Επειδή χρυσαλιφουρφουρήθηκα

Κάποιος σ' αγαπάει και δεν το ξέρεις (2)

Κάποιον αγαπάς και δεν το ξέρει (3)

Αυτά για να μαθαίνουμε από μικροί, τι εστί αγάπη. 

Κι αν θελήσεις να “σπάσεις” το τραγούδι και να αποκαλύψεις την αγάπη σου, τι κερδίζεις; Κι άλλο πόνο; Ευχαριστώ δεν θα πάρω. Οπότε,  μείνε στην άγνοια καλύτερα εσύ κι εγώ με την πεποίθηση πως κάποιος μ' αγαπάει.

Επειδή οργιάζει πάλι

Πραγματικά τώρα, έχω αρχίσει να με τρομάζω! Χθες είχα την εντύπωση ότι στο διπλανό τραπέζι του μπαρ που τα 'πινα, καθόταν ένα ατόμο που έχω χρόνια να δω και που δεν ήθελα με τίποτα να ξανασυναντήσω. Εντύπωση ήταν.

Σήμερα όμως, καθόταν στο πίσω τραπέζι...

What are the odds?

Συμπεράσματα:

1) Όταν δεν θες κάτι με τίποτα, όλο το σύμπαν συνωμοτεί να σου συμβεί.

2) Ταρίφα: 350 ευρώ.

Επειδή με εκφράζει

Φεύγουν οι νύχτες και τα χρόνια περνάνε

όλα και τίποτα, τίποτα δε μένει.

Έχω τα μάτια μου ανοιχτά, δεν κοιμάμαι

γιατί αυτό που φοβάμαι είναι μη μείνουμε πια ξένοι.

Πού, πού να γυρίζεις και πώς να σε βρω;

Κι όσο οι άλλοι πιο πολλά μου ζητάνε

απ' το μυαλό μου περνάνε όλα και τίποτα δε μένει.

Δε συγχωρώ στον εαυτό μου τα λάθη

για τα ανεκπλήρωτα πάθη

είναι η ψυχή μου διχασμένη.

Επειδή το 'χω

Ένστικτο = η διαίσθηση, η ικανότητα να αναγνωρίζει κανείς κάτι που δεν είναι εμφανές σε όλους, που δεν γίνεται αμέσως αντιληπτό.

Σελ 615 Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας, Μπαμπινιώτης

Εντάξει, έχω το κληρονομικό χάρισμα. Το 'χω επιβεβαιώσει πλείστες φορές τον τελευταίο χρόνο, που το ένστικτό μου έχει οργιάσει. 

Αλλά τόσο πολύ ρε παιδάκι μου;; Μέχρι κι εμένα, με εκπλήσσω! 

Τελικά ή ψυχολογώ - παρατηρώ τόσο πολύ καλά τους ανθρώπους ή πρέπει να αρχίσω να αμοίβομαι γι' αυτό.

Παρακαλώ όποιος ενδιαφέρεται για ραντεβού, να αναμείνει στη σειρά του.

Επειδή περιμένουμε

Οξύμωρο δεν είναι; Η ζωή δεν περιμένει, αλλά όλη μας η ζωή είναι μια αναμονή. Αναμονή του κάτι, του οτιδήποτε.

 

Περιμένουμε στη στάση του λεωφορείου - μετρό - ηλεκτρικού - τραμ κ.ο.κ. Περιμένουμε να βράσει το νερό για τον καφέ. Περιμένουμε να ζεστάνει νερό ο θερμοσίφωνας (όσοι δεν έχουν ηλιακό). Περιμένουμε να μπει πελάτης στο μαγαζί. Περιμένουμε να γίνει το φαγητό, για να κλείσουμε την κουζίνα. Περιμένουμε να τελειώσει το πλυντήριο, για να απλώσουμε τα ρούχα. Περιμένουμε τα Σαββατοκύριακα. Περιμένουμε τις διακοπές των Χριστουγέννων (βλ. διαφήμιση jumbo), του Πάσχα, του καλοκαιριού. Περιμένουμε τις ενδιάμεσες αργίες. Περιμένουμε να δώσουμε εξετάσεις. Περιμένουμε αποτελέσματα εξετάσεων. Περιμένουμε ένα τηλεφώνημα. Περιμένουμε ένα email. Περιμένουμε τον πελαργό. Περιμένουμε τα γενέθλιά μας. Περιμένουμε να πάρουμε πτυχίο. Περιμένουμε να γνωρίσουμε τον "έρωτα της ζωής μας". Περιμένουμε να έρθει η ώρα του ραντεβού. Περιμένουμε να πιάσει η βαφή στη ρίζα. Περιμένουμε την παρέα που ήρθε αργοπορημένα. Περιμένουμε τη μέρα πληρωμής. Περιμένουμε να βγούμε στη σύνταξη. Περιμένουμε να απολυθούμε από το στρατό. Περιμένουμε τις Δευτέρες να δούμε Παπακαλιάτη (οι γυναίκες). Περιμένουμε (ποια μέρα;) να δούμε τον αγώνα (οι άντρες). Περιμένουμε να διοριστούμε. Περιμένουμε να βγει στο σινεμά η νέα ταινία του Γούντι Άλεν. Περιμένουμε περίοδο. Περιμένουμε τον Γκοντό.

