Επειδή μου κόλλησε

Κοίτα να δεις τώρα τι έπαθα. Όλη αυτή η ιστορία με τα σεμινάρια, μου ξύπνησε μνήμες με ακρογιάλια κι έρωτες. Και μετά μου κόλλησε το τραγούδι και δεν μπορώ με τίποτα να ξεκολλήσω. "Πάμε σαν άλλοτε, πάμε σαν άλλοτε, πάμε αγάπη μου πάμε, στ' ακρογάλι π' αγαπάμε και που πάντοτε θυμάμαι..."

Αυτό το τραγούδι μου θυμίζει τα παιδικά μου χρόνια. Ένα καλοκαίρι, σε ηλικία πριν πάω σχολείο, στο χωριό. Είχαμε μαζευτεί όλα τα ξαδέρφια στη γιαγιά κι εμένα, επειδή ήμουν η μικρότερη, δεν με παίζανε. Οπότε κατέληγα να κάθομαι με τους "μεγάλους", δηλαδή τη γιαγιά και τους θείους μου, στην αυλή.

Ήταν απόγευμα κι οι μεγάλοι έλειπαν. Είχε μείνει μόνο ένας θείος μου (ο πιο ήσυχος απ' όλους), ο οποίος έπινε φραπέ και κάπνιζε (μετά από χρόνια έπαθε το στομάχι του). Έβγαλε ένα τρανζιστοράκι και το ΄βαλε να παίζει. Κι έπαιζε το "πάμε σαν άλλοτε". Μ' άρεσε η μελωδία και δεν ήξερα γιατί (μεγαλώνοντας λάτρεψα τα βαλς). Τα λόγια δεν τα πολυκαταλάβαινα. Νόμιζα ότι το "σανάλλοτε" είναι μία λέξη κι υποδηλώνει τρόπο-μέσο. Πώς λέμε "πάμε με τα πόδια", "πάμε καβάλα στ' άλογο". Κάτι τέτοιο, μόνο που δεν ρώτησα να μάθω τι σημαίνει (όπως πολλοί μου έχουν πει, ότι μικροί προσπαθούσαν να καταλάβουν ποια είναι η Ζωντανίνα από το ένα το χελιδόνι :Ρ ).

Ξαφνικά, μ' αρπάζει ο θείος κι αρχίζει να με χορεύει βαλς. Κι όταν τέλειωσε το τραγούδι, άρχισε να το τραγουδάει ξανά και ξανά και να προσπαθεί  να με μάθει να το χορεύω. Ανεπίδεκτη είμαι ακόμα. Αλλά γέλασα και το ευχαριστήθηκα, γιατί και έμαθα ένα τραγούδι που μ' άρεσε και κάποιος ασχολήθηκε μαζί μου. Κι έτσι δεν το ξέχασα ποτέ.

Συνειρμικά, επανέφερα και μια άλλη ανάμνηση απ' το χωριό και την ηλικία εκείνη. Εμένα, να έχω πιάσει έναν μεγαλύτερο ξαδερφό μου, που ήξερα ότι δεν θα μου την έλεγε, γιατί ήταν ήσυχο παιδί και να παίζουμε ρόλους.

Τον έβαζα να στέκεται στην αυλή και να κάνει ότι ψαρεύει κι εγώ από κάτω έκανα τη γοργόνα (λολ). Με ψάρευε, ανέβαινα στην αυλή και μ' ερωτευόταν κλπ,κλπ,κλπ. (Είμαι πολύ μπροστά τελικά, γιατί έπρεπε να περάσουν 20+ χρόνια, για να γίνει σήριαλ μια παρόμοια ιδέα). Είχα την ιδέα, την σκηνοθετούσα και την έπαιζα κιόλας. Και μετά ξενέρωνα γιατί ο ξαδερφός μου δεν ήταν καλός ηθοποιός και ξέχναγε τα λόγια.

ΑΥΤΑ ΕΚΑΝΑ ΟΤΑΝ ΗΜΟΥΝ ΜΙΚΡΗ! ΔΕΝ ΕΓΡΑΦΑ ΣΥΜΒΟΛΑΙΑ!

