Επειδή συμβουλεύω

Σήμερα που λες, σκεφτόμουν τα σάπια πορτοκάλια.

Όταν υπάρχει ένα σάπιο, τα ζουμιά του σαπίζουν και το διπλανό - πρώην υγιές- πορτοκάλι. Όσο μεγαλύτερη η απόσταση από το σάπιο, τόσο πιο υγιή κι άθικτα τα υπόλοιπα πορτοκάλια. Δυστυχώς δεν συμβαίνει και το αντίστροφο. Το υγιές πορτοκάλι δεν εξυγιαίνει το σάπιο.

Κάπως έτσι είναι κι οι άνθρωποι. Όταν κάποιος νοσεί (κι αναφέρομαι κυρίως στο ψυχολογικό κομμάτι), αναπόφευκτα θα νοσήσει κι ο διπλανός του είτε λέγεται φίλος είτε οικογένεια είτε ταίρι. Είναι αδύνατον (εκτός κι αν είσαι ειδικός) να θεραπεύσεις τον άνθρωπο. Κι αν σε σαπίσει κι εσένα, η αυτοϊαση επιτυγχάνεται μόνο με την απομάκρυνσή σου από τον νοσούντα κι είναι απίστευτα επώδυνη και χρονοβόρα.

Συμπέρασμα: Όπου βλέπετε ζουμιά, κόψτε λάσπη.

Επειδή φωνή λαού, οργή Θεού

Είναι η πρώτη χρονιά, που δεν ξέρουμε αν θα γίνουν εξετάσεις φέτος. Ο Σύλλογος πιέζει, το Υπουργείο τα ξύνει. Κάθε χρόνο οι εξετάσεις γίνονται μέσα Ιουνίου, σε δυο μέρες μπαίνει ο Ιούνιος και δεν βγαίνει κάποιος υπεύθυνα να μας πει: 

α) Να διαβάσουμε.

β) Να πάμε διακοπές.

γ) Να πιάσουμε δουλειά.

δ) Να πάμε στο διάολο.

Επειδή είμαι π(ι)εσμένη αυτόν τον καιρό, το άγχος χτυπάει κόκκινο κι οι καθυστερήσεις εικοσαήμερα, δεν έχω να πω τίποτα παρά μόνο:

ΠΟΤΕ ΓΜΤ ΤΗN ΠΤΝ ΜΟΥ ΘΑ ΒΓΕΙ Η ΓΜ ΠΡΟΚΗΡΥΞΗ, ΓΜΤ ΚΕΡΑΤΟ ΜΟΥ, ΜΕ ΤΟΥΣ ΠΑΛΙΟΜΠΑΣΤΑΡΔΟΥΣ ΠΟΥ ΨΗΦΙΣΑΜΕ ΝΑ ΜΑΣ ΚΥΒΕΡΝΟΥΝ, ΤΟΝ ΜΠΕΛΑ ΜΟΥ ΜΕΣΑ???????????????????????? ΘΑ ΣΑΣ ΠΑΡΕΙ ΚΑΙ ΘΑ ΣΑΣ ΣΗΚΩΣΕΙ.

Ουφ. Σχωρέστε με. Φρικάρω.

Επειδή λέω κι αστεία

Τι είναι το πισεσί;

πουλί

["Είναι που λείπεις εσύ (το χαμόγελό σου...)"] 

2.10 και 3.00

Επεδή ρωτάω ΙΙ

Βιολογικά και ψυχολογικά τα δύο φύλα διαφέρουν. Όταν η γυναίκα θα πέσει στα πατώματα, θα φάει μια τούρτα σοκολάτα μόνη της, θα γεμίσει το σπίτι με τα μυξομάντηλά της και θα πάρει τηλέφωνο τις φίλες της να κλάψουν παρέα, ο άντρας θα βγει στο κλαμπ και θα βρει μια να "τακτοποιήσει" στις τουαλέτες. Κατά τα άλλα κι οι δύο πονούν. Ναι καλά. Gimme a break!

