μετά από 2,5 χρόνια και 271 αναρτήσεις, ήρθε η ώρα να σας χαιρετήσω. Ο annanotopos έκανε τον κύκλο του. Το blog αυτό δημιουργήθηκε σε μια δύσκολη εποχή για 'μενα, η οποία έχει περάσει προ πολλού κι ο χρόνος μου που πια - και λόγω δουλειάς - είναι πολύ περιορισμένος, δεν μου επιτρέπει να αφιερώνω τις στιγμές μου εδώ.
Στα blogs γνώρισα αξιόλογα άτομα, με τα οποία θα συνεχίσω να βρίσκομαι. Ευχαριστώ για την προσοχή σας, τις αναγνώσεις και τα σχόλιά σας. Το μέιλ μου, στη διάθεσή σας.
Καλό blogging και φιλιά!!
ΥΓ: Κι επειδή άνθρωποι ήμαστε και μεγάλες κουβέντες δεν κάνει να λέμε, ο annanotopos θα παραμείνει ανοιχτός για πιθανή μελλοντική επιστροφή.
Έψαχνα τι να φορέσω κι είδα εκείνο το φουστάνι που πήρα πέρσι. Δεν θυμάμαι αν το ξαναφόρεσα από εκείνο το απόγευμα. Βιαζόμουν, όπως τότε, οπότε το έβαλα και κατέβηκα. Θα ντυνόμουν χαλαρά, με τα μακριά μου σκουλαρίκια, τα βραχιόλια μου και το βαθύ ντεκολτέ - που η θέση μου πια, δεν μου επιτρέπει να φοράω καθημερινά. Ο εαυτός μου. Σ' όλο το δρόμο κουβαλούσα τις φορεμένες του ώρες. Ήταν απ' τις φορές που ενέδωσα στο πεπρωμένο μου.
Ο Π. έλεγε πάντα, ότι το πετρωμένο φαγείν αδύνατον - αλλά εκείνος ποτέ δεν πίστεψε στην έννοια του πεπρωμένου. "Μόνοι μας τη φτιάχνουμε τη μοίρα μας", έλεγε κι εγώ του έφερνα πάντα το παράδειγμα του Ιούδα, σαν επιχείρημα αντίκρουσης. Όλα είναι γραμμένα κι όσο κι αν προσπαθούμε, δεν θα ξεφύγουμε, που να χτυπάμε τον απαυτό μας κάτω. Κι αν ξεφύγεις, για πόσο νομίζεις θα 'ναι;
Όμορφες ώρες, με δόσεις αμηχανίας, λίγου άγχους - με τον χρόνο να πιέζει, ηρεμίας, λύτρωσης κι ύστερα ένα χαστούκι για να με επαναφέρει ξανά στην πραγματικότητα. Μα c' est la vie που λένε και οι Γάλλοι. (Το μάθατε ότι η Ελλάδα είναι στους 3 πρώτους προορισμούς διακοπών φέτος για τους Γάλλους;).
"Μην πας από 'κει γιατί θα χαθείς. Κάνε αναστροφή". Δεν υπάρχει όμως πιο πεισματάρικο πλάσμα από έναν ταύρο με ωροσκόπο λέοντα. Και χάθηκα, χαμένη παράλληλα στην τριακοσιοστή τεσσαρακοστή δεύτερη και μισό σκέψη της τελευταίας ώρας. Πάρκαρα κι έπιασα το κινητό. Κανένας εύκαιρος για ένα ποτό ανάγκης. Επιστροφή στο σπίτι.
Οι τοίχοι έλιωναν απ' τη ζέστη και δεν μπορούσαν να στηρίξουν το βάρος μου. Λύγισα. Το φόρεμα μύριζε αυτό που οι φίλοι μου ονομάζουν "μυρωδιά του άλλου" κι εγώ "μυρωδιά του σεξ". Ένα μιξ ανθρωπίνων υγρών ανέδυε κάθε ίνα του ρούχου και κάθε πόρος του κορμιού μου.
Το κρύο μπάνιο με συνέφερε, αλλά το φόρεμα δεν έβγαλε στο πλύσιμο τις ποτισμένες αναμνήσεις.
Όταν ήμουν πολύ μικρή, τότε που δεν ήξερα ακόμα να διαβάζω, λάτρευα εκείνο το μεγάλο άσπρο, γυαλιστερό βιβλίο με το παπάκι. Στις σελίδες του, διάφορα τοπία, με πολλά κίτρινα παπάκια κρυμμένα, κάτω από αντικείμενα, στις γωνίες κι όπου ήταν δύσκολο να εντοπιστεί από το παιδικό μάτι. Περισσότερο μου άρεσε το μεσαίο δισέλιδο, με τα παπάκια στην πόλη. Θυμάμαι ότι η πόλη φαινόταν γκρίζα, με ελάχιστες πολύχρωμες πινελιές, μίζερη, σκυθρωπή, με βαριά ατμόσφαιρα από τα καυσαέρια. Κι εκεί τα παπάκια ήταν πιο πολλά κι ήταν δύσκολο να τα βρεις όλα.
