Επειδή ζηλεύω

Χθες ξενύχτησα, βλέποντας  καλλιτεχνικό πατιναζ (όχι το συγκεκριμένο). Μου αρέσει που έχει κινήσεις από μπαλέτο, βαλς, ταγκό, μ' αρέσουν οι μουσικές και τα κοστούμια του. Παρ' όλο που κοροϊδεύω τους γονείς, που βγάζουν τα απωθημένα τους στα παιδιά τους, αν ποτέ κάνω κόρη, θα την στείλω να μάθει οπωσδήποτε. Ωραίο σώμα κάνει - μόνο το στήθος δε μεγαλώνει. Θα πήγαινα κι εγώ, αλλά δεν ξέρω αν είναι εφικτό σ' αυτή την ηλικία. 

Σε παγοδρόμιο δεν έχω πατήσει το πόδι μου ποτέ. Μάλιστα, όταν ήμασταν φοιτητές και κανονίζαμε να πάμε, κάποιος μου διηγήθηκε μια ιστορία, για έναν που έπεσε και πέρασε άλλος πάνω από τα δάχτυλά του κι είχαν απώλειες, οπότε ως κλασική φοβιτσιάρα, αποφάσισα να μη συνοδεύσω την παρέα. Είναι κι αυτός ο ήχος κι η αίσθηση (που φαντάζομαι πώς θα είναι) του παγοπέδιλου πάνω στην πίστα που με ανατριχιάζει. Όπως το νύχι στον πίνακα. Και μόνο που το σκέφτηκα, ανατρίχιασα. 

Όμως είναι μαγευτικό. Παρακολουθούσα με προσοχή τα ζευγάρια και σκεφτόμουν ότι κάπως έτσι θα 'πρεπε να είναι οι σχέσεις. Ένας άντρας και μια γυναίκα, με συντονισμένες κι αρμονικές κινήσεις, που θα τα καταφέρουν μόνο αν συνεργαστούν. Έκαναν φιγούρες, που αν δεν κρατούσε εκείνη τη στιγμή ο ένας τον άλλο, θα είχαν κουτρουβαλιαστεί. Παρακολουθούσα τις κινήσεις του άντρα. Άλλες φορές έδινε ώθηση στην ντάμα του, για να βγάλει τη φιγούρα της κι άλλες φορές τη σήκωνε ψηλά, στο πλάι, την έφερνε σβούρες κι ήταν σαν βιολί το σώμα της, στα χέρια του να κρατούσε, που λέν΄ κι οι Κατσιμιχαίοι. Κι όλα αυτά, με τη μεγαλύτερη δυνατή αίσθηση ελευθερίας. Αυτό.

Επειδή γκομενίζουμε

Αφιερωμένο στα γκομενάκια μας/τους

και στις μικρές ή μεγαλύτερες παρεξηγήσεις

Επειδή ακυρώνω

Διαβάζοντας, έκανα την εξής διαπίστωση:

Οι άντρες της ζωής μου είναι σαν τις ακυρώσιμες δικαιοπραξίες. 

Οι ακυρώσιμες δικαιοπραξίες (δικαιοπραξία είναι η πώληση, η διαθήκη, το δάνειο κ.λ.π.) παράγουν τα αποτελέσματά τους, μέχρι να ακυρωθούν λόγω πλάνης, απάτης ή απειλής. 

Το αυτό κι οι άντρες μου. Ήμουν μαζί τους, μέχρι που τους έβγαλα άκυρους (βλ. σχετικό λαϊκό ΝάΖμα) όταν ανακάλυψα:

α) ότι με είχαν ρίξει με ψέματα κι ήμουν σε πλάνη 

β) ότι με απάτησαν (βλ. κέρατο - όχι νομική έννοια)

Σε απειλή ακόμη δεν έχω κάτι, αλλά η ζωή συνεχίζεται.

Επειδή μας έχετε τρελάνει εντελώς!

Οι γυναίκες είναι απ' την Αφροδίτη κι οι άντρες απ' τον Άρη. 

