Επειδή θέλω να κλείνω τους κύκλους

Σε 2 μήνες και κάτι, θα έχει γενέθλια ο χωρισμός. Ξέρω ότι με διαβάζεις και ξέρεις ότι σε διαβάζω. Sitemeter εγώ, statcounter εσύ. Επειδή ήρθε η ώρα να κοιτάξω μπροστά (σαν πολιτική διαφήμιση ακούστηκε αυτό ή εκπομπή της Θρασκιά) και να κλείσω τον κύκλο, δεν θέλω να κρατάς δικά μου πράγματα. Θα σε παρακαλούσα, να δώσεις στην  Άντα την πέτρα μου. Ευχαριστώ. 

Αλίμονο, αλίμονο!

Δε θα θρηνήσεις τον καρπό σου, μάνα.

Κι εσύ Σκιά, του κρεβατιού μου προσκεφάλι,

μη μου ζητάς το λόγο.

Αλίμονο, αλίμονο!

Του δημόσιου κινδύνου αυτοκράτωρ,

να τελειώνω.

Τι μεγάλος καλλιτέχνης χάνεται!

Γονατιστό τούτη την ώρα,

δε θα με δείτε, 

με χέρια ιδρωμένα.

Κι οι χτύποι της καρδιάς

δεν ανεβαίνουν.

Φέρτε μολύβι και χαρτί

τις σκέψεις μου να γράψω,

μη στερηθεί η ιστορία πνεύμα.

Μα ποιος να καταλάβει

τη φλογερή μου ποίηση,

τους λόγους του θανάτου;

Βρούτοι!

Ανταλλαγή στις τύψεις σας,

ο θάνατος δε φτάνει.

Αλίμονο, αλίμονο!

Στάχτη, να με σκορπίσετε.

Τι μεγάλος καλλιτέχνης χάνεται!

26.5.2009

Ν.Μ.Σ.

ΕΛΛΑΔΑ BABY!!!

Ωραία η Τοσκάνη φίλε, αλλά σαν την Ελλάδα, πουθενά! Μπουχτήσαμε στην pizza και στην pasta δηλαδή! Σε κάθε μενού πάντως υπήρχε η greek salad.

Και για του λόγου του αληθές. Σε σχήμα....

 Το Duomo της Σιένα

Ponte vecchio

                      

Ηλιοβασίλεμα από την Ponte vecchio

Κάτι με τραβούσε συνεχώς στη γέφυρα. Περίμενα να συναντήσω μαγαζάκια με σουβενίρ, μπαράκια, gelaterie. Αλλά σε έκπληξή μου, η γέφυρα ήταν η χαρά της γυναίκας και του χρυσοχόου. Όλα μα όλα τα μαγαζιά πάνω στην παλιά γέφυρα είναι κοσμηματοπωλεία, με απαγορευτικές όμως τιμές. Ενδεικτικά, είδα δαχτυλίδι από 500 έως 1600 ευρώ. 

Κοντά στην piazza della rebbuplica, ένας χειρομάντης μου διάβασε το χέρι και έριξε τα ταρώ με 20 ευρώ. Είδε επιτυχίες τρελές, έντονα καλλιτεχνική ιδιοσυγκρασία και προηγούμενες ζωές σε αρχαίους πολιτισμούς. (Πριν λίγους μήνες, μου είπαν ότι το κάρμα μου λέει, ότι έζησα στη Φλωρεντία και ήμουν μεγάλος και τρανός καλλιτέχνης, μάλλον γλύπτης κι αν μου δινόταν η ευκαιρία να πάω, να το κάνω, να σταθώ μπροστά σε ένα άγαλμα και να δω τι θα νιώσω. Μιας και μου δόθηκε λοιπόν η ευκαιρία, το έκανα, αλλά δεν έπιασε. Το μόνο που μου προκάλεσε απίστευτο δέος, ήταν το μεγαλοπρεπές duomo της Φλωρεντίας. Απίστευτο! Αν δεν ήμουν ο αρχιτέκτονάς του, τότε σίγουρα δεν έζησα σε προηγούμενη ζωή εκεί.)

