Νέκυια

Για τη δική μου Νέκυια, το ύδωρ μου αφήνω,

το ζηλευτό απ' τους θεούς, το σκαλισμένο θρόνο,

με σύμβολα από χρυσό κι α-θάνατο φτιαγμένα.

Αρνήθηκα τη φύση μου, το θαλασσί μαντήλι,

ξερίζωσα τις μακριές τις τούφες των μαλλιών μου

κι αγκάλιασα τις αδερφές, σφιχτά την καθεμία,

που κλαίγοντας ζητούσανε τη γνώμη μου ν' αλλάξω.

“Αντίο λατρεμένες μου, γλυκές μου Νηρηίδες,

που τη δική σας ομορφιά και χάρη δεν την φτάνουν,

όλες του κόσμου οι όμορφες, οι κόρες κι οι γυναίκες.

Φεύγω, να ζήσω με θνητούς, θνητή να καταλήξω.

Εγκλωβισμένη αισθάνομαι, μες τον υγρό μου τάφο.

Κρατήστε μου τα κύματα ν' ανέβω μ' ευκολία!

Ταράζουν τ' αναφιλητά νερένιο μονοπάτι.

Κι αν γίνει η απουσία μου πόνος και σας πληγώνει,

τραγούδι να τον κάνετε, να φτάσει στη στεριά μου,

να το ακούω τα δειλινά, ο ήλιος σα θα δύει,

τα βράδια που δεν θα μπορεί ο ύπνος να με πάρει.

Πάρτε το μπλε μαντήλι μου, τα δάκρυα μαζέψτε

και φυλαχτό να κάνετε, μη χάσω την ψυχή μου.

Κι αν όλα πάνε κατ΄ευχήν, ξανά θ΄ανταμωθούμε,

όταν πεθάνω και βρεθώ στις Νήσους των Μακάρων,

εκεί που παίζαμε μικρές, κρυφτό μες τις πηγές τους.

Και θα 'στε 'σεις αθάνατες κι ανάμεσα η Νεκρή σας,

θα παίζουμε κυνηγητό, θα υφαίνουμε μαντήλια

κι εγώ θα σας εξιστορώ στιγμές απ' τη ζωή μου,

τη γήινη, τη λιγοστή και τη θνητή συνάμα.

Δεν απαρνήθηκα εσάς. Συγχώρεση ζητάω.

Μα έφτασε η ώρα μου στο θάνατο να πάω...”

17.5.2009

N.M.Σ.