Μην ξανακούσω λοιπόν ότι τα πιο υπομονετικά ζώα είναι τα γαϊδουράκια, ούτε ότι είμαστε ανυπόμονοι. Δε νομίζω να έχει περιμένει τόοοοσο πολύ στη ζωή του άλλο πλάσμα πάνω σ' αυτόν τον πλανήτη, από εμάς. 

Κι η ρημάδα η ζωή δεν μας περιμένει καθόλου.

Επειδή έχω φίλους

Γι' αυτό είναι οι φίλοι. Για να σου βάζει να πιεις ποτά που δεν ήξερες ότι υπήρχαν, λέγοντάς σου ότι όταν μεθύσεις θα κλαις για τη ζωή σου κι εσύ να το αρνείσαι κατηγορηματικά. Για να σ' ακούει να μιλάς για την πολυτάραχη ζωή σου και να σε συμβουλεύει κι εσύ ας μην τον ακούς κάποιες φορές. Για να σε βοηθάει στην κατανόηση της ύλης, συνθέτοντας επιτόπου τραγούδια για το σύμφωνο εξώνησης (υπό το φως τριών πολυελαίων, έγιν' η υπογραφή των συμβολαίων....για ένα μάτι κι ένα φρύδι, μου το πήρε το γαμίδι...η υπογραφή της εξωνήσεως του συμφώνου, ήτο η αιτία ενός φόνου κ.ο.κ.). Για να σου ανεβάζει το ηθικό, λέγοντάς σου ότι έχεις εξελιχθεί σε ωραίο γκομενάκι. Για να χαζογελάει με τα χαζοαστεία σου (θα μου φτιάξεις γλυκοπατάτες; Πώς; Στο φούρνο. Με πατάτες;). Για να αναπνέετε μαζί το ντουμανιασμένο σπίτι. Για να σε βάζει να τραγουδάς ρεμπέτικα, συνοδεύοντάς σε με κιθάρα. Για να τσακώνεστε, ποιος θα κάνει τη δεύτερη φωνή. Για να σε κάνει να ερωτεύεσαι ξανά τη φωνή σου, που έχεις χρόνια να την ακούσεις να τραγουδάει. Για να σου ζητάει να βγεις μεταμφιεσμένη στο youtube να τραγουδήσεις τις ατέλειωτες παρακμές που συνθέτει. Για να συνθέτετε μαζί ένα τραγούδι για σένα (πάντα σου άρεσε η συνδημιουργία, αρκεί να γινόταν αυτό που έλεγες εσύ) κι ας κάνει ρίμα το όνομά σου με το "γελοία" (άντε και με τα πλοία, την παραλία, τα μεγαλεία κλπ). Για να γράφει ένα τραγούδι για τη ζωή σου κι εκεί, μες το αλκοόλ και τον καπνό, συνειδητοποιώντας το μπουρδέλο της, να τον ρωτάς απεγνωσμένα: "Τι θ' απογίνω ρε;".

Γι' αυτό είναι οι φίλοι. Για να σε κάνουν ν' αγαπάς περισσότερο τον εαυτό σου.

Επειδή είμαι δυνατή (;)

17 Νοεμβρίου 2008. Η μέρα που έπαθα κρίση πανικού.

Η άσχημη διάθεση είχε ξεκινήσει από την προηγούμενη, που ο άνθρωπος που αγαπούσα παραδέχτηκε την ύπαρξη άλλης γυναίκας στη ζωή του.