Τα ποδαράκια μου βέβαια γέμισαν φουσκάλες και έχω κάνει γάμπα ποδοσφαιριστή, αλλά δεν βαριέσαι. Εξάλλου αυτό αποφάσισα την Πρωτοχρονιά. Να γίνω ταξιδιάρα!

Και εις άλλα (ταξίδια), με υγεία!

FIRENZE BABY!!!

Επειδή είμαι ανυπόμονη...και η καλύτερη :)

Και που λες, έχω ενθουσιαστεί με την ιδέα του φροντιστηρίου. Σκέφτομαι ότι θα ξανακαθίσω σε θρανίο και παθιάζομαι. Μου 'χει λείψει να κάνω μάθημα σε αίθουσα με λίγα άτομα και σίγουρα δεν το έζησα αυτό στο Πανεπιστήμιο. Μπορείς να με πεις και φυτό, δεν θα παρεξηγηθώ. Αν και πιστεύω ότι ο καλός μαθητής, αποτελεί κίνητρο για τον δάσκαλο, να κάνει τη δουλειά του με ευχαρίστηση. Από Α' Γυμνασίου μέχρι Γ' Λυκείου ήμουν απουσιολόγος κι η αγαπημένη των δύσκολων καθηγητών. Το 2005 στα πρώτα σεμινάρια, ο αγαπημένος μου δάσκαλος είπε στο τελευταίο μάθημα, ότι περιμένε πώς και πώς να έρθει η μέρα του μαθήματος, μόνο και μόνο γιατί γούσταρε ν' ακούει τις ιστορίες μου. Το 2006 στα δεύτερα σεμινάρια, στο πρώτο μάθημα ο δάσκαλος είπε, ότι όταν διάβασε το γραπτό μου σκέφτηκε ότι το επίπεδο του τμήματος είναι πολύ ανεβασμένο -και ήταν θαρρώ. Από τότε έχω να δω θρανίο. Καταλαβαίνεις τι έχει να γίνει...Με προϋπηρεσία δύο χρόνων, θα "φυσάω" στην τάξη. Γεννήθηκα γι' αυτές τις εξετάσεις και θα σκίσω. Πάντα αισθανόμουν ότι θα τα καταφέρω σ' αυτό. Όχι μόνο θα περάσω αλλά θα γράψω και τον μεγαλύτερο βαθμό κι άλλος ένας δάσκαλός μου, θα περιφανεύεται ότι μ' είχε μαθήτρια.

Όλα αυτά βέβαια, όταν με το καλό αποφασίσουν πότε θα τις δώσω τις ρημαδοεξετάσεις...

Νέκυια

Για τη δική μου Νέκυια, το ύδωρ μου αφήνω,

το ζηλευτό απ' τους θεούς, το σκαλισμένο θρόνο,

με σύμβολα από χρυσό κι α-θάνατο φτιαγμένα.

Αρνήθηκα τη φύση μου, το θαλασσί μαντήλι,

ξερίζωσα τις μακριές τις τούφες των μαλλιών μου

κι αγκάλιασα τις αδερφές, σφιχτά την καθεμία,

που κλαίγοντας ζητούσανε τη γνώμη μου ν' αλλάξω.

“Αντίο λατρεμένες μου, γλυκές μου Νηρηίδες,

που τη δική σας ομορφιά και χάρη δεν την φτάνουν,

όλες του κόσμου οι όμορφες, οι κόρες κι οι γυναίκες.

Φεύγω, να ζήσω με θνητούς, θνητή να καταλήξω.

Εγκλωβισμένη αισθάνομαι, μες τον υγρό μου τάφο.