Όχι, λέω επειδή οι κλίσεις φαίνονται από την παιδική ηλικία, αλλά ποιος τις προσέχει;

Επειδή ο χρόνος είναι πανδαμάτωρ

"Μαλακωδώς ευησυχασθής επί μακρόν

ο καλλιτέχνης επανεξετάζει την κατάσταση

πριν ξεχαστεί εκ νέου."

Αααααααχ! Λαμβάνω χθες ένα μέιλ, για να παρακολουθήσω advanced level σεμινάρια. Κυρίως γραφή κι όχι θεωρίες. 

Τα κανονικά τα είχα παρακολουθήσει πριν από 4 χρόνια. Η πρώτη σκέψη ήταν πως θα ήθελα να πάω, αλλά μάλλον θα είναι Μάιο, οπότε δεν μπορώ, λόγω διαβάσματος κι εξετάσεων (κι αν δώσουμε δηλαδή τον Ιούνιο...). Η δεύτερη σκέψη ήταν όόόόόόόόόλες οι αναμνήσεις εκείνης της εποχής. 

Ορκίστηκα εκείνες τις μέρες, έπιασα την πρώτη μου δουλειά, με είχε πιάσει κι η Άνοιξη πάλι. Εκεί, γνώρισα ανθρώπους που έπαιξαν πολύ σημαντικό ρόλο στη ζωή μου. Έρωτας, φιλίες, λυκοφιλίες, συνεργασίες. Ακόμη και το ίδιο το σεμινάριο ήταν καθοριστικό για να πάρω την απόφαση, να στείλω σε εταιρεία τη δουλειά μου, η οποία βέβαια στέφθηκε μ' επιτυχία, για όσους έχουν την απορία.

Ήμουν εκεί την ημέρα που έκλεινα τα 24. Ενάμισι χρόνο μετά, πάλι εκεί γύρισα. Βρήκα δουλειά στα δέκα μέτρα (δίπλα είναι κι ο μελλοντικός μου Σύλλογος) και γνώρισα όλη τη γειτονιά. Τον καφεντζή, τον βιβλιοπώλη, τον φωτοτυπά, τον περιπτερά.

Η τρίτη -και μάλλον τελική- σκέψη, ήταν ότι δεν μπορώ να δω τον εαυτό μου πάλι στις ίδιες αίθουσες, χωρίς τα ίδια πρόσωπα. Έχω υπέροχες αναμνήσεις και δεν θέλω να τις μαγαρίσω (τι ρήμα κι αυτό...). 

Συνειδητοποίησα λοιπόν, ότι ποτέ δεν ήθελα να επιστρέφω σε μέρη, όπου έχω περάσει καλά. Και δεν εννοώ απλώς καλά. Μιλάω για στιγμές που θα μείνουν για πάντα χαραγμένες στο μυαλό και την ψυχή μου. Είχα πάντα τον φόβο ότι θα γεμίσω με νέες εικόνες, οι οποίες, αν δεν είναι συγκριτικά ανώτερες από τις προηγούμενες, θα χαθούν, μαζί με τις προηγούμενες. Θα γίνουν ένα τουρλού χρωμάτων, γεύσεων κι αρωμάτων, που θα είναι δύσκολο να το αφομοιώσω. Κι ο φόβος μου επαληθεύτηκε, όσες φορές επέστρεψα. Και δυστυχώς για μένα, μου είναι δύσκολο να μην επιστρέφω σε μέρη που αγάπησα.

Και για να φορτώσω και λίγο: Μα είναι δυνατόν να αποφασίσουν 4 χρόνια μετά να κάνουν τα advanced σεμινάρια (θα μου πεις, τώρα έχουν ανάγκη από λεφτά); Κι ήταν ανάγκη να έχουν κρατήσει το μέιλ μου; Κι ήταν ανάγκη να μην εχω αλλάξει μέιλ εδώ και 11 χρόνια; Κι ήταν ανάγκη να τα θυμηθώ ΟΛΑ; Κι ήταν ανάγκη να έχω ζήσει τόόόσα σε 4 χρόνια, που μου φαίνεται ότι πέρασαν αιώνες από τότε; Κι ήταν ανάγκη να έχω μεγαλώσει τόσο πολύ από τότε, που από γκρι η ρίζα, να έχει γίνει άσπρη; Και τέλος πάντων, ήταν ανάγκη να συμβεί και σε μένα;