Πριν τον γνωρίσω ήμουν δυναμική κι ανεξάρτητη. Η γνωριμία μου μαζί του συνέπεσε με μια δύσκολη περίοδο της ζωής μου (παραίτηση από δουλειά, αναζήτηση καινούριας, εξετάσεις, αρρώστια και τελικά θάνατος συγγενή και δη του ανθρώπου που καθόρισε το επαγγελματικό μου μέλλον, γάμος στην οικογένεια που δεν ήθελαν ούτε οι μελλόνυμφοι, απομάκρυνση οικογένειας και φίλων λόγω της επιλογής μου να είμαι μαζί του). Όλα αυτά δεν θα τα ξεπερνούσα αν δεν είχα το "δεκανίκι μου". Οι δυσκολίες παρέλυσαν τα πόδια μου κι άρπαξα με λαχτάρα τις πατερίτσες που μου πρόσφερε. Ήταν πάντα εκεί για μένα. Να με στηρίζει, να μ' αγαπάει και να με τραβάει από τις ρουφίχτρες των άσχημων στιγμών. 

 

Εκείνη τη μέρα ντύθηκα στα μαύρα και δεν τα έβγαλα παρά μήνες μετά. (Ασυνείδητα έγινε. Ταράχτηκα όταν διαπίστωσα ότι έβαζα πλυντήριο μόνο σκούρα ρούχα κι άλλαξα.) Φόρεσα ένα φόρεμα πάνω από το γόνατο, διχτυωτό καλσόν, μπαλαρίνες και το ημίπαλτο. Είχε ήλιο το πρωί και στις ειδήσεις δεν είχαν πει για βροχή.

Παρ' όλο που δούλευα στο κέντρο, η εργοδότης μου μας κράτησε μέχρι αργά. Όταν βγήκα είχα τόση ανάγκη να πιαστώ από κάπου, που για πρώτη φορά πήρα την αδερφή μου να πάμε για καφέ. Το κέντρο είχε κλείσει κι οι πρώτες ψιχάλες άρχισαν να πέφτουν.

Σκέφτηκα να τρέξω στο μετρό στο Πανεπιστήμιο. Μέχρι να φτάσω είχα γίνει μούσκεμα. Είχαν κλείσει το Σταθμό από πάνω. Οι αστυνομικοί με πληροφόρησαν ότι είχαν κλείσει και τους Σταθμούς της Ομόνοιας, του Συντάγματος, του Ευαγγελισμού και της Αμερικάνικης Πρεσβείας. Λεωφορεία δεν κυκλοφορούσαν, μιας και ήταν κλειστή η Σταδίου, η Ακαδημίας, η Πανεπιστημίου, η Σκουφά και όλοι οι παράλληλοι μέχρι την Αλεξάνδρας.

Ομπρέλα δεν είχα. Κρύφτηκα κάτω από τα κλαδιά κάποιων δέντρων στο πλάι της Βιβλιοθήκης. Η πορεία θα ξεκινούσε σε λίγο απ΄τα Προπύλαια κι η Αστυνομία παρούσα, στεκόταν δίπλα μου. ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΦΥΓΩ!

Ούτε κι αδερφή μου μπορούσε να κατέβει κέντρο. 

Κι εκεί με έπιασε ο πανικός. Αισθάνθηκα να πνίγομαι από το νερό. Τα μπουμπουνιτά με έκαναν να νιώθω σαν μικρό παιδί που τρέμει στο άκουσμά τους. Τα πόδια μου είχαν βιδωθεί στο έδαφος και δεν μπορούσα να κουνηθώ. Ήθελα να φύγω κι ένιωθα εγκλωβησμένη. Μόνη. Σαν το παιδί που έχασε στο εμπορικό τους γονείς του.

Ο κόσμος περνούσε αδιάφορος στα αναφιλητά μου και το μόνο που ρωτούσαν είναι αν είναι ανοιχτός ο σταθμός του μετρό. Τα χαρτομάντηλά μου είχαν τελειώσει όταν άρχισε η πορεία. Κι αυτά που κρατούσα στα χέρια είχαν βραχεί απ΄τη βροχή. Ήμουν εκεί. Μόνη, αβοήθητη και μούσκεμα, από τα μαλλιά μέχρι τις πατούσες.

Η αδερφή μου με άκουσε να κλαίω και ταράχτηκε. Δεν ήξερε τι να κάνει. Δεν μπορούσε να κάνει τίποτα. Ξεκίνησε με το αυτοκίνητο να έρθει να με μαζέψει, αλλά το κέντρο κλειστό. Με συμβούλευε να περπατήσω μες τη βροχή, να βρω έναν Πακιστανό να πάρω μια ομπρέλα, να ψάξω για διέξοδο. Αλλά εγω δεν μπορούσα να κουνηθώ.