Κρατήστε μου τα κύματα ν' ανέβω μ' ευκολία!

Ταράζουν τ' αναφιλητά νερένιο μονοπάτι.

Κι αν γίνει η απουσία μου πόνος και σας πληγώνει,

τραγούδι να τον κάνετε, να φτάσει στη στεριά μου,

να το ακούω τα δειλινά, ο ήλιος σα θα δύει,

τα βράδια που δεν θα μπορεί ο ύπνος να με πάρει.

Πάρτε το μπλε μαντήλι μου, τα δάκρυα μαζέψτε

και φυλαχτό να κάνετε, μη χάσω την ψυχή μου.

Κι αν όλα πάνε κατ΄ευχήν, ξανά θ΄ανταμωθούμε,

όταν πεθάνω και βρεθώ στις Νήσους των Μακάρων,

εκεί που παίζαμε μικρές, κρυφτό μες τις πηγές τους.

Και θα 'στε 'σεις αθάνατες κι ανάμεσα η Νεκρή σας,

θα παίζουμε κυνηγητό, θα υφαίνουμε μαντήλια

κι εγώ θα σας εξιστορώ στιγμές απ' τη ζωή μου,

τη γήινη, τη λιγοστή και τη θνητή συνάμα.

Δεν απαρνήθηκα εσάς. Συγχώρεση ζητάω.

Μα έφτασε η ώρα μου στο θάνατο να πάω...”

17.5.2009

N.M.Σ.

 

- Αρκετά! είπε και χτύπησε το χέρι στο τραπέζι με δύναμη.  Τι σόι γυναίκα είσαι εσυ;

 Νόμισε πως θα με πτοούσε η ερώτηση.

- Μπορείς και καλύτερα, απάντησα απαθής.

- Δεν σε καταλαβαίνω καθόλου! Τελευταία έχεις γίνει αχόρταγη! Που πήγε η Μαρίνα που γνώρισα;

- Την έστειλα διακοπές;

- Κάποια στιγμή πρέπει να σταματήσεις να με ειρωνεύεσαι, ξέρεις!

- Θα σταματήσω, όταν αρχίσεις να μιλάς επί της ουσίας.

- Επί της ουσίας ε; Καλά λοιπόν.

Πήρε βαθιά αναπνοή.

- Γιατί μου τηλεφώνησες να 'ρθω;

- Γιατί ήθελα ν' ακούσω από κοντά αυτά που έχεις να μου πεις.

- Ωραία λοιπόν! Άκου! Εγώ απ' το παιχνίδι, βγαίνω. Δε γουστάρω να συνεχίσω.

- Τι θα πει αυτό;

- Θα πει ότι βαρέθηκα να μου χτυπάς το ντέφι κι εγώ να χορεύω! Κατάλαβες;

- Α μάλιστα...Έγινα και αρκουδιάρης τώρα...

- Συνεχίζεις να με ειρωνεύεσαι ή μου φαίνεται;

- Άκου να δεις αγάπη μου. Απ' το παιχνίδι δεν βγαίνει κανείς, μέχρι να το αποφασίσω εγώ. Εγώ το έστησα, εγώ το διαλύω. Ναι;

- Όχι Μαρίνα, δεν μπορεί να γίνεται πάντα το δικό σου. Δεν έχω άλλες αντοχές, δεν το καταλαβαίνεις;

- Δεν σε έβαλα εγώ με το ζόρι σ' αυτή τη θέση. Σου θυμίζω ότι ήταν δική σου η επιλογή. Μη μου μιλάς λοιπόν τώρα για αντοχές. Κάτι άλλο;

- Δεν ήταν αρκετό;

- Όχι που να πάρει! Δεν ήταν αρκετό! Επί της ουσίας σου είπα! Επί της ουσίας! Πόσο δύσκολο είναι να το καταλάβεις; Φτάσε την ιστορία σου κάπου! Και βρες επιτέλους ποιο είναι το παιχνίδι, που θες ν' αφήσεις!! Συγκεντρώσου και μη διακόπτεις συνέχεια! Άντε, πάμε πάλι!