Μεγάλωσα. Ζω σε μια γκρίζα, με ελάχιστες πολύχρωμες πινελιές, μίζερη, σκυθρωπή, με βαριά ατμόσφαιρα από τα καυσαέρια πόλη κι η μόνη μου ελπίδα είναι ότι κάπου εκεί, κρυμμένος, υπάρχει αυτός ο κίτρινος, μικρόςθησαυρός, που θα με κάνει να αναφωνήσω μ' ενθουσιασμό.
Οι τελευταίοι μήνες ήταν πολύ ζόρικοι κι η επιτυχία μου πέρασε γενικώς, αλλά κι από εμένα ειδικώς, στο ντούκου. Οι εγχειρίσεις του αδερφού και του μπαμπά μου, η αρρώστια της γιαγιάς, ο θάνατός της, η αναζήτηση γραφείου χωρίς βοήθεια, η εύρεση ενός, ο χρόνος, η ψυχή και τα χρήματα που ξόδεψα σ' αυτό, για να μην μου δοθεί τελικά μετά από 1,5 μήνα, τα 6 ταξίδια αυθημερόν στην πόλη μου μέσα σ' ένα μήνα, με κατέβαλαν.
Και μέσα σ' όλα, να διαπιστώνεις τη γαϊδουριά του κόσμου. Ο μαλάκας διαιρείται σε πολλές κατηγορίες, αλλά ο του χειρίστου είδους, είναι αυτός που δεν σέβεται.
Πάντα θέλω να πιστεύω πως ό,τι γίνεται, γίνεται για καλό, αλλά ο ... μου έδειξε μια προοπτική που δεν είχα δει. Απλά πράγματα. Ποτέ δεν θα μάθουμε γιατί δεν έγινε, ό,τι ήταν να γίνει. Ποτέ δεν θα μάθουμε αν είναι για καλύτερα ή για χειρότερα. Απλά δεν γίνεται. Έτσι που λες.
Δευτέρα παραδίδω τα κλειδιά του γραφείου κι απογοητευμένη βγαίνω ξανά στο ψάξιμο. Αναρωτιέμαι γιατί έπρεπε να πάρει 1,5 μήνα για να χαλάσει η δουλειά και δεν χαλούσε την 1η ή την 2η βδομάδα. Τρίτη πρωί χτυπάει το τηλέφωνο και μου προτείνουν μια απρόσμενα επικερδή συνεργασία, άνευ ανταλλάγματος. Απλά τους άρεσε το όνομά μου κι ήμουν η πρώτη επιτυχούσα στην οποία τηλεφώνησαν. Δεν έχω παράπονο. Το όνομά μου έχει δυναμική.
Τις τελευταίες μέρες ψήλωσα τουλάχιστον δέκα εκατοστά. Είδα στο δωμάτιό μου στο πατρικό, όλα τα πτυχία στο τοίχο πάνω απ' το γραφείο και θυμήθηκα πόσο περήφανη ένιωθα για τον εαυτό μου, κάθε φορά που σηκώνοντας τα μάτια απ' τα βιβλία, κοίταζα τις επιτυχίες μου κορνιζαρισμένες. Κι εκεί συνειδητοποίησα, ότι όλα αυτά δεν ήταν παρά τα τουβλάκια για να χτιστεί αυτό το υπέροχο οικοδόμημα που λέγεται annanas.
Στα 13 μου αποφάσισα να ασκήσω αυτό το επάγγελμα και στα 28 μου έδωσα εξετάσεις κι όχι απλά πέρασα με την πρώτη, αλλά βγήκα 4η στους 100. Μεγάλη επιτυχία δεν είναι τελικά;
Και ξέρεις και κάτι άλλο; Βαρέθηκα να αυτολογοκρίνομαι. Πότε επιτέλους θα πάψεις να με διαβάζεις;
Μετά από σχετική συζήτηση, με έχει προβληματίσει το θέμα των λαθών.
Αν γνωρίζεις ότι κάτι είναι λάθος, δηλαδή έρχεται σε αντίθεση με τα πρέπει/την ηθική σου ή της κοινωνίας, αλλά θελεις να το κάνεις ξανά και ξανά σαν κολασμένος, το κάνεις; Και μέχρι πότε;
Και επ' ευκαιρία, πείτε μου και δυο λέξεις από λάμδα.
