Επειδή ου γαρ οίδασι τί ποιούσι

Ε λοιπόν αναρωτιέμαι. Έφυγα για 2 μέρες κι όσοι γνώρισα στο ταξίδι με πέρασαν για εξομολόγο. Όχι ότι μου λείπει αυτή η έμφυτη αγιοσύνη, αλλά κατέληξα στο ότι ή ο Άνθρωπος νιώθει πολύ μόνος κι έχει ανάγκη να μοιράζεται -ακόμη και με ξένους ή είναι τρομερά εγωιστής. Άκουσα αρκετές ιστορίες κι η μόνη ερώτηση που μου τέθηκε -ανεξαρτήτως φύλου(;)- ήταν "τι ζώδιο είσαι;". Ταύρος με Λιοντάρι για να προλάβω όποιο ζωντόβολο θέλει να ρωτήσει το ίδιο.

Μέχρι κι ένα 5χρονο κοριτσάκι στο καράβι της επιστροφής, με πλησίασε και με ύφος δώδεκα καρδιναλίων μου δήλωσε: "Εμείς πήραμε ένα πουλάκι".

"Κι εγώ πήρα ένα πουλάκι. Το γνωστό και μη εξαιρεταίο" ήθελα να απαντήσω, αλλά αρκέστηκα στο "Μπράβο" γιατί και το τι ζώδιο είμαι να της αποκάλυπτα, δε νομίζω ότι θα καταλάβαινε. Εξάλλου έχει όλη τη ζωή μπροστά της, να πάρει το γνωστό πουλάκι με το κιλό.

Επανέρχομαι και λέω λοιπόν, ότι τελευταία ακόμα κι οι φίλοι μου, θέλουν να μιλάνε μόνο για τον εαυτό τους και τα προβλήματά τους (ε καλά όχι κι όλοι) κι εγώ έχω περάσει ώρες ατελείωτες, κουνώντας το κεφάλι και γνέφοντας "ναι" κι "όχι". Κι ας είναι η δική μου ζωή τώρα, ένα καζάνι που βράζει.

Για πείτε, γιατί συμβαίνει αυτό; Μοναξιά ή εγωισμός;

Επειδή θέλω να μάθω Χ

Πώς ορίζεις τη φιλία;

Επειδή ήρθε το καλοκαίρι!

Ξέρω ότι σας έχω πρήξει τόσο καιρό, με τις εξετάσεις. Βγήκε το πρόγραμμα και δίνουμε 23 Οκτωβρίου!! So, χαιρετώ και σιγά - σιγά θα οργανωθώ για διακοπέςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςς!!!!!!! Καλό μας καλοκαίρι!!

Επειδή φαντάσου να ήταν ανάδρομος κι ο μαλάκας ο Ερμής

Κάτι πάει πολύ στραβά αυτή την εποχή. Οι εξετάσεις μεταφέρονται από 10 Ιουλίου, στις 17, στις 24, στις 31, τον Σεπτέμβρη, το Νοέμβρη και δεν βγαίνει κανένας να μας πει επίσημα. Άλλα λέει ο Σύλλογος, άλλα το Υπουργείο. Κι εμείς διαβάζουμε, διαβάζουμε, διαβάζουμε. 

Ανάμεσα στα λιγοστά πλέον μαλλιά, διακρίνω το κρανίο μου και πολύ θυμώνω κι αρνούμαι να ξαναπιάσω βιβλίο στα χέρια μου. Ο κόσμος βγαίνει για κυριακάτικους καφέδες και μπάνια κι εμείς είμαστε πιο άσπροι κι απ' το γάλα του καφέ. Μας κρατάνε ομήρους στην πρω(κ)τεύουσα, να μην μπορούμε να κουνήσουμε ρούπι.

Ο κολλητός μου χάνει την αδερφή του από στιγμή σε στιγμή κι ο ίδιος βίωσε από κοντά τον μεγαλύτερο φόβο του. Σε διπλανό διαμέρισμα πέθανε κάποιος μόνος του, βρώμισε κι ήρθε η ασφάλεια, ύστερα από ειδοποίηση συναδέλφων του, που είχαν να τον δουν 3 μέρες.

Χαπακώνομαι μπας και σταματήσει η τριχόπτωση και το στομάχι μου κάνει πάρτυ με κοκτέιλ. Νιώθω αδύναμη σωματικά, ψυχικά, χωρίς αποθέματα θάρρους κι αισιοδοξίας. Παρατημένη στο έλεος των άκυρων, που δεν καταλήγουν σε μια γαμημένη ημερομηνία. 

Χάλια είμαι κι η ψυχολογία δεν παίρνει τα πάνω της με τίποτα. Σκατά.

Επειδή η λίμπιντο έχει τον ασυμμάζευτο

Μες τη θολούρα και την απίστευτη αγχοτριχόπτωση των τελευταίων ημερών, έκανα μια παρατήρηση - διαπίστωση. Ή μάλλον δυο. 

1) Αν δεν σταματήσω να αγχώνομαι, θα περάσω μεν, αλλά θα γίνω γνωστή ως η φαλακρή Συμ/φος.

2) Πού πήγε το φλερτ ρε παιδιά;

Βλέποντας αυτά τα γλυκανάλατα της Μιρέλλας, εκτός απ' το ότι ερωτεύτηκα σφόδρα τον Αιμίλιο Χειλάκη του 2004, συνειδητοποίησα ότι το φλερτ πέθανε. Δεν αναφέρομαι στο καθημερινό, αθώο, χωρίς προσδοκίες φλερτ, αλλά σ' αυτό που οδηγεί σε μια σχέση ή μόνο στο κρεβάτι. Δεν ξέρω αν είναι λόγω της εποχής της ταχύτητας ή της ηλικίας (παλιά φλερτάραμε σίγουρα). Αυτό που βλέπω να συμβαίνει, είναι ότι οι άνθρωποι πια είναι συνειδητοποιημένοι και ζητούν ξεκάθαρα αυτό που θέλουν, χωρίς παιχνίδια κι ερωτικά σκιρτήματα. "Σε θέλω", "θέλω να είμαστε μαζί". Πού πήγε το αναζωογονητικό φλερτ οέο;