Ήπια με τον καφέ μου, τα θρίψαλα του σπασμένου ποτηριού της ελπίδας και του ονείρου. Μη ρωτάς αν μου σκίζουν οι άκρες τα σωθικά. Θα αποβληθούν με τη γνωστή διαδικασία. Θ' αποβληθούν όπως ταιριάζει στα λόγια τα μεγάλα, στα βλέμματα που υποτάσσουν, στις προσταγές, σ' εμάς, που τόσα χρόνια προσπαθούμε, αλλά μοιάζουμε μ' ελατήριο που κύκλο δεν κλείνει. Εγώ δεν κρύβομαι, σου το 'πα. Σε κάποια άλλη ίσως φάση της ζωής μας...