Επειδή τριαλαρά - τριαλαρό

Πολύ μ' αρέσει η Άνοιξη. Πάντα με αναζωογονεί. Γελάω πολύ, περνάω καλά, έχω στόχους και πρόγραμμα στη ζωή μου. Δε γουστάρω εμμονές τώρα. Κι αν δε δώσουμε τελικά τον Ιούνιο και μεταφέρουν τις εξετάσεις τον Σεπτέμβρη ή αργότερα, έέέέέέέέέέέλα μωρέ, δε βαριέσαι! Κάποτε θα δώσουμε κι εμείς. Εξάλλου, σε χειρότερη θέση βρίσκονται οι περσινοί, που παίζει να τους ακυρώσουν τον διαγωνισμό και να τους βάλουν να ξαναδώσουν. Ήδη ανέστειλαν τους διορισμούς τους! 

Το μόνο που με λυπεί, είναι ότι δεν μπορώ να βάλω μουσική στο μαύρο, εδώ και 3 βδομάδες. To mixpod πρέπει να έχει ιό, γιατί μου κλείνει το Safari, λέγοντας ότι δεν μολύνθηκε το Mac. Προσέξτε όσοι το χρησιμοποιείτε. 

Εσείς τι νέα;

Επειδή ο κόσμος είναι μικρός

Αναφορά στο fb ότι 2 φίλοι μου, άγνωστοι μεταξύ τους, έκαναν σχόλιο στο στάτους ενός άγνωστου σε μένα τρίτου. Είναι απίστευτα μικρός ο κόσμος. Όλοι συνδεόμαστε με όλους, κατά κάποιον περίεργο τρόπο. Και στο fb είναι πολύ εύκολο να το διαπιστώσεις, με τους κοινούς φίλους. Από 'κει, είδα ότι ένας μπλόγκερ που παρακολουθώ, γνωρίζει την αδερφή μου και μάλιστα είχαν κι επαγγελματικές δοσοληψίες.

Έχει τύχει -σε όλους φαντάζομαι- να συναντώ σε ξένους τόπους, ανθρώπους που ξέρουν φίλους μου. Εγώ μόνο δεν έχω υπάρξει κοινή γνωστή άλλων. Ή τουλάχιστον, δεν το έμαθα ποτέ. Εξάλλου είμαι μυστήρια μορφή, που λέει κι ένας συνάδελφος-συμμαθητής. :Ρ

Σκεφτόμουν λοιπόν, ότι εσύ που με διαβάζεις, ίσως μένεις στη διπλανή πολυκατοικία. Θυμάμαι, στα φοιτητικά χρόνια, οι του Ιδρύματος, μαζευόμασταν σε σπίτια, κάναμε μουσικές βραδιές και το γράφαμε σ' ένα φόρουμ της σχολής. Μια φορά λοιπόν, που η συνάντηση θα γινόταν σπίτι μου, μια κοπέλα θέλησε να έρθει και της έστειλα σε μέιλ οδηγίες, για το πώς θα έρθει από το κέντρο. Η απάντησή της ήταν: "Μπερδεύτηκα! Νόμιζα ότι με καθοδηγούσες σπίτι μου". Αποδείχτηκε ότι μέναμε σε κολλητές πολυκατοικίες.

Μπορεί να είσαι η νυν του πρώην μου ή η πρώην του νυν (;) μου (λέμε και καμιά βλακεία να περνάει η ώρα). Μπορεί να στεκόσουν δίπλα μου στο λεωφορείο. Μπορεί να ήμασταν συμμαθητές στο σχολείο. Μπορεί να είσαι φίλος μου στην πραγματικότητα και να μην ξέρεις ότι εγώ είμαι ο annanas. Μπορεί να είσαι ξαδερφός της κολλητής μου. Μπορεί να είσαι ο εαυτός μου (είπαμε, λέμε και καμιά βλακεία).

Είναι μικρός ο κόσμος. Γι' αυτό κι εγώ θα σας μαζέψω μια μέρα και θα σας βγάλω έξω να γνωριστούμε. Αυτό.