Γαμώτο! Καμιά φορά εξαντλείται η υπομονή μου! Είναι δύσκολο να διδάσκεις αυτοσχεδιασμό...

Επειδή είμαστε Ρουβίτσες!

Eπειδή έτσι μας αρέσει!

Όχι η μπύρα. Ο μεσαίος, ο Πέτρος ;))

Επειδή είμαι αφηρημένη

Πήγα σούπερ μάρκετ νωρίτερα. Ψώνισα πρώτα τα υγιεινά. Τυρί με λίγα λιπαρά, ζελέ, ρύζι και συνεχίζω στο μανάβικο. Βαρύ το καλάθι (κρατούσα και μια μεγάλη σακούλα και την πάντα βαριά τσάντα μου), το αφήνω κάτω κι αρχίζω να μαζεύω λαχανικά, φρούτα κλπ. Παίρνω το καλαθάκι μου και συνεχίζω με τα ανθυγιεινά. Πατατάκια, σοκοφρέτες, κοκα – κόλες (λάιτ πάντα, λες κι αυτό θα κάνει τη διαφορά, αλλά τέσπα...). Πάω στο ταμείο. Περιμένω στην ουρά και έρχεται η σειρά μου. Πάω να αδειάσω το καλάθι μου και βλέπω ένα χυμό ρόδι (;). Κοιτάζω παρακάτω, ηλιόσποροι. Έπαθα ένα σοκ. “Πότε τα πήρα και δεν το θυμάμαι;”.

Η αλήθεια είναι ότι τελευταία είμαι εντελώς αφηρημένη. Τις προάλλες μάλιστα, πήγα να σβήσω το θερμοσίφωνα, βρήκα το διακόπτη κατεβασμένο και θεώρησα ότι θα τον είχα κλείσει και το είχα ξεχάσει. Κι έκανα μπάνιο παρέα με τα παγάκια, γιατί κατά πώς φαίνεται, δεν τον είχα ανάψει ποτέ!

Προσπαθούσα που λες να θυμηθώ. Λέω, κάτι θέλει να μου πει το Alter Ego μου (πώς φαίνονται οι Ρουβίτσες, ε;) κι αρχίζω να ψάχνω το καλάθι, μέχρι που ανακαλύπτω ότι λείπει το τυρί, το ζελέ και το ρύζι.

Με βλέπει η πισινή μου και μου λέει: “Μάλλον μπέρδεψες τα καλάθια! Ένας νεαρός, ψάχνει το δικό του”. Πάλι καλά, σκέφτομαι. Δεν το 'χασα εντελώς. Φεύγω λοιπόν και παίρνω με τη σειρά όλους τους νεαρούς του σούπερ μάρκετ. “Μήπως πήρατε το καλάθι μου; Μήπως χάσατε το καλάθι σας;” .Τζίφος. Εκεί που σκεφτόμουν, λοιπόν, να αδειάσω χυμούς και ηλιόσπορα και να ξαναπάρω ότι μου έλειπε, βλέπω ένα ηλιοκαμένο παλικάρι (να το πω;), γύρω στα 40, με τζόκεϊ καπέλο, καρό κοντομάνικο πουκάμισο - με κουμπί στο μανίκι (γιατί η λεπτομέρεια κάνει τη διαφορά) και ...βγαλμένο φρύδι...Πρέπει να είχε αριβάρει από Μύκονο ο τύπος.

“Μήπως πήρατε το καλάθι μου;”.

“Όχι. Εσείς πήρατε το δικό μου.”.

Ε καλά, δεν θα τα χαλάσουμε εκεί, σκέφτομαι και πάμε να βρούμε τα απολεσθέντα.

“Το ρύζι δικό σου”.

