Στο αεροπλάνο για Ηράκλειο, έκανα μια διαπίστωση. Συνήθως - αν όχι πάντα - πετάω τα ξημερώματα. Υποσυνείδητα μάλλον το επιλέγω, με αποτέλεσμα να μην κοιμάμαι και να την βγάζω από νωρίς στο αεροδρόμιο. Άρα δεν το κάνω για να κερδίσω χρόνο στον προορισμό μου, μιας και φτάνοντας, πίνω καφέ και συνήθως μετά πέφτω ξερή. Είναι που μ' αρέσει να βλέπω την ανατολή πάνω από τα σύννεφα.
Δυστυχώς στον πηγαιμό, δεν πρόλαβα ανατολή, για λίγο. Είδα όμως το φεγγάρι που ήταν πανσέληνος παρά μια μέρα. Κι ήταν τόσο κοντά μας, που νόμιζες ότι αν άνοιγες το παράθυρο (!) θα το 'πιανες. Πέταξα με την καινούρια Ολυμπιακή. Πλήρωσα τα εισιτήρια μόνη μου, γιατί η υπουργική απόφαση έδωσε την αξία των εισιτηρίων της κρατικής Ολυμπιακής, παραβλέποντας τη νέα κατάσταση. Τέλος πάντων, το αεροπλάνο ήταν καινούριο, καθαρό, μεγάλο με μπλε σκούρα δερμάτινα καθίσματα. Πριν την απογείωση, η αεροσυνοδός, μας κέρασε καραμέλες, κάτι που είχα χρόνια να δω και με γύρισε χρόόόόόόόόνια πίσω, στην πρώτη ανάμνηση που έχω από πτήση.
Λόγω της καταγωγής του μπαμπά μου, από ένα μακρινό νησί, μπήκα σε αεροπλάνο από μωρό. Θυμάμαι λοιπόν, ήμουν τεσσάρων χρονών. Η μαμά μου λεχώνα, έμεινε πίσω με τον νεογέννητο αδερφό μου κι εγώ έφυγα με τον μπαμπά και τη μεγαλύτερη αδερφή μου για το νησί, για λίγες μέρες.
Ήταν καλοκαίρι, αλλά το αεροπλάνο ήταν σχετικά άδειο. Μπαίνοντας μέσα, είδα ότι τα καθίσματα δεν ήταν τριπλά, αλλά διπλά, επομένως κάποιος θα καθόταν μόνος του. Σκέφτηκα λοιπόν, ότι το λογικό θα ήταν είτε να καθίσω εγώ με τον μπαμπά, ως μικρότερη είτε τα αδερφάκια μαζί κι ο μπαμπάς πίσω. Με φτύσανε λίγο, η αλήθεια είναι. Πιάσανε θέσεις μαζί και μ' άφησαν να ψάχνω τη δική μου. Μου τη δείξανε δυο σειρές πιο πίσω, στη μεσαία στήλη. Η θέση δίπλα τους, στη μεσαία στήλη, ήταν άδεια και μου είπαν να κάτσω μαζί τους εκεί, αλλά εγώ είχα πεισμώσει. Δεν αφήνεις ένα 4χρονο παιδί να κάτσει μόνο του! Αλλά φαίνεται από τότε ήμουν πιο ώριμη από την ηλικία μου. Έτσι κι εγώ την είδα ανεξάρτητη κι ωραία. Έβραζα μέσα μου, αλλά προτίμησα να μείνω στη θέση μου και να βγάλω το 2ωρο ταξίδι μόνη μου. Όπερ κι εγένετο, γιατί ούτε καν γύρισαν να δουν τι κάνω.
Μια αεροσυνοδός, με πλησίασε, με ρώτησε το όνομά μου και πού είναι οι γονείς μου. Της έδειξα και μου έδωσε μια καραμέλα. "Ενδιαφέρον. Είμαι ανεξάρτητη και κάνω νέους φίλους. Plus η καραμέλα" σκέφτηκα, το κοινωνικό και φαγανό παιδί. Η φιλενάδα μου επέστρεψε αργότερα, να με ρωτήσει τι θα γίνω όταν μεγαλώσω. "Αν αγαπάει το επάγγελμά της και της πω το ίδιο, ίσως μου δώσει κι άλλη καραμέλα!"
-Αεροσυνοδός!!
Πήρα το έπαθλό μου κι ηρέμησα, σκεφτόμενη πόσο έξυπνο παιδάκι ήμουν και πως τα κατάφερνα και μόνη μου μια χαρά.
Από τότε, τα αεροπορικά ταξίδια, με κάνουν να νιώθω ελεύθερη, δυνατή κι ανεξάρτητη. Γι΄ αυτό, πάντα πλήρωνα μόνη μου τα εισιτήριά μου και ταξίδευα συνήθως μόνη. Το πρώτο ταξίδι που έκανα μόνη μου, ήταν στα 18 μου, με αεροπλάνο. Έχω ζήσει σκηνές απείρου κάλλους σε αεροπορικά ταξίδια, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα...