Δεν αμφισβητώ την αγάπη των αντρών προς τις γυναίκες. Καταλήγω όμως ότι πρόκειται κυρίως για αισθήματα ενδιαφέροντος, προστασίας και νοιαξίματος κι ότι η αγάπη τους δεν διαφέρει και πολύ από την αγάπη προς τη Μάνα (υποβόσκει οιδιπόδειο). Σε συνέχεια λοιπόν της κουβέντας των τελευταίων ημερών, σας έχω μια ερώτηση:

Οι άντρες ερωτεύονται;

Επειδή φου φου...

... να κεράσω κομματάκι;

Επειδή έχω νεύρα

Τα νεύρα μου που λες, δεν είναι σε καλή κατάσταση. Προχθές τέλειωσαν τα μαθήματα στο φροντιστήριο, τέλειωσε ένα υπέροχο κεφάλαιο στη ζωή μου, αλλά για πρώτη φορά στα χρονικά, δεν έχει βγει ακόμα η προκήρυξη των εξετάσεών μας. Τι σε νοιάζει κι εσένα, θα μου πεις, αλλά μπλογκ μου είναι κι ό,τι θέλω γράφω. Με συνοπτικές και δημοκρατικές διαδικασίες.

Η τύχη των περσινών επιτυχόντων σε Αθήνα - Πειραιά - Θεσσαλονίκη, αγνοείται. Δεν τους έχουν διορίσει ακόμα κι ενώ οι εξετάσεις μας θα έπρεπε να είχαν προκηρυχθεί μέχρι 30 Απριλίου, ακόμα δεν ξέρουμε ούτε καν, αν φέτος θα γίνουν εξετάσεις ή θα καταργηθούν δια παντός. Τουλάχιστον ας βγει κάποιος να μας πει, να μην καθόμαστε σ' αναμμένα κάρβουνα!

Το αργότερο μέχρι το δεύτερο τρίμηνο του 2011, το επάγγελμα θα έχει ανοίξει. Μεταξύ μας, περιμένουμε να ψηφιστεί ο νόμος μες το φθινόπωρο, οπότε δεν έχει νόημα να δώσουμε, μιας κι αν δίναμε κανονικά τον Ιούνιο, τα αποτελέσματα θα έβγαιναν το Δεκέμβριο, ενώ το επάγγελμα θα είχε ήδη ανοίξει. 

Και γαμώ τις ειρωνίες έχει η ζωή μου όμως. Όταν αποφάσισα στα 13 να γίνω συμ/φος, ο μπαμπάς μου προσπαθούσε να με πείσει να αλλάξω γνώμη, γιατί το επάγγελμα θα άνοιγε. Βλέποντας να έχουν περάσει 15 χρόνια από τότε, πίστεψα ότι αυτό δεν θα συνέβαινε ποτέ. Αμ δε. (Όπως και στις πανελλήνιες, που ανήκα στην 1η φουρνιά του καινούριου συστήματος - τότε που δίναμε 14 μαθήματα). Βέβαια κρίνοντας πάντα εκ του αποτελέσματος κι όπως έλεγα στους αναστατωμένους συμμαθητές μου στο φροντιστήριο, όλα γίνονται για το καλό μου και κατ' επέκταση και το δικό τους (βλ. μαζί με τον βασιλικό ποτίζεται κι η γλάστρα).

Κι ενώ για Υποθ/κας θα δώσω κανονικά εξετάσεις (ημερομηνία δε βγήκε ακόμα, αλλά το βλέπω για μέσα Ιουνίου), το διάβασμα κι η διάθεση για διάβασμα έχει χαλαρώσει πολύ. Εξάλλου όπως λέει κι ο Δάσκαλος, οι πιθανότητες να περάσεις αυτές τις εξετάσεις είναι όσες και να σταθεί το νόμισμα όρθιο, αφού το πετάξεις. 