“Ο χυμός δικός σου”.

“Το ζελέ και το τυρί δικό σου”.

“Τα ηλιόσπορα δικά σου”.

“Τα αγγούρια...δικά σου!!”.

Ε ναι!Είχα πάρει και αγγούρια και το 'χα ξεχάσει η γυναίκα!

Στην ουρά για το ταμείο μετά, σκεφτόμουν ότι το καλάθι του καθενός, λέει πράγματα γι' αυτόν. Φαίνεται αν προσέχει τη διατροφή του, αν προτιμά τα επώνυμα προϊόντα κλπ. Γέλασα στη σκέψη ότι αν ήμουν ο τύπος και έβρισκα το καλάθι που άφησα στο μανάβικο, θα ονειρευόμουνα μια καλογυμνασμένη με σφριγηλά οπίσθια γυναίκα. Στην προκειμένη όμως, ο τύπος πρόσεξε μόνο τα αγγούρια, οπότε...

Πλάκα είχε το σκηνικό πάντως. Γελάσαμε και οι δύο. Στην έξοδο χαμογελάσαμε διάπλατα ο ένας στον άλλο και είπα στον εαυτό μου ότι από 'δω και πέρα πρέπει να πάψω να είμαι αφηρημένη και να σταματήσω να αρπάζω ό,τι βρω μπροστά μου! :)  

Ουφ!

ΤΕΛΙΚΟΣ BABY!!!

Άντε να δούμε!

Ψηφίζω Κροατία, Σλοβακία, Σλοβενία, Εσθονία και Λιθουανία. Α! Και τους χορευτές του Νορβηγού! ;)

Πάντως όσα δεν είχαν βιολί, τελείωναν οι ερμηνευτές με το χέρι ψηλά, όπως ο Sakis.

Δύσκολα τα πράγματα, αγαπητέ μου...

Επειδή γουστάρουμε Sakis!

Καλή επιτυχία!!!!!

Επειδή γουστάρουμε eurovision!

Λίγο σκιαχτικός ο τύπος, αλλά ωραίο τραγουδάκι!

Οι άντρες που αγάπησα

Φτιάχνοντας ένα ζελέ με γεύση ανανά, χάθηκα στη σκέψη των αντρών που αγάπησα. Είναι εκπληκτικό το πόσο γρήγορα τρέχει η σκέψη, αν σκεφτείς πόσο λίγο χρόνο θέλει το ζελέ για να γίνει.

Ο πρώτος μου έρωτας, ο εφηβικός, σκοτώθηκε πριν λίγα χρόνια, οπότε δεν θα μιλήσω γι΄αυτόν.

Η πρώτη μου αγάπη, με φόρτωσε με δυο κέρατα και χάθηκε για πάντα, οπότε πάλι δεν θα μιλήσω  γι' αυτόν.

Το κρυφό μου φλερτ, των δύσκολων χρόνων. Μια ιστορία που μόνο εμείς ξέρουμε. Θυμάμαι την τελευταία φορά που τον είδα. Πριν από τρία χρόνια – τέτοιες μέρες ήταν θυμάμαι - είχαμε τσακωθεί και βρεθήκαμε μετά από προτροπή μου, στα τραπεζάκια της πλατείας, να λύσουμε το θέμα. Μεγάλες αποκαλύψεις! Τελικά, καταλήξαμε στη διαπίστωση ότι ο ένας χρησιμοποιούσε τον άλλο. Εκείνος γούσταρε, εγώ ήθελα επιβεβαίωση. Χα! Κι από τότε, ωριμάσαμε κι οι δύο υποθέτω, γιατί ποτέ ξανά, δεν αναζήτησε ο ένας τον άλλο.

