Αν έχεις τύχη διάβαινε και ριζικό περπάτα...

http://frikipaideia.wikia.com/wiki/Τύχη

Αυτός ο Μέρφυ γιατί πάντα επιβεβαιώνεται;;

Ας παρηγορηθούμε με το "Κάθε εμπόδιο για καλό" .

Ο Βασιλιάς ήταν ερωτευμένος με τη Σαμπίνα, μια γυναίκα ταπεινής καταγωγής, που την έκανε βασίλισσα.

Ένα απόγευμα, ενώ ο Βασιλιάς έλειπε για κυνήγι, ήρθε μαντάτο ότι η μητέρα της Σαμπίνας ήταν βαριά άρρωστη. Ο Βασιλιάς της είχε απογορεύσει να χρησιμοποιεί την προσωπική του άμαξα για οτιδήποτε. Αν το έκανε και παραβίαζε την εντολή του, θα το πλήρωνε με το κεφάλι της. Ωστόσο, η Σαμπίνα μπήκε στην άμαξα και έτρεξε στο πλευρό της μητέρας της.

Όταν γύρισε ο Βασιλιάς και έμαθε τα καθέκαστα είπε: "Μα αυτό είναι θαυμάσιο. Από την αληθινή αγάπη της κόρης προς την μητέρα. Δεν την ένοιαξε να διακινδυνεύσει το κεφάλι της για να φροντίσει την μητέρα της. Είναι υπέροχη!"

Την άλλη μέρα και ενώ η Σαμπίνα καθόταν στον κήπο του παλατιού και έτρωγε φρούτα, ήρθε ο Βασιλιάς. Τον χαιρέτησε και μετά δάγκωσε το τελευταίο ροδάκινο στο καλάθι.

"Φαίνονται γλυκά", είπε ο Βασιλιάς.

"Πράγματι" είπε η βασίλισσα και απλώνοντας το χέρι της, έδωσε στον αγαπημένο της το τελευταίο ροδάκινο.

"Πόσο με αγαπάει" σχολίασε ο Βασιλιάς. "Στερήθηκε την απόλαυσή της, για να μου δώσει εμένα, το τελευταιο ροδάκινο. Δεν είναι καταπληκτική;"

Πέρασαν τα χρόνια και - ποιος ξέρει γιατί - ο έρωτας έσβησε από την καρδιά του Βασιλιά.

Καθόταν μαζί με ένα στενό του φίλο και του έλεγε:

"Ποτέ δεν φέρθηκε σαν Βασίλισσα. Μια φορά, μάλιστα, παράκουσε τη μοναδική διαταγή μου να χρησιμοποιήσει την άμαξά μου και θυμάμαι μια άλλη μέρα, μου έδωσε να φάω ένα δαγκωμένο φρούτο".

Την παραπάνω ιστορία, μου την έκαναν δώρο πέρσι στη γιορτή μου. Δεν ξέρω ποιος την έγραψε, αλλά μου άρεσε πολύ η αλήθεια της. 

Εύα, Εύα να ένα μήλο

Οι Αραντίδες μ' έραναν κοκκινωπά λουλούδια,

με τον ιστό μου κέντησαν φουστάνι ματωμένο,

με ντύσαν και μ΄ οδήγησαν, το μήλο να δαγκώσω.

Στήσαν χορό αναίσχυντο - ανέγγιχτη μη μείνω -

τα μακρυά μου τα μαλλιά πλέξανε γαϊτανάκι,

γύρω απ' το σώμα μου έδεσαν το αίμα του θεού τους.

Όρκους με βάλανε να πω, πως δεν μαρτυρήσω

τη μύηση, τα λόγια τους, τραγούδια και χορούς τους,

πως θα ξορκίσω το κακό, μόνο αν υπακούσω

και του προσφέρω ολόκληρο τον άλικο καρπό τους. 

“Μέσα στην Πλάση μου εγώ, δε ζω μ' απαγορεύσεις.

Στους πειρασμούς αφήνομαι, σε κάθε αμαρτία.

Η καλοσύνη σήμερα είν΄ απερισκεψία”.

.

.

.

“Καλέ μου Αδάμ, φάε αυτό, τη γνώση ν' αποκτήσεις!”

Και στην Εδέμ μου ορκίζομαι, δεν θα ξαναπατήσεις.-

25.4.2009

Ν.Μ.Σ. © 2009

Στο ' πα

Δεν θέλω να 'ρχεσαι.

Δεν στο 'πα;

Και τι με νοιάζουνε τα μέρη π΄ αγαπάς

και μου τα δείχνεις;

Κούκοι ρολόγια, σε τρύπιους τοίχους

και τρυπώνεις όπου βρίσκεις χαραμάδα.

Δεν ανήκεις πια εδώ.

Δεν στο 'πα;

Είναι τα όνειρα δικά μου

μ' ανθισμένες αμαρτίες.

Τι κοιτάς; Να ταπεινώσεις; Να γελάς;

Δεν ανήκω πια σε σένα. 

Δεν στο 'πα;

25.4.2009

N.M.Σ. © 2009

Και κανείς, κανενός...

Ενός λεπτού σιγή.
Της στιγμής το ανάθεμα
προσκυνώ,
μακαρίζω αλήθειες
κι αναρωτιέμαι
το βάρος της απόδειξης
ποιος φέρει.
Πέρας τελετής.

10.4.2009
N.M.Σ. © 2009

“Στην Ποίηση”

Εκεί, στη μακρυνή Εδέμ, με άλογο θα φτάσω,

καλπάζοντας τη νιότη μου και τα ονείρατά μου.

Θα βρω τουρκάλα αθίγγανη το χέρι να διαβάζει

και τα μελλούμενα να πει τα κατορθώματά μου.

Και θα ' ναι όαση θαρρείς και το νερό θα τρέχει,

σε καταρράχτες και σπηλιές, σε λίμνες και ποτάμια

και πλάτανοι θα κρύβουνε τα μυστικά στον ίσκιο,

μην τα ακούσει η άσχημη και πλησιάσει, η Λάμια.

Με το μωρό μου στην κοιλιά και με το άλογό μου,

σαν ιερή θα μοιάζουμε και άγια τριάδα,

σαν έτοιμοι από καιρό να πλάσουμε τον κόσμο,

να ξαναδώσουμε φωτιά σ' όποια σβησμένη δάδα.

Μ' αν τύχει και τον χάσουμε τον δρόμο στην πορεία

και δεν πατήσουμε ποτέ το πόδι στην Εδέμ μας,

δεν θα χαθεί ο παράδεισος, εκεί θα περιμένει,

στην μπλε κηλίδα που γεννά το δάκρυ μιας πένας.

30.3.2009

Ν.Μ.Σ. © 2009

Εδέμ

"...θα 'ρθει, μ' ένα ποδήλατο λευκό
θα κοιταχτεί μέσ' στο νερό
και θα ρωτάει να μάθει,
πότε γέμισε ο κήπος με πουλιά
πόσο είχε λείψει εκεί μακριά
ποιός τα φροντίζει τ' άνθη..."

Μουσική που με ταξιδεύει σ' ένα λευκό τοπίο, με ανθισμένα λιβάδια, ρυάκια, πουλιά και χαμένη αθωότητα. Αχ, μ' αρέσει η  Άνοιξη!

Καλώς ήρθες!

Καλώς σας βρήκα, καλώς με βρήκατε και Χριστός Ανέστη!