Επειδή θυμάμαι

“Πάρτο απόφαση! Κάποια πράγματα δεν θα τα ζήσεις ποτέ ξανά!”

Μα μου άρεσαν...Πώς μπορώ όταν βρέχει, να περνάω από το δρόμο που περνούσαμε μαζί και να μη σε σκεφτώ; Να μη θυμηθώ τις προσευχές μου πάνω στη μηχανή, το τρέμουλο από το κρύο, τη χαρά του κόκκινου φαναριού, που έβρισκα ευκαιρία να κάτσω σωστά και να στηρίξω καλύτερα το δεξί μου πόδι;  (πάντα φοβόμουν ότι θα μ΄ έκαιγε η εξάτμιση...) Να μη θυμηθώ το χέρι σου, το μαύρο γάντι που μου χάϊδευε το αριστερό γόνατο, να με ζεστάνει και να μ' ευχαριστήσει που το υπέμεινα πάλι αυτό. 

Ήμουν άμαθη από αγάπη κι ακόμα είμαι. Άμαθη από πολλά. Ρούφαγα τις στιγμές, τις μύριζα και τις φύλαγα μέσα μου, χωρίς να σκεφτώ ούτε μια στιγμή ότι δεν θα τις ξαναζούσα ποτέ. Ποτέ. 

Πώς μπορώ να ξεριζώσω τις στιγμές μου, τη ζωή μου, το παρελθόν μου, το παρόν μου; 

Όλα αλλάζουν πια κι ό,τι αγάπησα ίσως να μην υπήρξε και ποτέ. Ίσως να ήταν όνειρο ή της φαντασίας μου.

Πώς μπορείς να περνάς από το δρόμο π΄αγαπούσα και να μη νιώθεις το χάδι μου στην πλάτη για ευχαριστώ;

Δεν φταις εσύ. Η φαντασία μου τα φταίει.

“Σε μένα τώρα πια ταιριάζει για να κλάψω

για της καρδιάς μου τα χαμένα ιδανικά”