Στα 28 μου (σε 4 μέρες για την ακρίβεια), το μέλλον μου είναι αβέβαιο κι εγώ ονειρεύομαι ταξίδια στην Κυκλάδα μου. Μουτζώνω τον εαυτό μου που δεν ξεκουνήθηκα εδώ και 6-7 μήνες, θέλοντας να μείνω συγκεντρωμένη στο στόχο μου και έχασα 1 χρόνο από την προσωπική μου ζωή, για να περάσω τις εξετάσεις που κατά πάσα πιθανότητα δεν θα γίνουν ποτέ (ή και να γίνουν, δεν θα γίνουν τον Ιούνιο και τελικά δεν έχει και καμία σημασία μιας και του χρόνου ανοίγει το επάγγελμα). Τουλάχιστον ο Δάσκαλος (μετά από έντονες πιέσεις μου) ομολόγησε ότι είμαι από τα φαβορί. Οψόμεθα.

Εσείς τι νέα;

Επειδή θέλω να κιτρινίσω

Αν πρασινίζεις απ' το κακό σου και κοκκινίζεις από ντροπή, από τί κιτρινίζεις;

(Ούτε καν Κατερίνα δε με λένε, να έχω τουλάχιστον τα ίδια σύμφωνα.)

Επειδή ντρέπομαι

Ήμουν στο κέντρο το μεσημέρι όταν συνέβη το σκηνικό. Κατέβηκα με το αυτοκίνητο από Λυκαβηττό γιατί ήταν κλειστοί όλοι οι δρόμοι. Η ατμόσφαιρα αποπνιχτική, ματ παντού, σειρήνες ασθενοφόρων. Μια αίσθηση πολέμου κυριαρχούσε. 

Καθίσαμε για καφέ πριν το μάθημα στην άδεια καφετέρια με τα ανοιχτά τζάμια, να σκουπίζουμε τα δάκρυα, να βήχουμε, να καίει ο λαιμός μας. Η είδηση έσκασε σαν βόμβα, μαζί με όλα τα δυσοίωνα για τις εξετάσεις που δεν ξέρουμε πότε κι αν θα γίνουν, για την προκήρυξη που έπρεπε να είχε βγει από τις 30 Απριλίου, για το άνοιγμα των αμοιβών, των θέσεων, την κατάργηση των εξετάσεων κι όλων των δεινών του επαγγέλματος που επιλέξαμε να κάνουμε. Κοιταζόμασταν βουβοί ακόμη και στο φροντιστήριο. Πρώτη φορά το διαλύσαμε αμέσως μετά το μάθημα.

Ντρέπομαι για τη χώρα μου, ντρέπομαι για τους δολοφόνους, ντρέπομαι για τ' αφεντικά. Χάνω την αισιοδοξία μου. Είμαι θλιμμένη, αναστατωμένη και ντρέπομαι.

Πού πάει αυτός ο κόσμος;

Επειδή παραμιλώ τα ξημερώματα

Προσπαθώ να κοιμηθώ και δεν μπορώ πάλι. Στριφογυρίζω ξανά και ξανά και σκέφτομαι το δώρο των γενεθλίων που πλησιάζουν. Θα δούμε... Αλλά εγώ ξέρω. Όλα τα ξέρω και όλα θέλω να τα πω, αλλά θα με πούνε γραφική γιατί δεν ξέρουν ότι έχω διαίσθηση. Μα ούτε κι εγώ το 'ξερα. Τον τελευταίο χρόνο το ανακαλύπτω και ταράζομαι και ιδρώνει το μουστάκι και τα χέρια μου.

Γνώρισα τυχαία ένα άτομο απ' αυτά που κοροϊδεύω κι ήθελα να φύγω τρέχοντας, αλλά δεν θα ήταν πρέπον. Ασχολείται με ενέργεια και με "διάβασε" από την κορυφή ως τα νύχια.

-Είσαι ιχθύς;

-όχι.

-ταύρος.

-ναι.

-έχεις πολλά στοιχεία ιχθύ.

-είχα 3 γκόμενους, αν παίζει ρόλο.

-όχι. Στην οικογένεια;

-ο μπαμπάς.

-του μοιάζεις.

-ναι.

-κι έχεις όλη τη διαίσθηση του ιχθύ. Δεν ξέρω πώς γίνεται αυτό. Είσαι κλειδωμένη από παντού. Αλλά η αγκαλιά σου είναι θεραπευτική. Όταν κάποιος δεν είναι καλά, οι άλλοι προσπαθούν να τον ηρεμήσουν με λόγια αλλά δεν. Εσύ με μια αγκαλιά το καταφέρνεις. Θα γινόσουν πολύ καλή θεραπεύτρια.

