Θυμάμαι να ακούω το τραγούδι, ένα ολόκληρο καλοκαίρι, σε κασέτα μέσα στο αυτοκίνητο, πηγαίνοντας για μπάνιο, στην ηλικία των 8 περίπου χρόνων (τώρα που το σκέφτομαι είναι από τα τραγούδια που άντεξαν στον χρόνο, αν σκεφτείς ότι έχουν περάσει 20 χρόνια από τότε). Στη διαδρομή, άκουγα με προσοχή τους στίχους και προσπαθούσα να φτιάξω την ιστορία στο μυαλό μου. Άκρη δεν έβγαζα και ρωτούσα τους μεγαλύτερους: "Γιατί αφού θέλουν 2 άνθρωποι να είναι μαζί, ΠΡΕΠΕΙ να χωρίσουν και δεν μπορούν ούτε καν να βρίσκονται;". Η μοναδική απάντηση που είχε λογική, ήταν ότι ο ένας πεθαίνει· αλλά δεν με κάλυπτε.
Προσπαθούσα να λύσω το μυστήριο του Καρβέλα για χρόνια.
Μετά απλά μεγάλωσα.
Eγώ πάντως μάλλον ακόμα δε μεγάλωσα. Διότι δεν καταλαβαίνω τι λέτε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕ εντάξει, σας περνάω και 5 χρόνια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜα δεν ακούσατε το τραγούδι; Αγαπιούνται αλλά πρέπει να χωρίσουν και να μην ξαναειδωθούν. Γιατί άραγε;
χαχαχαχα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχουν πολύ πλάκα τελικά εκείνα που δεν καταλαβαίνεις όσο είσαι μικρός και που σαν μεγαλώσεις απορείς ακόμα γιατί συμβαίνουν...
χμχμχμ...δεν θα το ΄λεγα πλάκα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπ' τη μια χαίρομαι που καταλαβαίνω (λέμε τώρα) μόνη μου και δεν χρειάζεται να ρωτήσω τους μεγάλους, απ΄την άλλη μου λείπει η παιδική αθωότητα. Το 'χω ξαναπεί. Η ενήλικη ζωή ΔΕΝ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ!
Annanako μου τι σύμπτωση!?
ΑπάντησηΔιαγραφήΠριν λίγες μέρες άκουγα αυτό το τραγούδι (τυχαία μπήκε, δεν ακούω Καρβέλα) και έλεγα στο άτομο που ήταν δίπλα μου εκείνη την ώρα πως μπήκε την κατάλληλη στιγμή... Και τώρα το βρήκα πάλι μπροστά μου εδώ! Μάλλον δεν είναι σύμπτωση απλά ο χρόνος θέλει να μου δείξει ότι... Και εγώ μεγάλωσα δυστυχώς...
Καλό απόγευμα! :)
μικρουλάκι είσαι ακόμα μωρέ :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλλά μιας κι υπαινίσσεσαι πως μεγάλωσες, πώς έλυσες τον άλυτο μυστήριο του Καρβέλα; Θα μ' ενδιέφερε ν' ακούσω κι άλλες απόψεις για το γιατί αυτοί οι 2 έπρεπε να χωρίσουν
Το τραγούδι αυτό ήταν ανέκαθεν από τα αγαπημένα μου... Το είχα συνδιάσει με πολύ ιδιέταιρες στιγμές της ζωής μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίχα να το ακούσω τουλάχιστον ένα χρόνο και σ' ευχαριστώ που μου το θύμισες...
Πάντα φανταζόμουν ότι πεθαίναν κι οι δυο, δε ξέρω γιατί. Ο αποχωρισμός του τραγουδιού είχε κάτι το ανατρχιαστικό...
Πολύ "Ρωμαίος κι Ιουλιέττα" η εξηγήσή σου. Δεκτή, αλλά δεν με καλύπτει. Κάτι σε πιο ορθολογιστικό δεν έχεις;
ΑπάντησηΔιαγραφήτωρα το θυμαμαι και εγω, βασικα θυμαμαι μονο την εισαγωγη χΔ
ΑπάντησηΔιαγραφήχμ...γιατι θα επρεπε να χωρισουν...
