Γαμημένα φεγγάρια! Έχω μαζέψει πολύ πράμα μέσα μου και ετοιμάζομαι να εκραγώ. Δε φτάνουν τ' άλλα, επηρεάζομαι κιόλας! Κι οι πιο κοντινοί μου φίλοι, να 'ναι χιλιόμετρα μακρυά και να μην έχω έναν ώμο να κλάψω, έναν κολλητό να ξενυχτήσω με ποτά και να πάω κουρούμπελο στη δουλειά την επόμενη.

Λίγες μέρες πριν τα 24 γενέθλιά μου, ορκίστηκα και άρχισα να δουλεύω. Άρχισα τα σεμινάρια και γνώριζα κόσμο καθημερινά. Ονειρευόμουν, πετούσα, ζούσα, χαιρόμουν. Είχα απίστευτη ενέργεια και καλή διάθεση, μέχρι που άρχισα ν' ακούω και το βιολογικό μου ρολόι. Να μου 'λεγες τότε, να παντρευτώ και να κάνω παιδιά, θα πετούσα και τη σκούφια μου.

Τα χρόνια πέρασαν και κατάλαβα ότι εκείνη η σκέψη, δεν ήταν παρά ανωριμότητα της ηλικίας. Άλλαξαν τα σχέδια ή μπορεί και να μου τ΄αλλάξανε με το ζόρι, δεν ξέρω. Αυτό που ξέρω, είναι ότι αν ερχόταν ο πρίγκηψ πάνω στο άσπρο άλογο και μου έκανε την πιο παραμυθένια πρόταση γάμου, το πιο πιθανό είναι να έφευγε με μελανιασμένο μάτι. 

Η υπομονή μου έχει εξαντληθεί. Σήμερα στη δουλειά, έτυχε να έρθουν 3 παιδιά, ηλικίας, 8, 2,5 και 2 ετών. Το μόνο που σκεφτόμουν ήταν πότε θα ξεκουμπιστούν. 

Είναι κι αυτή η κατάσταση...Από τη μια οι ιστορίες της αδερφής μου, από την άλλη να παριστάνω τον εξομολόγο της μαμάς, που βρίσκεται στα πρόθυρα της κατάθλιψης κι απ' την άλλη, ένας πατέρας εμφραγματίας, με βουλωμένες πια και τις καρωτίδες, να ανεβάζει πίεση μ' αυτά που συμβαίνουν.

Και μέσα σ' όλα αυτά, το αποκούμπι τους, ο annanas. Πλέον οι κουβέντες έγιναν καθημερινές και από συμβουλές και παρακλήσεις, έγιναν ικεσίες.

"Παιδί μου παντρέψου..."

Σκατά.