Πήρα τηλέφωνο την κολλητή μου, που ζει σε άλλη πόλη να με ηρεμήσει, αλλά ήταν έξω με παρέα και δεν ήθελα να της φορτώσω το πρόβλημά μου. Πήρα τον κολλητό μου που δουλεύει και μένει κέντρο να έρθει να με μαζέψει με ομπρέλα, αλλά δούλευε. 

Κι εκεί αναζήτησα στο πλήθος το "δεκανίκι μου". Τον φανταζόμουν να φτάνει σαν τον Σούπερμαν από ψηλά για να με σώσει κι εκεί θυμόμουν πως υπήρχε άλλη Λόις στη ζωή του και με έπνιγαν οι λυγμοί. 

Έμεινα κουλουριασμένη, κάτω απ΄τα κλαδιά, μες τη βροχή περίπου 1 ώρα. Όταν το τηλέφωνο δεν έλεγε να σταματήσει από την ανήσυχη αδερφή μου, κατάλαβα ότι στις δύσκολες στιγμές είμαστε μόνοι. Εντελώς όμως. Χωρίς δεκανίκια, χωρίς συμπαράσταση, χωρίς τίποτα. Μόνο εμείς κι η δύναμή μας θα μας πάει παρακάτω. 

Κι έτσι γύρισα το βλέμμα στην Πανεπιστημίου. Ένας πακιστανός στεκόταν πίσω από την πλάτη μου, έτοιμος να μου πουλήσει ομπρέλα για 3 ευρώ. Του 'δωσα 5 και άρχισα να κατηφορίζω αργά προς την Ομόνοια. 

Όταν έφτασα, είχαν ανοίξει και τον σταθμό. 

Επειδή η Μοίρα κάνει διακοπές

Ζούμε στην ίδια πόλη και το άφησε στην τύχη να συναντηθούμε. "Παντα υποπτευομουν οτι θα σε πετυχαινα καπου στην Αθηνα παντως".

Λίγα χρόνια πριν να μου το έλεγε αυτό, θα το έβρισκα τόσο ρομαντικό που τώρα μου προκαλεί αναγούλα. Ο ρομαντισμός κι εγώ έχουμε τσακωθεί. Δεν μπορούμε εξάλλου να τα αφήνουμε όλα στην τύχη! Συν Αθηνά και χείρα κίνει που λένε. Θες κάτι πολύ; Κυνήγησέ το! Η τύχη δεν θα σου φέρει το μ..νι στο πιάτο!

Σίγουρα τυχαίνουν κι αυτές οι μοιραίες συναντήσεις:

Α) Πριν χρόνια, η κολλητή μου είχε χωρίσει για πολλοστή φορά με τον τότε φίλο της και το άφησαν στη μοίρα, το αν θα τους ξαναφέρει κοντά. Σε μια βδομάδα, πέσανε ο ένας πάνω στον άλλο, ύστερα από απίστευτες συμπτώσεις, σε μια διαφορετική πόλη απ' αυτή που ζούσαν. Κουφό; Βέβαια κρίνοντας εκ του αποτελέσματος, η μοίρα δεν τους ήθελε μαζί.

Β) Κάτι που είχε τύχει σε 'μένα: Χωρίζω γιατί ο καλός μου θα έφευγε να ζήσει μόνιμα στην Ισπανία. Φεύγοντας εκείνος, χάνω κάθε ίχνος του. Έξι μήνες μετά, κρεμόμασταν από διπλανές χειρολαβές ενός τρόλλεϋ, στο οποίο μπήκα εντελώς τυχαία. Και για την ιστορία, ακόμα ισχυρίζεται ότι του 'πεσε βαριά η Ισπανία και μόλις είχε γυρίσει μόνιμα Ελλάδα.

"Και γιατί πουλί μου δεν πήρες ένα τηλεφωνάκι;"

Και η κλασική απάντηση των δύο λέξεων, που ακούω πιο συχνά από τους εκάστοτε συντρόφους μου, από τις άλλες δύο λέξεις. "Δεν ξέρω".

"Είμαι γαϊδούρι, το ξέρω".

Όχι αγάπη μου, γουρούνι είσαι, όπως κι όλοι οι άντρες. Τελικά θέλοντας και μη, έγινα κι εγώ φεμινίστρια. Τα σουτιέν μου πάντως, το δηλώνω, δεν πρόκειται να τα κάψω. 

Επειδή γαμιέται ο Δίας

"Ο φουφουλοannanas". Αναλαμβάνω μεταφορές - μετακομίσεις χωρίς κόστος. (Το κόστος είναι μόνο δικό μου. Ψυχικό.) Προτιμήστε μέρες με βροχή. 