1: μπορει να ειναι και οι δυο ωριμα ατομα, συναισθηματικα και ψυχολογικα, που σεβεται ο ενας τον αλλον, και να καταλαβενουν οτι ηρθε το τελος για την σχεση τους και εχουν αποφασισει μαζι οτι πρεπει να χωρισουν οσο ειναι στις καλες μερες της σχεσης τους οποτε ετσι θα κρατησουν μονο της ομορφες αναμνησεις. Ο καθενας θα κρατησει της αναμνησεις του χωρις να της αμαυρωσει με λεκες θλιψης, πονου και οργης. ειναι κατι σπανιο ομως πιστευω πως η Αννα και ο Νικος ειναι απο αυτα τα ατομα, εαν δεν κανω λαθος ακομα και σημερα που εχουν χωρισει ειναι σε καλες φιλικες σχεσεις.
αυτη ειναι μια πρωτη σκεψη, θα γραψω και αλλες οσο περισσοτερο το σκεφτομαι :)
Liani
Μα δεν αναφέρομαι σε αυτούς τους 2 προσωπικά, αλλά στους 2 ερωτευμένους του τραγουδιού.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌταν αγαπιούνται ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ ("κάνε με δικιά σου για τελευταία φορά, "είναι αδύνατον να το σκεφώ πως αντίο για πάντα πρέπει να σου πω") δεν χωρίζουν, γιατί δεν υπάρχουν λεκέδες. Αν υπάρχουν λεκέδες, τότε τουλάχιστον ο ένας από τους 2 δεν θα υπέφερε γι' αυτόν τον χωρισμό.
ναι απλως εδωσα παραδειγμα τους γνωστους. αλλα υπαρχει μια πιθανοτητα να γινει αυτο που λεω. αν και να πω οτι ποτε δεν ημουν την ρεαλιστικότητας προτιμώ τα πιο φευγατα σεναρια :P
ΑπάντησηΔιαγραφήοσο για τους λεκεδες, καθε σχεση εχει, μπορει να φευγουν ευκολα μερικοι και μερικοι να μην φευγουν με τιποτα. οπως και να εχει με η χωρις λεκεδες μερικες φορες οσο και να αγαπιουνται δυο ανθρωποι υπαρχουν καταστασεις που δεν μπορεις να αποφυγεις.
Και αν έχουν και οι δυο λεκέδες - υποχρεώσεις και η επιλογή του χωρισμού είναι μονόδρομος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν πριν τα συναισθήματα φτάσουν μέχρι εδώ ο χωρισμός ήταν μονόδρομος απλά δεν πίστευαν ότι θα φτάσουν μέχρι εδώ.
Βλέπουμε μόνο το τώρα, το πριν και το μετά μας είναι άγνωστα.
Υποθέτοντας λοιπόν και με δεδομένο το συναίσθημα θα μπορούσε κανείς να πει:
όταν μεγαλώνεις αντιλαμβάνεσαι ότι είναι ποιό εύκολο να σκοτωθείς παρά να σκοτώσεις έναν ολόκληρο κόσμο γύρω σου. Η αλήθεια σου κόντρα στην αλήθεια της ζωης.
Ορθολογισμός... η απόφαση... και το συναίσθημα σ' ένα πακέτο πίκρας όμοιας του θανάτου της ψυχής σου.
καλό... όλα καλά.
χμ...Όταν αγαπάς τόσο πολύ είσαι εσύ κόντρα στη ζωή και σε όλους. Σκοτώνεις τον κόσμο γύρω σου για να μη σκοτώσεις το συναίσθημά σου. Αν χωρίζεις σημαίνει ότι ποτέ δεν ήταν τόσο δυνατό τελικά, τουλάχιστον από τη μια πλευρά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλώς μας ήρθες :)
...................
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο είπες και μόνη σου. Απλά ο ένας πέθανε. Καμιά φορά ο ένας πεθαίνει, πίστεψέ με, συμβαίνει και αυτό όσο και αν δε σε καλύπτει... Άμα ήταν εδώ το παράθυρο ψυχής θα σου 'λεγε..
Επειδή δε ξεχνάω..
Να 'σαι καλά Αννανάκο!
Φιλιά :)