Ένας άντρας που κράτησα στη ζωή μου, σα φίλο, ήταν εκείνος ο τσιγγάνος. Έτσι τον έλεγα και του άρεσε νομίζω. Όπου γης και πατρίς. Μαζί του γνώρισα καινούρια πράγματα, έζησα πρωτόγνωρες εμπειρίες. Δεν άκουσα τις συμβουλές του βέβαια και την πάτησα. Μου στάθηκε πολύ τις πρώτες μέρες του χωρισμού μου. Με είχε στο μπαλκόνι του, με τα μυξομάντηλά μου και τα πρησμένα μάτια. Απορώ καμιά φορά πώς γίνεται να είναι επιθυμητή μια γυναίκα σε τέτοια κατάσταση. Άβαφτη, αχτένιστη, με τσίμπλες στα τεράστια κόκκινα μάτια, με μαύρους κύκλους από την αϋπνία και τις μύξες να τρέχουν συνεχώς. Είναι πολύ κολακευτικό το να έχεις έναν “αιώνιο” θαυμαστή, ο οποίος είναι καλός ακροατής και συμβουλάτορας και ξέρει μέχρι πού τον παίρνει και πού να σταματάει. Να σέβεται και ας ποθεί. Δεν θα 'λεγα ότι είμαι απωθημένο του. Μάλλον, όπως έλεγε κι εκείνος, είναι περίεργο ότι έχουμε πει τόσα πολλά μεταξύ μας και δεν έχουμε κάνει τίποτα. Η ανοιχτή πρόσκληση στο παράξενο νησί του, ισχύει κι ίσως τον Αύγουστο τον επισκεφθώ.

Ο κολλητός μου. Χαμένος στο διάστημα με την καινούρια του αγαπημένη. Άντε να φάμε κουφέτα καμιά φορά! Του χρειαζόταν μια ήρεμη σχέση μετά απ' ό,τι πέρασε.

Το απωθημένο μου. Μμμ...τα απωθημένα μια φούσκα είναι που σκάνε στα μούτρα όποιου τα έχει. Έκανα τις επιλογές μου κι αρνήθηκα να το ζήσω. Κι εδώ, βάζω τελεία και παύλα.

Για σένα τι να πρωτοπώ; 

Εκτός από πέντε δαχτυλίδια, ένα κολιέ και πέντε σάπιες ανθοδέσμες, βγήκα κερδισμένη, γιατί έμαθα τα όριά μου. Έμαθα ότι για σένα δεν ήταν παρά ένας ενθουσιασμός που κατέληξε σε αδιαφορία. Ένα ψέμα απ' την αρχή του -άλλο αν εγώ το έμαθα τελευταία και μήνες μετά το χωρισμό. Έμαθα ότι είμαι δυνατή. 'Εμαθα ότι μπορώ να πολεμήσω την οικογένεια, τους φίλους, τους πειρασμούς για να είμαι πιστή σε ό,τι αγαπώ. 

Πριν λίγες μέρες, μια φίλη με πήρε να πάμε για καφέ στην Αργυρούπολη. Ένα στενό πιο κάτω από τον γιατρό. Ειρωνία. Πέρασα με το αυτοκίνητο την έξοδο για το “σπίτι” και συνέχισα με την οργή να μου κατατρώει τα σωθικά. Θυμήθηκα τα ούρα σου στα χέρια μου κι αναρωτήθηκα, γιατί το ξεπλήρωσες με τόση κοροϊδία...  

Επειδή όλα χάνονται...

Τα νιάτα, η παιδική αθωότητα, η ανεμελιά, οι ελπίδες, οι μεγάλες αγάπες, τα όνειρα...

Μα πιο πολύ πονούν, όσα χάνονται το καλοκαίρι...

Εγώ γεννήθηκα πουλί, πετούσα στον αέρα

κι ατένιζα το μέλλον μου με τόση σιγουριά.

Μα πιάσανε τα μάγια σου, μαρμάρωσα μια μέρα

και τώρα ζω στο έδαφος με πέτρινα φτερά.