Σας φιλώ, πάω να ξεφορτώσω.

Τώρα που πήραμε το κολάι, ποιος μας πιάνει!

Επειδή κάνω διάλειμμα

Κι εκεί που τα 'χω παίξει, ανάμεσα στην αναξιότητα και τη νέμηση ανιόντος, λέω να κάνω ένα διάλειμμα. Ανοίγω το ψυγείο και βρίσκω μια πορτοκαλάδα με ανθρακικό!

Με γύρισε χρόόόόόόόόόόόόόνια πίσω. Στις αρχές του δημοτικού, που βγαίναμε με τους δικούς μου κι έπινα πορτοκαλάδα με το φαγητό. Μετά ανακάλυψα τη λεμονάδα (ή λεμονίτα κατ' άλλους). Αργότερα ήρθε στη ζωή μου η coca cola light.

(Μη δίνετε σημασία στο καλαμάκι. Μ' αρέσει να το δαγκώνω...)  

Πονάνε ακόμα ρε πούστη μου αυτοί οι δρόμοι!

Περί διαλόγου κι υποκριτικής το ανάγνωσμα

Ο διάλογος έχει γίνει το δεύτερο πετσί μου. Είναι τέτοιο το πάθος μου, που ακόμα κι η σκέψη μου ακολουθεί τη μορφή του διαλόγου. Λέω πολλές φορές, πως αν φτάσω να γεράσω και πάθω αλτσχάιμερ, έχω να δώσω τρελές παραστάσεις. Ή που θα πέφτουν κάτω από τα γέλια ή που θα τους τρομάξω και δεν θα ξέρουν πού να πάνε να κρυφτούν.

Και η υποκριτική μου αρέσει (όχι η υποκρισία). Η ενασχόλησή μου, ερασιτεχνικά, με το θέατρο για 3,5 χρόνια, με βοήθησε να μπαίνω στο ρόλο και να βιώνω το συναίσθημα του ήρωα, ακόμη και αυτών που εγώ δημιουργώ. Βιώνω κι η ίδια εντονότατα τα συναισθήματά μου, όπως το καλοκαίρι που από τη στενοχώρια μου μαζεύτηκαν όλα τα ψυχοσωματικά του κόσμου πάνω μου ή όπως τότε που έμαθα ότι πήρα πτυχίο κι απ΄τη χαρά μου πήρα σχεδόν όλο τον τηλεφωνικό κατάλογο του κινητού μου (ακόμα και κόσμο που είχα καιρό να μιλήσω) για να την μοιραστώ. 

Ώρες - ώρες και κυρίως στις έντονες στιγμές μου, έχω πιάσει τον εαυτό μου να παίζει αβίαστα ρόλο. Αυτόν του annana βέβαια. Δεν προσποιούμαι ότι είμαι κάτι άλλο απ' αυτό που είμαι, όμως έχω πετάξει θεϊκές ατάκες, όπως αρμόζει σε μια drama queen, όπως τα μούτρα μου. Θυμάμαι το στήσιμο του κορμιού, το βλέμμα, την κίνηση, το βάθος της φωνής, την ατάκα κι εκ των υστέρων, γελάω πολύ με την πάρτη μου. Αναρωτιέμαι τι μπορεί να σκεφτόταν αυτός που ήταν απέναντί μου και με άκουγε να μιλάω, σα να έπαιζα σε καθημερινό σήριαλ. 

Βλέποντας όμως τα αποτελέσματα, διαπιστώνω ότι όταν το έδαφος είναι πρόσφορο, ατάκες τέτοιου τύπου πιάνουν τόπο κι αποφέρουν καρπούς.

Τελικά, τι είναι αυτό που θέλουν οι άνθρωποι γύρω μας; Αληθινές, ειλικρινείς σχέσεις ή ένα καλοστημένο σκηνικό; Το να είσαι 100% ο εαυτός σου με τους άλλους, πόσο ωφελεί;

Επειδή φοβόμαστε

Δυο μέρες μόνο

Σ' ένα ταξίδι-αστραπή

Να ξεδιπλώνω

Να παίρνει ανάσα η ζωή

Για λίγο μόνο

Δυο μέρες που αρνηθήκαμε πολλές φορές να δώσουμε ο ένας στον άλλο. Να ταξιδέψω; Δεν αρκεί να παίρνει ανάσα η ζωή για λίγο μόνο. Κι εσύ φοβάσαι. Το ξέρω...

Επειδή θέλω να μάθω VΙΙ

Πώς ορίζεις την προδοσία;