Διαπιστωμένο. 

Επειδή είμαι σε δίλημμα

Προτάσεις για εκδρομούλες το 3ήμερο κι εγώ διστάζω. Τί μου συμβαίνει; Σίγουρα στην παρούσα φάση, παίζουν ρόλο οι προτεραιότητες. Έχω αγώνα αύριο....ε συγγνώμη...τον Ιούνιο κι αφήνω την προσωπική ζωή μου πίσω. Η ζωή όμως δεν γυρίζει πίσω, που τραγουδάει κι η Δήμητρα Γαλάνη. 

Αν φύγω, θα περάσω τέλεια, αλλά θα μείνω πίσω στην ύλη. Αν μείνω, μάλλον θα μείνω μέσα να διαβάζω, οπότε δεν θα περάσω καλά. Δεν μου εξασφαλίζει κανείς την επιτυχία, αλλά με περισσότερο διάβασμα, αυξάνονται οι πιθανότητες. Αξίζει να θυσιάζω τη ζωή μου για τις πιθανότητες; Μια ζωή την έχουμε κι αν δεν την γλεντήσουμε τί θα καταλάβουμε κλπ. Αν δεν διαβάσω όμως, θα 'χω ενοχές, γιατί ο στόχος μου φέτος είναι να περάσω. Μέχρι αύριο πρέπει να έχω αποφασίσει. Ουφ. Αυτό.

Επειδή μυρίζει Θάνατος

Ξύπνησα απ' το τηλέφωνο που χτυπούσε επίμονα. Δυστυχώς, επειδή ο μπαμπάς μου αρρώστησε με την καρδιά του, από τα 14 μου, μου έχει μείνει φοβία και κάθε φορά που χτυπάει το τηλέφωνο ακατάλληλες ώρες ή επίμονα, πηγαίνει η ψυχή μου στην κούλουρη (πού να 'ναι αυτή άραγε; Στο διάολο;). 

Το σήκωσε η αδερφή μου και την άκουσα να λέει "Ποιος;; Όχι ρε .... Πώς έγινε;;". Πανικός. Μου κόπηκαν τα πόδια κι η καρδιά μου κόντευε να εκραγεί. Δεν μπορούσα να σηκωθώ να πάω να ρωτήσω. Προσπάθησα πρώτα να ηρεμήσω και μετά να ακούσω τι έλεγε. Κατάλαβα ότι δεν ήταν κάποιος απ' την οικογένεια και βρήκα το κουράγιο να σηκωθώ. Μια φίλη της, που προχθές διασκέδαζαν μαζί, παντρεμένη, 30 χρονών, με ένα παιδάκι 2 ετών, από αυτοκινητιστικό.

Δεν έχω συμβιβαστεί με το θάνατο. Έβλεπα προχθές μια συνέντευξη της Κικής Δημουλά που έλεγε ότι ο θάνατος είναι ασυγχώρητο πράγμα κι αυτός που αποφάσισε οι άνθρωποι να πεθαίνουν, είναι φονιάς. Ταυτίστηκα τόσο πολύ, που δεν περιγράφεται. Απ' την αρχή του χρόνου έχω ακούσει γύρω στους 5 θανάτους, που ήταν όλοι απρόσμενοι - από ατύχημα. Κι οι ηλικίες από 25 έως 58. Θυμήθηκα το 2004. Εκείνη τη χρονιά άκουσα τους περισσότερους θανάτους από ποτέ και στην πλειοψηφία τους, παιδιά από ατυχήματα.

Εκεί, έχω μια ευαισθησία. Ήμουν στα 16, όταν είδα το μπροστινό αυτοκίνητο να συγκρούεται με μια μηχανή και να μετράμε 6 νεκρούς και 1 σοβαρά τραυματισμένη, που υπέκυψε τελικά στα τραύματά της, όσο περιμέναμε για 1 ώρα να έρθει το ασθενοφόρο. Είδα πτώματα, κομμένα πόδια, κομμένα κεφάλια.

