Επειδή είμαι καχύποπτη

Πρόσφατα μου είπαν ότι είμαι συμπαθής κι η απάντηση βέβαια που θα έδινα είναι ότι φυσικά και συμφωνώ. Με αντιπαθούν μόνο όσοι με πλησιάζουν εξ αρχής κακοπροαίρετα. Είμαι από τα άτομα που ίσως επειδή δεν άκουσαν πολλά “μπράβο” στην παιδική τους ηλικία, παρά τις όποιες προσπάθειες προς τούτο, επιζητώ θετικά σχόλια και με στενοχωρούν αφάνταστα τα αρνητικά. Τις τελευταίες βδομάδες, μπορώ να θυμηθώ τόσα πολλά θετικά σχόλια, να φτάνουν πανταχόθεν, που έχω αρχίσει να ανησυχώ. Καλά λόγια για την εμφάνιση, την επαγγελματική εξέλιξη, το εκπληκτικό μυαλό, το χιούμορ, την καλοσύνη, τη συμπαράσταση, το ταλέντο. Κι ύστερα σκέφτομαι ότι δε μ' αρέσουν οι κολακίες. Ναι μεν καλά σχόλια, αλλά να τα εννοεί όποιος τα λέει. Δεν είμαι φαντασμένη και πιστεύω ότι μπορώ να ξεχωρίσω ποιος λέει κάτι επί σκοπώ. Ή μήπως όχι; Κι αυτός που σχολιάζει θετικά, γιατί το κάνει; Από εκτίμηση κι αγάπη, επειδή τα εννοεί ή επειδή καταλαβαίνει τι έχω ανάγκη να ακούσω κι απλά το λέει (έστω κι αν είναι πάλι από εκτίμηση κι αγάπη); Και τελικά, αν έχουν βάση όλα αυτά τα σχόλια – που ξέρω ότι έχουν – γιατί οι άνθρωποι τα κάνουν; Τόσο πολύ έχουν την ανάγκη να τα πουν, είναι τόσο καλόψυχοι ή τα εννοούν, αλλά τα λένε μόνο και μόνο επειδή προσδοκούν κάτι; Ίσως να μ' εκμεταλλευτούν ή ίσως να είναι τόσο ανασφαλείς και οι ίδιοι, που το κάνουν για να κερδίσουν τη συμπάθειά μου. Προβληματισμοί, προβληματισμοί, προβληματισμοί...