Πάντα έλεγα ότι απλά ερμηνεύω σωστά τα γεγονότα. Βου και α, βα. Ίσως να μην είναι 100% καλή κρίση. Ίσως να είναι ένστικτο. Θα γινόμουν καλή δικαστίνα (αν δεν χρηματιζόμουν και δεν έμπλεκα σε παραδικαστικά) και θα έκανα περήφανη τη μαμά, τη θεία και τη γιαγιά μου, που με ονειρεύονταν επί της έδρας να δικάζω, με το αυστηρό - ψαρωτικό μου ύφος. Αλλά εγώ δεν ήθελα ποτέ να κοπιάσω τόσο για ένα επάγγελμα. 

Ξέρεις ότι παλιά οι δικαστές δεν μιλούσαν σε κανέναν, παρά μεταξύ τους; Άκουσα τις προάλλες από υποψήφιους δικαστές ότι στην επαρχία ακόμα συμβαίνει αυτό. Αν σε μεταθέσουν σε μια μικρή πόλη, δεν μπορείς να συναναστρέφεσαι ούτε καν τους δικηγόρους, για να μη θεωρηθεί ότι μεροληπτείς στις υποθέσεις τους. Κι αν ήταν συμφοιτητές; Τέλος πάντων, τα ίδια σκατά σπούδασαν και θα 'βρισκαν τρόπο να συννενοηθούν, αλλά δεν τους επιτρέπεται.

Καμιά φορά τον ξέρεις τον άλλον φατσικά, όπως έγινε με κάποιους συμμαθητές μου στο φροντιστήριο. Χαμένοι στο Ίδρυμα, με 600-700 άτομα το έτος, να δίνουμε όλοι μαζί τα χρωστούμενα και κανείς μας να μην παρακολουθεί. Κι αν έγινε ένα λάθος και δεν γνώρισα κάποιους στα φοιτητικά χρόνια, τους γνώρισα τώρα και βλέπω πόσο ταιριάζουμε σαν παρέα, πόσο γελάμε, πόσο διασκεδάζουμε. Τους ήξερα και με ήξεραν φατσικά. Μάλιστα κάποια με αναγνώρισε (θυμόταν και το όνομά μου!) από μια φωτογραφία που της έδειξε μια κοινή μας φίλη, 5 χρόνια πρίν. 

Πρέπει να έχω πολύ κοινή φάτσα τελικά.

Ή απλά η ομορφιά μου κι η φήμη μου με ξεπέρασαν γι' ακόμη μια φορά.

Επειδή είμαι περίεργη

Όταν γνωρίζω κόσμο, απολαμβάνω ιδιαίτερα την ώρα των προσωπικών εξομολογήσεων. 

Γνωρίζεις κάποιον τη δεδομένη χρονική στιγμή, που η ζωή του βρίσκεται στο δεδομένο σημείο. Αν τον γνώριζες άλλη εποχή, μπορεί να μη χωρούσε εκείνος στη δική σου ζωή κι εσύ στη δική του. 

Αναρωτιόμουν αν ο λόγος που θέλω να μάθω την ιστορία του ανθρώπου που έχω απέναντί μου, είναι η περιέργεια ή το ενδιάφερον. Το να ενδιαφέρεσαι για έναν - κατά μεγάλο βαθμό - άγνωστό σου, δε νομίζω ότι είναι ειλικρινές να το πεις. 

Σκεφτόμουν δε, ότι το να γνωρίζεις έναν άνθρωπο, είναι σα να βλέπεις ένα σήριαλ. Γιατί το κάνεις; Διασκέδαση ή περιέργεια; Γιατί κι εκεί, είτε κωμωδία είναι είτε δράμα, παρακολουθείς τη ζωή ενός άλλου (του ήρωα) και θες να μάθεις την ιστορία του.

Καταλήγω λοιπόν στο συμπέρασμα, ότι είμαι ένα πολύ περίεργο φρούτο και το αυτό πιστεύω και δι' υμάς. Αλλιώς γιατί παρακολουθούμε ο ένας το blog του άλλου;