Επειδή αισιοδοξώ

(δεν είμαι εγώ)

Πριν κανά μήνα ο Δάσκαλος μας υπαγόρευε και γράφαμε. Μέσα σ' όλα λέει: "Ο Συμ/φος ανοίξτε παρένθεση αισιοδοξία δηλαδή εγώ κλείστε παρένθεση μπλαμπλαμπλα". Για να παίρνουμε τα πάνω μας, όταν θα διαβάζουμε τις σημειώσεις. Μ' άρεσε η ατάκα και την κράτησα. (Άσχετα αν η επικείμενη ακύρωση του περσινού διαγωνισμού, ενδεχομένως να πάει πίσω τον δικό μας...).

Χθες, συζητώντας με τους γονείς, έλεγα ότι αλλιώς περίμενα να εξελιχθεί η ζωή μου, όταν ήμουν παιδί. Ποτέ δεν κάνω μακροπρόθεσμα σχέδια. Μπορεί να βάζω στόχους, αλλά ποτέ δεν έχω εικόνες του μέλλοντός μου. Αλλά πίστευα ότι κοντεύοντας τα 28, θα ήμουν πιο τακτοποιημένη σε επαγγελματικό και προσωπικό επίπεδο. Ακόμη και στο σπίτι που μένω, πίστευα ότι ήρθα προσωρινά στα 18 κι έχω κλείσει 10 χρόνια. Ουδέν μονιμότερον του προσωρινού λένε. Και μετά είδα κάτι φωτογραφίες (άτιμο tag του fb) και με είδα στα 22-23 μ' ένα πλατύ χαμόγελο και με πρόσωπο αστραφτερό. Κι αναρωτήθηκα. Πού πήγε ο αισόδοξος annanas που ήμουν κάποτε;

Ψάχνοντας τη ζωή μου, εντόπισα κάποια περιστατικά που έκαναν το στόμα μου να καμπυλώσει τόσο, όσο το γιοφύρι της Άρτας και να γκρεμίζεται συνέχεια (πωπω τι είπα ο annanas!) κι έτσι αποφάσισα ν' αλλάξω.  

Από σήμερα δηλώνω ξανά αισιόδοξη κι όστις θέλει οπίσω μου ελθείν. 

(Κι ας λέει ο Δάσκαλος, ότι απαισιόδοξος είναι ο ευφυής και καλά ενημερωμένος αισιόδοξος).

Eπειδή την Παρασκευή ψηφίζουμε :

GAME OF LIFE

ENRAGED BY THINGS UNSAID,THE LINES OF BAR CODE

HUNT THE TREASURE ON THE SOLID ROAD

NOTHING LIKE YOU ,SO SOFT AND SMOOTH

THERE ‘S NO FICTION SO STRANGE AS THE TRUTH

LET ME LOVE YOU…LOVE ME

LET’S PLAY THIS GAME OF LIFE….HA! HA! HA! HA!

LET’S PLAY THIS KISS AGAIN…LA! LA! LA! LA!

LET’S PLAY THIS GAME OF LIFE….HA! HA! HA! HA!

LET’S PLAY THIS KISS AGAIN…LA! LA! LA! LA!

LET’S LEARN THE THINGS IN EYES

LET’S FIND THE SONGS TO FLY

LET’S HIDE THE EGO –KNIFE

LET’S PLAY THIS GAME OF LIFE….

DARK PASSION TAKING,HOLD OF THE LIGHT

AFTER NIGHTCRY ,DOWN BUT…SO HIGH

SHOW ME DANCING, ON THE MOONLIGHT FLOOR

FOLLOW THE RULES,FIND MY SECRET DOOR

LET ME LOVE YOU…LOVE ME

LET’S PLAY THIS GAME OF LIFE….HA! HA! HA! HA!

LET’S PLAY THIS KISS AGAIN…LA! LA! LA! LA!

LET’S PLAY THIS GAME OF LIFE….HA! HA! HA! HA!

LET’S PLAY THIS KISS AGAIN…LA! LA! LA! LA!

LET’S LEARN THE THINGS IN EYES

LET’S FIND THE SONGS TO FLY

LET’S HIDE THE EGO –KNIFE

LET’S PLAY THIS GAME OF LIFE….

LET’S PLAY THIS GAME OF LIFE….HA! HA! HA! HA!

LET’S PLAY THIS KISS AGAIN…LA!LA!LA!LA!

LET’S PLAY THIS GAME OF LIFE….HA! HA! HA! HA!

LET’S PLAY THIS KISS AGAIN…LA! LA! LA! LA!

LA! LA! LA! LA!

LA! LA! LA! LA!

LA! LA! LA! LA!

HA! HA! HA! HA!

Επειδή γιορτάζουμε

Χρόνια σου πολλά ρε Γυναίκα. Χρόνια πολλά σ' εσένα που αδιαθέτησες πρώτη φορά στην Πέμπτη δημοτικού, που φόρεσες σουτιέν στα 13, που πονάει η κοιλιά και η μέση σου στην περίοδο και παίρνεις δυνατά παυσίπονα για ν' αντέξεις τον πόνο, που πόνεσες την πρώτη σου φορά, που βλέπεις την ψυχολογία και τη διατροφή σου να αλλάζει κάποιες μέρες του μήνα και το σώμα σου να πρήζεται, που αποχαιρετάς πριν τραβήξεις το καζανάκι τα αγονιμοποίητα ωάριά σου για χρόνια, που είδες την κοιλιά σου να γίνεται ένα τεράστιο μπαλόνι και το αιδοίο σου σκίστηκε για να γεννήσεις, που είδες το στήθος σου να μεγαλώνει και να τρέχει γάλα απ' τις θηλές, που έχεις εξάψεις και βλέπεις ξανά το σώμα σου ν' αλλάζει στην εμμηνόπαυση.

Χρόνια σου πολλά ρε Γυναίκα. Χρόνια πολλά σ' εσένα που φοράς τα ψηλοτάκουνα και δεν πέφτεις, που βγάζεις σε κοινή θέα τα μπούτια και τα στήθη σου, που μακιγιάρεσαι ακόμη και για να πας στο περίπτερο, που αλλάζεις χρώμα στα μαλλιά σου κάθε μήνα, που φοράς κοσμήματα, που αφήνεις τα νύχια μακριά. 

Χρόνια σου πολλά ρε Γυναίκα, γιατί δεν φτιάχτηκες απ' το πλευρό του Αδάμ, αλλά απ' τ' αχαμνά του. Μόνο έτσι εξηγείται γιατί ακόμη κι αν σου λείπουν βιολογικά, είσαι πολύ πιο άντρας απ' αυτούς.

Χρόνια μας πολλά girls :) 

Επειδή φρικάρω

Πραγματικά έχω τρομάξει. Ή έχω απίστευτο ένστικτο ή η έντονη σκέψη μου προκαλεί δυσάρεστες καταστάσεις.

Η αδερφή μου θα έφευγε ξημερώματα Παρασκευής με το αυτοκίνητο για Θεσσαλονίκη. Μέσα μου, δεν ήθελα να την αφήσω να πάει, αλλά και τι να της πω; Της είπα μόνο 3 φορές, να προσέχει πολύ στο δρόμο. Είχα την αίσθηση ότι θα πάθει ατύχημα. Ήταν η ώρα, οδηγεί και σαν τρελή...Έφτασε μια χαρά.

Όταν είδα ότι ο καιρός θα χαλάσει κι ότι πιθανόν θα συναντήσει χιόνια στην επιστροφή, με ξαναέπιασε ο πανικός.

Μου τηλεφώνησε πριν λίγο από Κατερίνη. Έπαθε ατύχημα. Έφταιγε εκείνη. Ευτυχώς δεν έπαθε κανείς τίποτα, αλλά σακατεύτηκε το αυτοκίνητο. 

Τρέμω ολόκληρη αλλά ευχαριστώ το Θεό που έγινε σε επαρχιακή οδό, με μικρές ταχύτητες και δεν έγινε στην εθνική. Δεν ξέρω για ποιο λόγο μπήκε στην Κατερίνη. Ίσως για να αποφευχθούν τα χειρότερα. Της Σταυροπροσκυνήσεως σήμερα. 

