχω άλλες αντοχές, δεν το καταλαβαίνεις;

- Δεν σε έβαλα εγώ με το ζόρι σ' αυτή τη θέση. Σου θυμίζω ότι ήταν δική σου η επιλογή. Μη μου μιλάς λοιπόν τώρα για αντοχές. Κάτι άλλο;

- Δεν ήταν αρκετό;

- Όχι που να πάρει! Δεν ήταν αρκετό! Επί της ουσίας σου είπα! Επί της ουσίας! Πόσο δύσκολο είναι να το καταλάβεις; Φτάσε την ιστορία σου κάπου! Και βρες επιτέλους ποιο είναι το παιχνίδι, που θες ν' αφήσεις!! Συγκεντρώσου και μη διακόπτεις συνέχεια! Άντε, πάμε πάλι!


Γαμώτο! Καμιά φορά εξαντλείται η υπομονή μου! Είναι δύσκολο να διδάσκεις αυτοσχεδιασμό...


3 σχόλια:

  1. Την ουσία η Μαρίνα νομίζει ότι την ξέρει.
    Αυτή η `ουσία` την πληγώνει, θέλει να διαψευσθεί. Ο μόνος τρόπος είναι να πιέσει.
    Από την μια το απολαμβάνει, από την άλλη ελπίζει να κάνει λάθος.
    Μάλλον έχει εγκλωβιστεί μέσα σε επιθυμίες, αμφιβολίες, φόβους και ανασφάλειες.
    Όσο παραμένει σε αυτό το περιβάλλον, το σέρνει μαζί της, κάνει χάλια την ποιότητα ζωής.
    Ο αυτόκλητος ίσος και άστοχος αναλυτής (λέμε τώρα) olvios

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. :)
    Θα σκεφτώ το σχόλιό σας και θα σας απαντήσω αύριο, γιατί η απογοήτευση της 7ης θέσης δεν μου επιτρέπει να σκεφτώ καθαρά.
    Καληνύχτα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Λεπόοον....
    Το διαβάζω ξανά και ξανά για να καταλάβω το κομμάτι του εγκλωβισμού και δυσκολεύομαι, ομολογώ.
    Είτε δεν προσέξατε ότι πρόκειται για μάθημα αυτοσχεδιασμού, είτε το προσέξατε και εμβαθύνατε τόσο, που εγώ δεν έχω καταφέρει ακόμα.

    Αν μιλαμε για την πραγματική ζωή της Μαρίνας, τότε ναι. Η διδασκαλία μπορεί να την βοηθάει να ξεφεύγει και η πίεση που ασκεί στο μαθητή να είναι λυτρωτική...Δεν ξέρω...
    Ίσως η δύναμη που της δίνει η θέση της, να μπορεί να οδηγεί κάπου μια ιστορία (στην προκειμένη με την άρνηση στον μαθητή να βγεί απ' το παιχνίδι, επειδή εκείνη το έστεισε), να την κάνει να αισθάνεται κάτι σαν "θεός". Ορίζει τύχες, χωρίς προσωπικές συνέπειες. Έχει τον έλεγχο σε όποια ιστορία φτιάξουν οι μαθητές. Εκείνη αποφασίζει πότε θα "κόψει" τον μαθητή και πότε θα του πει "Πάμε πάλι απ' την αρχή". Ακόμα κι αν αυτό της εξαντλεί την υπομονή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή