Επειδή είμαι δυνατή (;)

17 Νοεμβρίου 2008. Η μέρα που έπαθα κρίση πανικού.

Η άσχημη διάθεση είχε ξεκινήσει από την προηγούμενη, που ο άνθρωπος που αγαπούσα παραδέχτηκε την ύπαρξη άλλης γυναίκας στη ζωή του.

Πριν τον γνωρίσω ήμουν δυναμική κι ανεξάρτητη. Η γνωριμία μου μαζί του συνέπεσε με μια δύσκολη περίοδο της ζωής μου (παραίτηση από δουλειά, αναζήτηση καινούριας, εξετάσεις, αρρώστια και τελικά θάνατος συγγενή και δη του ανθρώπου που καθόρισε το επαγγελματικό μου μέλλον, γάμος στην οικογένεια που δεν ήθελαν ούτε οι μελλόνυμφοι, απομάκρυνση οικογένειας και φίλων λόγω της επιλογής μου να είμαι μαζί του). Όλα αυτά δεν θα τα ξεπερνούσα αν δεν είχα το "δεκανίκι μου". Οι δυσκολίες παρέλυσαν τα πόδια μου κι άρπαξα με λαχτάρα τις πατερίτσες που μου πρόσφερε. Ήταν πάντα εκεί για μένα. Να με στηρίζει, να μ' αγαπάει και να με τραβάει από τις ρουφίχτρες των άσχημων στιγμών. 

 

Εκείνη τη μέρα ντύθηκα στα μαύρα και δεν τα έβγαλα παρά μήνες μετά. (Ασυνείδητα έγινε. Ταράχτηκα όταν διαπίστωσα ότι έβαζα πλυντήριο μόνο σκούρα ρούχα κι άλλαξα.) Φόρεσα ένα φόρεμα πάνω από το γόνατο, διχτυωτό καλσόν, μπαλαρίνες και το ημίπαλτο. Είχε ήλιο το πρωί και στις ειδήσεις δεν είχαν πει για βροχή.

Παρ' όλο που δούλευα στο κέντρο, η εργοδότης μου μας κράτησε μέχρι αργά. Όταν βγήκα είχα τόση ανάγκη να πιαστώ από κάπου, που για πρώτη φορά πήρα την αδερφή μου να πάμε για καφέ. Το κέντρο είχε κλείσει κι οι πρώτες ψιχάλες άρχισαν να πέφτουν.

Σκέφτηκα να τρέξω στο μετρό στο Πανεπιστήμιο. Μέχρι να φτάσω είχα γίνει μούσκεμα. Είχαν κλείσει το Σταθμό από πάνω. Οι αστυνομικοί με πληροφόρησαν ότι είχαν κλείσει και τους Σταθμούς της Ομόνοιας, του Συντάγματος, του Ευαγγελισμού και της Αμερικάνικης Πρεσβείας. Λεωφορεία δεν κυκλοφορούσαν, μιας και ήταν κλειστή η Σταδίου, η Ακαδημίας, η Πανεπιστημίου, η Σκουφά και όλοι οι παράλληλοι μέχρι την Αλεξάνδρας.

Ομπρέλα δεν είχα. Κρύφτηκα κάτω από τα κλαδιά κάποιων δέντρων στο πλάι της Βιβλιοθήκης. Η πορεία θα ξεκινούσε σε λίγο απ΄τα Προπύλαια κι η Αστυνομία παρούσα, στεκόταν δίπλα μου. ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΦΥΓΩ!

Ούτε κι αδερφή μου μπορούσε να κατέβει κέντρο. 

Κι εκεί με έπιασε ο πανικός. Αισθάνθηκα να πνίγομαι από το νερό. Τα μπουμπουνιτά με έκαναν να νιώθω σαν μικρό παιδί που τρέμει στο άκουσμά τους. Τα πόδια μου είχαν βιδωθεί στο έδαφος και δεν μπορούσα να κουνηθώ. Ήθελα να φύγω κι ένιωθα εγκλωβησμένη. Μόνη. Σαν το παιδί που έχασε στο εμπορικό τους γονείς του.

Ο κόσμος περνούσε αδιάφορος στα αναφιλητά μου και το μόνο που ρωτούσαν είναι αν είναι ανοιχτός ο σταθμός του μετρό. Τα χαρτομάντηλά μου είχαν τελειώσει όταν άρχισε η πορεία. Κι αυτά που κρατούσα στα χέρια είχαν βραχεί απ΄τη βροχή. Ήμουν εκεί. Μόνη, αβοήθητη και μούσκεμα, από τα μαλλιά μέχρι τις πατούσες.

Η αδερφή μου με άκουσε να κλαίω και ταράχτηκε. Δεν ήξερε τι να κάνει. Δεν μπορούσε να κάνει τίποτα. Ξεκίνησε με το αυτοκίνητο να έρθει να με μαζέψει, αλλά το κέντρο κλειστό. Με συμβούλευε να περπατήσω μες τη βροχή, να βρω έναν Πακιστανό να πάρω μια ομπρέλα, να ψάξω για διέξοδο. Αλλά εγω δεν μπορούσα να κουνηθώ.

Πήρα τηλέφωνο την κολλητή μου, που ζει σε άλλη πόλη να με ηρεμήσει, αλλά ήταν έξω με παρέα και δεν ήθελα να της φορτώσω το πρόβλημά μου. Πήρα τον κολλητό μου που δουλεύει και μένει κέντρο να έρθει να με μαζέψει με ομπρέλα, αλλά δούλευε. 

Κι εκεί αναζήτησα στο πλήθος το "δεκανίκι μου". Τον φανταζόμουν να φτάνει σαν τον Σούπερμαν από ψηλά για να με σώσει κι εκεί θυμόμουν πως υπήρχε άλλη Λόις στη ζωή του και με έπνιγαν οι λυγμοί. 

Έμεινα κουλουριασμένη, κάτω απ΄τα κλαδιά, μες τη βροχή περίπου 1 ώρα. Όταν το τηλέφωνο δεν έλεγε να σταματήσει από την ανήσυχη αδερφή μου, κατάλαβα ότι στις δύσκολες στιγμές είμαστε μόνοι. Εντελώς όμως. Χωρίς δεκανίκια, χωρίς συμπαράσταση, χωρίς τίποτα. Μόνο εμείς κι η δύναμή μας θα μας πάει παρακάτω. 

Κι έτσι γύρισα το βλέμμα στην Πανεπιστημίου. Ένας πακιστανός στεκόταν πίσω από την πλάτη μου, έτοιμος να μου πουλήσει ομπρέλα για 3 ευρώ. Του 'δωσα 5 και άρχισα να κατηφορίζω αργά προς την Ομόνοια. 

Όταν έφτασα, είχαν ανοίξει και τον σταθμό.