Επειδή κερνάω

Πες μου τώρα ποιον να βρίσω; Το αυτοκίνητο ψόφησε κι υπέθεσα ότι ήταν η μπαταρία (το ξανάπαθα πριν από 1 χρόνο). Θα ερχόταν ένας φίλος να το φτιάξει στις 6, μετά έρεπε να το κινήσω για κανά μισάωρο και μετά είχα κανονίσει να δω έναν αγαπημένο φίλο που ήρθε για λίγες μέρες Αθήνα. Παράτησα το διάβασμα απ' τις 5 κι άρχισα τα μπανιαρίσματα, τα παρφουμαρίσματα, τα ντυσίματα, τη λακ στο μαλλί κλπ,κλπ,κλπ, για να είμαι έτοιμη. Στις 6, με ειδοποιεί ο 1ος ότι θα αργήσει και θα έρθει στις 8. Παίρνω τον 2ο και του λέω να το κάνουμε 9. Στις 8 κι ενώ ο 1ος είναι άφαντος, παίρνει ο 2ος να ακυρώσει το ραντεβού. Οκ λέω και κανονίζω να πάω να δω τον κολλητό μου στις 9. Στις 9 έρχεται ο 1ος, ο οποίος διαπιστώνει ότι το τουτού απεβίωσεν και δεν ξέρουμε τι έπαθε. Στις 9.20 κατεβαίνω να πάρω ταξί και μέχρι τις 9.40 δεν περνάει ούτε για δείγμα. Υποψιάζομαι ότι παίζει απεργία και πηγαίνω στη στάση του λεωφορείου να ρωτήσω. Μου το επιβεβαιώνουν. Ζητάω εισιτήριο, δεν υπάρχει. Παίρνω σβάρνα όλα τα περίπτερα, τίποτα. Παίρνω τηλ τον κολλητό και μου λέει ότι κοίταξε στο ιντερνετ και τα ταξί έχουν 48ωρη απεργία, οπότε και να πάω, δεν θα μπορώ να φύγω!!

Είμαι έτοιμη από τις 6 και στις 10 παρά, επιστρέφω σπίτι πολύ νευριασμένη. Αυτό το σημερινό, ήταν η σταγόνα που ξεχύλησε το ποτήρι, το κερασάκι στην τούρτα και δεν ξέρω τι άλλο. Αλλά δεν θα αφήσω τη γκίνια να με πάει έτσι. 

Ποιος μένει βρωμούπολη, έχει μεταφορικό μέσο και θέλει να τα πιούμε παρέα;;

Επειδή αγχώνομαι

Καλό μήνα! Με τη θερμοκρασία, ανεβαίνει και το άγχος μου.

Θέλω να πω πολλά και τίποτα. Μην περιμένετε συνοχή. Θέλω να ζήσω σ' ένα κόσμο όπου ο κομμωτής θα με αφήνει να κάνω το μαλλί μου μαύρο κορακί, όταν χρειάζομαι απεγνωσμένα αλλαγή κι όταν τελικά με πείθει να το ανοίξω σε καστανό σαντρέ, να μη βγαίνω με καστανοκόκκινο - ίδιο μ' αυτό που είχα πριν πάω, στο λίγο πιο σκούρο. Σ' ένα κόσμο που ποτέ ξανά δεν θα είμαι κοκκινομάλλα παρά τη θέλησή μου, όπως έχω υπάρξει τα μισά από τα χρόνια που βάφω τα μαλλιά μου. Σ' ένα κόσμο που δεν θα δίνουν 105 άτομα για 15 θέσεις στη βρωμούπολη, ε ναι εδώ θα μείνω, να βουλιάζω στο βόθρο σας, γιατί η θέση που ονειρεύομαι και υπάρχει (!), προϋπέθετε η ζωή μου να είχε κάνει μια στροφή τόση δα, που από δειλία δεν έκανε, που να μην κλωτσάω τις ευκαιρίες, με την ιδέα ότι θα ξανάρθουν, όπου δεν θα παίρνουν τις μισές θέσεις οι περσινοί και οι προπέρσινοι, που δεν θα με πιάνει άρνηση να πιάσω βιβλίο, που η σιγουριά για την επιτυχία μου στις εξετάσεις, δεν θα γινόταν αβεβαιότητα, που η πρώτη παράσταση ever δεν θα ήταν διαζύγιο, που ο σκοπός αγιάζει τα μέσα αλλά αυτά δεν βγαίνουν στη σύνταξη, που όλα θα ήταν πιο ανοιξιάτικα. Και δε συνεχίζω, γιατί θα πάρω φόρα και θα πηδήξω απ' το παράθυρο...αν δεν έμενα στο ισόγειο...

Merde.