Το βράδυ των Δημοτικών και Νομαρχιακών εκλογών του 2006, στο παρκάκι έξω από την Ευελπίδων, όπου παρέδιδα σάκους, μου μύρισε πρώτη φορά χλωρίνη. Από τότε, πολλές φορές η Αθήνα μύριζε χλωρίνη το βράδυ.
Το 'χετε προσέξει; Έχετε αναρωτηθεί από πού έρχεται η χλωρινίλα που σου τρυπάει τα ρουθούνια; Για δυο χρόνια αναρωτιόμουν ποια θεωρία συνωμοσίας κρύβεται από πίσω, γιατί ούτε είχα δει, αλλά ούτε και μπορούσα να πιστέψω, ότι οι καθαρίστριες του Δήμου πλένουν με χλωρίνη τα πεζοδρόμια.
Ένα βράδυ λοιπόν, που οδηγούσα στην Ηλία Ηλιού με ανοιχτά τα παράθυρα κι η χλωρίνη μου ανακάτευε το στομάχι, το λαμπάκι τύπου "εύρηκα" άναψε πάνω απ' το κεφάλι μου, χαρίζοντάς μου ένα πλατύ χαμόγελο.
Συνειδητοποίησα, ότι χλωρίνη μυρίζει ΜΟΝΟ όπου έχει δέντρα! Και τότε θυμήθηκα, ότι σε μια εκπομπή είχα ακούσει, ότι ψεκάζοντας τα φυτά με νερό που περιέχει μικρή ποσότητα χλωρίνης, τα απολυμαίνεις ή κάτι τέτοιο. Οπότε υποθέτω, ότι στο νεράκι που τα ποτίζουν το βράδυ, ρίχνουν και λίγη (ή πολλή) χλωρίνη. Παρά την εξ αίματος και 3ου βαθμού εκ πλαγίου συγγένειά μου με τα φυτά, δεν μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι σας μιλάω έγκυρα.
Το σίγουρο είναι ότι έδωσα μια πιθανή εξήγηση. Και ότι με συνδέσατε τόσο πολύ με την χλωρίνη, που την επόμενη φορά που θα κυκλοφορήσετε νύχτα στην Αθήνα και θα σας μυρίσει, θα θυμηθείτε τον annana.
