Επειδή αισιοδοξώ

(δεν είμαι εγώ)

Πριν κανά μήνα ο Δάσκαλος μας υπαγόρευε και γράφαμε. Μέσα σ' όλα λέει: "Ο Συμ/φος ανοίξτε παρένθεση αισιοδοξία δηλαδή εγώ κλείστε παρένθεση μπλαμπλαμπλα". Για να παίρνουμε τα πάνω μας, όταν θα διαβάζουμε τις σημειώσεις. Μ' άρεσε η ατάκα και την κράτησα. (Άσχετα αν η επικείμενη ακύρωση του περσινού διαγωνισμού, ενδεχομένως να πάει πίσω τον δικό μας...).

Χθες, συζητώντας με τους γονείς, έλεγα ότι αλλιώς περίμενα να εξελιχθεί η ζωή μου, όταν ήμουν παιδί. Ποτέ δεν κάνω μακροπρόθεσμα σχέδια. Μπορεί να βάζω στόχους, αλλά ποτέ δεν έχω εικόνες του μέλλοντός μου. Αλλά πίστευα ότι κοντεύοντας τα 28, θα ήμουν πιο τακτοποιημένη σε επαγγελματικό και προσωπικό επίπεδο. Ακόμη και στο σπίτι που μένω, πίστευα ότι ήρθα προσωρινά στα 18 κι έχω κλείσει 10 χρόνια. Ουδέν μονιμότερον του προσωρινού λένε. Και μετά είδα κάτι φωτογραφίες (άτιμο tag του fb) και με είδα στα 22-23 μ' ένα πλατύ χαμόγελο και με πρόσωπο αστραφτερό. Κι αναρωτήθηκα. Πού πήγε ο αισόδοξος annanas που ήμουν κάποτε;

Ψάχνοντας τη ζωή μου, εντόπισα κάποια περιστατικά που έκαναν το στόμα μου να καμπυλώσει τόσο, όσο το γιοφύρι της Άρτας και να γκρεμίζεται συνέχεια (πωπω τι είπα ο annanas!) κι έτσι αποφάσισα ν' αλλάξω.  

Από σήμερα δηλώνω ξανά αισιόδοξη κι όστις θέλει οπίσω μου ελθείν. 

(Κι ας λέει ο Δάσκαλος, ότι απαισιόδοξος είναι ο ευφυής και καλά ενημερωμένος αισιόδοξος).