Την Πέμπτη, κατεβαίνοντας κέντρο, ένας πεζός έριξε την μπροστινή μου μηχανή κάτω και το αίμα μου πάγωσε. Ευτυχώς ο άνθρωπος φορούσε κράνος. 

"Ο θάνατος είναι ασυγχώρητο πράγμα κι αυτός που αποφάσισε οι άνθρωποι να πεθαίνουν, είναι φονιάς."

Κική Δημουλά

Ποιος θάνατος έχει γραφτεί για 'μας;

Επειδή θέλω να μάθω ΙΧ

Πώς ορίζεις την κατανόηση;

Δες! Είναι συγκλονιστικό.... 

Επειδή φορτώνω

Τελικά είναι τυχερός ή άτυχος αυτός που αγαπήθηκε; Οι άνθρωποι με αηδιάζουν με τα γλοιώδη και μεγαλοπρεπή λόγια τους. Μπλα μπλα μπλα, μπλα, μπλα.

Ένας συνάδελφος είπε τις προάλλες, ότι οι δικηγόροι παντρευόμαστε μεγάλοι ή δεν παντρευόμαστε ποτέ, επειδή βλέπουμε τα διαζύγια των άλλων. Εγώ επειδή δεν το άσκησα το επάγγελμα, δεν ήρθα σ' επαφή με τέτοιες καταστάσεις. Μέχρι που είπα να αναλάβω το διαζύγιο της αδερφής μου, στο οποίο εμπλέκομαι και συναισθηματικά.

Πας να βγάλεις συναινετικό κι από πολιτισμένοι άνθρωποι, συμπεριφέρονται σα ζώα. Ο υπέρτατος μαλάκας (βλ. ex) άλλαξε μέχρι και τις κλειδαριές του σπιτιού και ζήτησε παρουσία δικηγόρου, για να πάρει η αδερφή μου τα πράγματά της από το σπίτι που ζούσαν, το οποίο βέβαια του ανήκει, τη στιγμή που η αδερφή μου, παρά τις όποιες προσπάθειές μου, αρνήθηκε να διεκδικήσει το παραμικρό. Και δε μιλάμε για μικροποσά. Μιλάμε για 300.000 - 500.000 ευρώ. Κι ο λόγος που την πίεσα, δεν είναι ότι είμαι φιλοχρήματη (που είμαι, αλλά δεν θα έμπαιναν στην τσέπη μου), αλλά επειδή σε τέτοιους ανθρώπους, αξίζει τέτοια συμπεριφορά. Όταν δε, σε βάζουν και να κάνεις λίστα με το τι πήρες, να την υπογράψεις και να σου βάζουν και όρο ότι παραιτείσαι από οποιαδήποτε άλλη απαίτησή σου, χρηματική ή μη, από την ίδια αιτία ή άλλη, του τα παίρνεις όλα και φεύγεις ή όχι; Ε, η αδερφή μου όχι.

Καλά μιλάμε τα 'χω πάρει άσχημα με τον τύπο! Μα να αλλάξει την κλειδαριά, παρόλο που η αδερφή μου έχει να πατήσει το πόδι της μήνες στο σπίτι και τη μια φορά που χρειάστηκε να πάει, να πάρει κάποια πράγματά της, του ζήτησε και την άδεια; Και στο ραντεβού με τον κακόμοιρο ασκούμενο, που έστειλαν από Πειραιά για να κάνει το διαιτητή κι ο άνθρωπος με το δίκιο του γέλαγε και κορόιδευε, να με πάρει τηλέφωνο το αφεντικό του, να αργήσω; Για βλάκα με περνάνε; Ρώτησα τον ασκούμενο κι έμαθα. Ήταν εκεί ο "κύριος" κι ήθελε να προλάβει να φύγει. Αϊ σιχτίρ πια. Τους σιχάθηκα όλους!

Με αηδιάζουν οι άνθρωποι μ' αυτή την ψυχοσύνθεση. Μπορεί να με αηδιάζουν γενικότερα οι άνθρωποι ή ειδικότερα οι άντρες. Δεν έχω καταλήξει.