Επειδή ζηλεύω

Χθες ξενύχτησα, βλέποντας  καλλιτεχνικό πατιναζ (όχι το συγκεκριμένο). Μου αρέσει που έχει κινήσεις από μπαλέτο, βαλς, ταγκό, μ' αρέσουν οι μουσικές και τα κοστούμια του. Παρ' όλο που κοροϊδεύω τους γονείς, που βγάζουν τα απωθημένα τους στα παιδιά τους, αν ποτέ κάνω κόρη, θα την στείλω να μάθει οπωσδήποτε. Ωραίο σώμα κάνει - μόνο το στήθος δε μεγαλώνει. Θα πήγαινα κι εγώ, αλλά δεν ξέρω αν είναι εφικτό σ' αυτή την ηλικία. 

Σε παγοδρόμιο δεν έχω πατήσει το πόδι μου ποτέ. Μάλιστα, όταν ήμασταν φοιτητές και κανονίζαμε να πάμε, κάποιος μου διηγήθηκε μια ιστορία, για έναν που έπεσε και πέρασε άλλος πάνω από τα δάχτυλά του κι είχαν απώλειες, οπότε ως κλασική φοβιτσιάρα, αποφάσισα να μη συνοδεύσω την παρέα. Είναι κι αυτός ο ήχος κι η αίσθηση (που φαντάζομαι πώς θα είναι) του παγοπέδιλου πάνω στην πίστα που με ανατριχιάζει. Όπως το νύχι στον πίνακα. Και μόνο που το σκέφτηκα, ανατρίχιασα. 

Όμως είναι μαγευτικό. Παρακολουθούσα με προσοχή τα ζευγάρια και σκεφτόμουν ότι κάπως έτσι θα 'πρεπε να είναι οι σχέσεις. Ένας άντρας και μια γυναίκα, με συντονισμένες κι αρμονικές κινήσεις, που θα τα καταφέρουν μόνο αν συνεργαστούν. Έκαναν φιγούρες, που αν δεν κρατούσε εκείνη τη στιγμή ο ένας τον άλλο, θα είχαν κουτρουβαλιαστεί. Παρακολουθούσα τις κινήσεις του άντρα. Άλλες φορές έδινε ώθηση στην ντάμα του, για να βγάλει τη φιγούρα της κι άλλες φορές τη σήκωνε ψηλά, στο πλάι, την έφερνε σβούρες κι ήταν σαν βιολί το σώμα της, στα χέρια του να κρατούσε, που λέν΄ κι οι Κατσιμιχαίοι. Κι όλα αυτά, με τη μεγαλύτερη δυνατή αίσθηση ελευθερίας. Αυτό.