Επειδή είμαι Αμελή(ς)

Amelie Poulain...Όταν είδα την ταινία πρώτη φορά, ταυτίστηκα. Ακόμη και το παιδάκι που έπαιζε την Amelie μικρή, έμοιαζε πολύ εμφανισιακά με 'μένα μικρή.  Στην παιδική κι εφηβική ηλικία, ήμουν πάντα διαφορετική κι ευρηματική στο σπίτι. Αυτή που έκανε χαβαλέ, που πετούσε ατάκες κι είχε το ακαταλόγιστο ό,τι κι αν έλεγε, μιας και όλοι γνώριζαν τις προθέσεις της. Δεν έκανα σκανταλιές, αλλά μ' άρεσε να πειράζω λεκτικά, να χαμογελάω πονηρά και να βρίσκω τρόπους να αιφνιδιάζω τους άλλους. Οι γονείς μου είδαν πρώτη φορά την ταινία πριν κανα - δυο χρόνια και χωρίς να τους πω κάτι, με πήραν αμέσως τηλέφωνο να μου πουν πόσο τους θύμισε η Amelie εμένα.

Η Amelie Poulain δεν ήταν μόνο η σκανταλιάρα κι η χαρά της ζωής. Βλέποντας την ταινία κάθε φορά ανακαλύπτω κι ένα ακόμη στοιχείο που αποδεικνύει ότι ήταν καταθλιπτική. Μέσα σε κόσμο, αλλά μόνη. Χωρίς κανέναν να μοιραστεί τα μυστικά της. Προσπαθώντας να φτιάξει έναν κόσμο όπως εκείνη ήθελε να είναι. Πιο παιχνιδιάρικο. Πιο οικείο. Ήθελε να 'ναι ο αρχηγός, ο εμπνευστής του σχεδίου, ένας μικρός Θεός. Πιστεύω ότι δεν επιλέχθηκε τυχαία το soundtrack. Ψυχογραφεί την Amelie. Κι αυτό που βγάζει είναι μια γλυκιά μελαγχολία. Μια μελωδία που θα μπορούσε πολύ εύκολα από ελάσσονα, να μετατραπεί σε μείζονα. Έντονη.

Έτσι κι εγώ από τα 12 το 'ριξα στο γράψιμο. Εκεί που ο κόσμος ήταν όλος δικός μου. Που οι ήρωες γεννιόντουσαν, πέθαιναν, αγαπιόντουσαν, μισιούνταν όποτε το ήθελα εγώ. Εγώ κινούσα τα νήματα κι αυτοί υπάκουαν, χορεύοντας στο σκοπό μου. 

Τα χρόνια πέρασαν κι ενηλικιώθηκα. Δε μ' αρέσει η ενήλικη ζωή. Σας το 'πα;

Σήμερα ο αδερφός μου είδε τα γραπτά μου και σάστισε. "Δεν είναι εσύ. Δε μπορεί να 'χεις τόση μαυρίλα μέσα σου. Ψάξε μέσα σου την Amelie".

Να ψάξω μέσα μου την Amelie. Μόνο κάποιος που της μοιάζει μπορεί να καταλάβει πόσο θετικά παρεξηγημένη είναι. Και στο κάτω - κάτω της γραφης, γιατί να ταυτίζομαι πλέον; Τι να περιμένω; "To θαυμάσιο πεπρωμένο της Amelie Poulain"; Χα! Ποιο είναι αυτό τελικά; Η γνωριμία της με το Νινο;