Επειδή μου κόλλησε

Κοίτα να δεις τώρα τι έπαθα. Όλη αυτή η ιστορία με τα σεμινάρια, μου ξύπνησε μνήμες με ακρογιάλια κι έρωτες. Και μετά μου κόλλησε το τραγούδι και δεν μπορώ με τίποτα να ξεκολλήσω. "Πάμε σαν άλλοτε, πάμε σαν άλλοτε, πάμε αγάπη μου πάμε, στ' ακρογάλι π' αγαπάμε και που πάντοτε θυμάμαι..."

Αυτό το τραγούδι μου θυμίζει τα παιδικά μου χρόνια. Ένα καλοκαίρι, σε ηλικία πριν πάω σχολείο, στο χωριό. Είχαμε μαζευτεί όλα τα ξαδέρφια στη γιαγιά κι εμένα, επειδή ήμουν η μικρότερη, δεν με παίζανε. Οπότε κατέληγα να κάθομαι με τους "μεγάλους", δηλαδή τη γιαγιά και τους θείους μου, στην αυλή.

Ήταν απόγευμα κι οι μεγάλοι έλειπαν. Είχε μείνει μόνο ένας θείος μου (ο πιο ήσυχος απ' όλους), ο οποίος έπινε φραπέ και κάπνιζε (μετά από χρόνια έπαθε το στομάχι του). Έβγαλε ένα τρανζιστοράκι και το ΄βαλε να παίζει. Κι έπαιζε το "πάμε σαν άλλοτε". Μ' άρεσε η μελωδία και δεν ήξερα γιατί (μεγαλώνοντας λάτρεψα τα βαλς). Τα λόγια δεν τα πολυκαταλάβαινα. Νόμιζα ότι το "σανάλλοτε" είναι μία λέξη κι υποδηλώνει τρόπο-μέσο. Πώς λέμε "πάμε με τα πόδια", "πάμε καβάλα στ' άλογο". Κάτι τέτοιο, μόνο που δεν ρώτησα να μάθω τι σημαίνει (όπως πολλοί μου έχουν πει, ότι μικροί προσπαθούσαν να καταλάβουν ποια είναι η Ζωντανίνα από το ένα το χελιδόνι :Ρ ).

Ξαφνικά, μ' αρπάζει ο θείος κι αρχίζει να με χορεύει βαλς. Κι όταν τέλειωσε το τραγούδι, άρχισε να το τραγουδάει ξανά και ξανά και να προσπαθεί  να με μάθει να το χορεύω. Ανεπίδεκτη είμαι ακόμα. Αλλά γέλασα και το ευχαριστήθηκα, γιατί και έμαθα ένα τραγούδι που μ' άρεσε και κάποιος ασχολήθηκε μαζί μου. Κι έτσι δεν το ξέχασα ποτέ.

Συνειρμικά, επανέφερα και μια άλλη ανάμνηση απ' το χωριό και την ηλικία εκείνη. Εμένα, να έχω πιάσει έναν μεγαλύτερο ξαδερφό μου, που ήξερα ότι δεν θα μου την έλεγε, γιατί ήταν ήσυχο παιδί και να παίζουμε ρόλους.

Τον έβαζα να στέκεται στην αυλή και να κάνει ότι ψαρεύει κι εγώ από κάτω έκανα τη γοργόνα (λολ). Με ψάρευε, ανέβαινα στην αυλή και μ' ερωτευόταν κλπ,κλπ,κλπ. (Είμαι πολύ μπροστά τελικά, γιατί έπρεπε να περάσουν 20+ χρόνια, για να γίνει σήριαλ μια παρόμοια ιδέα). Είχα την ιδέα, την σκηνοθετούσα και την έπαιζα κιόλας. Και μετά ξενέρωνα γιατί ο ξαδερφός μου δεν ήταν καλός ηθοποιός και ξέχναγε τα λόγια.

ΑΥΤΑ ΕΚΑΝΑ ΟΤΑΝ ΗΜΟΥΝ ΜΙΚΡΗ! ΔΕΝ ΕΓΡΑΦΑ ΣΥΜΒΟΛΑΙΑ!

Όχι, λέω επειδή οι κλίσεις φαίνονται από την παιδική ηλικία, αλλά ποιος τις προσέχει;