Βουβές προσπάθειες για φυγή, ακίνητη εδώ χάμω.

Δεν τρέχουνε τα δάκρυα σε πέτρες παρειές.

Οι σκέψεις δεν ακούγονται. Διαβάτες τι να κάμω;

Πέτα ψυχή μου, πέταξε! Μέσα απ' την πέτρα βγες!

Πώς να μιλούν για λευτεριά τ' αγάλματα εκείνα,

με την ψυχή στο στόμα τους να στάζει στεναγμό;

Πώς να μυρίσουν Άνοιξη και ανθισμένα κρίνα,

όταν μετρούν αντίστροφα την πτώση στο γκρεμό;

8.5.2009

Ν.Μ.Σ.© 2009

Ποιος σε κάρφωσε ουρανέ μου στο φεγγάρι;

Ποιος σου έραψε κοστούμι νυφικό;

Ποιος σε στόλισε με γέλιο και καμάρι;

Ποιος σου έστρωσε κρεβάτι νεκρικό;

Ποιος νανούρισε γλυκά τον προορισμό σου;

Ποιος σου χάιδεψε τα άσπρα σου μαλλιά;

Ποιος χαμόγελα σκορπούσε στο πλευρό σου;

Ποιος ξανά σε μοιρολόγησε κρυφά;

6.5.2009

Ν.Μ.Σ.© 2009

Επειδή μερικοί άνθρωποι είναι πολύ εμπνευστικοί...

Μεγάλη Ασυμφωνία εις Ε Μείζον*

Ε! κύριε, κύριε Εισαγγελέα,

με τις τόσες διορθώσεις,

μην το δάχτυλο υψώσεις!

Ξέρω, ξέρω, "αυτεπαγγέλτως".

Από κούνια διαβασμένη

κι απ' τη Νομική βγαλμένη.

Ε! κύριε, κύριε Ιατρέ μου,

με τις γνώσεις σου τις τόσες,

τρέλες κουβαλάω πόσες;

Ξέρω, ξέρω, δυστροπώ

κι αναιδής και λανθασμένη.

Πες μου, απ' όλο αυτό τι βγαίνει;

5.5.2009

Ν.Μ.Σ.© 2009

* Το παρόν σε καμία περίπτωση δεν είναι συγκρίσιμο του ποιήματος, στο οποίο παραπέμπει ο τίτλος.

 

Μπορούμε να πάμε σε διπλές εκλογές τον Ιούνιο, pleeeease???

Πάρε τη νέα κούκλα σου, την καθαρή και παίξε.

Μπαλώματα στο σώμα μου μετράω εκατό

και στον καθρέφτη μου κοιτώ κακοραμμένη κούκλα.

Τρέχουν τα δάκρυα κι απορώ πώς σκίσαν την ψυχή μου, 

οι ψεύτες κι οι υποκριτές κι ίχνος ντροπής δεν βρίσκω.

Κι αν στα σκουπίδια θέλανε, τρύπια να καταλήξω,

πήρα βελόνι κι έραψα τις ανοιχτές πληγές μου,

πάντα να μου θυμίζουνε την τόση τους κακία.

Έτριψα τις μουτζούρες μου, να φύγουν απ' τα μάτια,

τίναξα τα κουρέλια μου, να μοιάζουνε καινούρια,

ζωγράφισα χαμόγελο, μη φαίνεται ο πόνος.

Μα εύκολ' αντικαθίσταται μια χαλασμένη κούκλα.

3.5.2009

Ν.Μ.Σ. © 2009

Ευχαριστώ για τις 100 επισκέψεις!

Το γιορτάζω με αθώο, γάργαρο, παιδικό γέλιο.

Είναι μεταδοτικό, δείτε το!!

Και καλό μας μήνα!

Τον πιάσατε τον Μάη;

Άντε και του χρόνου με υγεία!

(Και κρατάτε τον, μη μας φυγει!!)