Κυριακή 17 Μαΐου 2009

Νέκυια



Για τη δική μου Νέκυια, το ύδωρ μου αφήνω,

το ζηλευτό απ' τους θεούς, το σκαλισμένο θρόνο,

με σύμβολα από χρυσό κι α-θάνατο φτιαγμένα.

Αρνήθηκα τη φύση μου, το θαλασσί μαντήλι,

ξερίζωσα τις μακριές τις τούφες των μαλλιών μου

κι αγκάλιασα τις αδερφές, σφιχτά την καθεμία,

που κλαίγοντας ζητούσανε τη γνώμη μου ν' αλλάξω.

“Αντίο λατρεμένες μου, γλυκές μου Νηρηίδες,

που τη δική σας ομορφιά και χάρη δεν την φτάνουν,

όλες του κόσμου οι όμορφες, οι κόρες κι οι γυναίκες.

Φεύγω, να ζήσω με θνητούς, θνητή να καταλήξω.

Εγκλωβισμένη αισθάνομαι, μες τον υγρό μου τάφο.

Κρατήστε μου τα κύματα ν' ανέβω μ' ευκολία!

Ταράζουν τ' αναφιλητά νερένιο μονοπάτι.

Κι αν γίνει η απουσία μου πόνος και σας πληγώνει,

τραγούδι να τον κάνετε, να φτάσει στη στεριά μου,

να το ακούω τα δειλινά, ο ήλιος σα θα δύει,

τα βράδια που δεν θα μπορεί ο ύπνος να με πάρει.

Πάρτε το μπλε μαντήλι μου, τα δάκρυα μαζέψτε

και φυλαχτό να κάνετε, μη χάσω την ψυχή μου.

Κι αν όλα πάνε κατ΄ευχήν, ξανά θ΄ανταμωθούμε,

όταν πεθάνω και βρεθώ στις Νήσους των Μακάρων,

εκεί που παίζαμε μικρές, κρυφτό μες τις πηγές τους.

Και θα 'στε 'σεις αθάνατες κι ανάμεσα η Νεκρή σας,

θα παίζουμε κυνηγητό, θα υφαίνουμε μαντήλια

κι εγώ θα σας εξιστορώ στιγμές απ' τη ζωή μου,

τη γήινη, τη λιγοστή και τη θνητή συνάμα.

Δεν απαρνήθηκα εσάς. Συγχώρεση ζητάω.

Μα έφτασε η ώρα μου στο θάνατο να πάω...”



17.5.2009

N.M.Σ.


 




2 σχόλια:

  1. Έχεις για να λες και πώς να τα λες!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ευχαριστώ καλέ μου olvie :)
    Για μένα το γράψιμο είναι ψυχοθεραπεία. Δεν γράφω για να κριθώ, γι' αυτό κι απέχω πια κι απ' το Ανεμολόγιο.
    Τα ποιήματά μου, είναι απόπειρες Έκφρασης και μάλιστα μη πεπερασμένες, όπως λέω και στον υπότιτλο του μπλογκ μου. Δεν θέλω να βελτιωθώ. Θέλω να εκφραστώ κι αυτό προσπαθώ να κάνω από 'δω.
    Πριν λίγους μήνες μου έλεγαν ότι αν θελήσω ποτέ να εκδώσω συλλογή, θα πρέπει τα ποίηματά μου, να έχουν κοινό θέμα. Αν και ποτέ δεν με ενδιέφερε κάτι τέτοιο, πρόσφατα σκεφτόμουν ότι αν αποφάσιζα αυτή την κίνηση, θα μπορούσα να γράψω για τη γυναίκα στο δεκαπεντασύλλαβο. Δεν με νοιάζει αν χρησιμοποιώ απαρχαιωμένες γραφές.

    Κάποτε μου πρότιναν να δοκιμάσω φόρμες, όπως τα σονέτα, τώρα ζητούν ν' αλλάξω τρόπο γραφής. Όποιος θεωρεί τον τρόπο αυτό εύκολο, ας τον δοκιμάσει. Το να βάζω πέντε αράδες στη σειρά χωρίς ρυθμό, για μένα δεν είναι ποίηση.Κι αν σε κάποιον δεν αρέσουν τα γραπτά μου, απλά ας μην τα διαβάζει!

    ΑπάντησηΔιαγραφή