Τώρα που μπορώ να κάθομαι περισσότερες ώρες στη δουλειά, το κάνω. Δεν αγχώνομαι να γυρίσω σπίτι στην ώρα μου, μήπως θεωρηθεί ότι γκομένιζα. Γιατί, ναι το παραδέχομαι, έχω αυτήν την πολύ επικίνδυνη ασθένεια, που την πέφτω σε όποιον βρω μπροστά μου, ανεξαρτήτου ηλικίας, σχέσης, επιπέδου έως και φύλου μη σου πω. Οι λεσβιακές μου τάσεις ήταν θέμα συζήτησης εξάλλου.(Ήμαρτον Παναγία μου...).
Έλεγα λοιπόν, ότι μέχρι πρόσφατα γκρίνιαζα όλη την ώρα για την πολλή δουλειά και την αντιμετώπιση που είχα απ' το boss. Όχι ότι δεν άκουγα "ευχαριστώ". Ίσα - ίσα! Απλά δεν ήμουν ικανοποιημένη από την αμοιβή μου, γιατί δεν ανταποκρινόνταν στη δουλειά που έβγαζα. Γραμματειακή υποστήριξη και γράψιμο. Μάλιστα κάποια εποχή έπαιζα και τον ρόλο της γκαρσόνας. Επειδη δε έχω την τάση να με συγκρίνω, με εκνεύριζε το γεγονός ότι η "συνάδελφός" μου, δούλευε τις μισές ώρες από μένα, έγραφε μόνο και παίρναμε τα ίδια λεφτά -χωρίς αυτή να έχει τελειώσει το Ίδρυμα (βλ. Νομική).
Και να που ήρθε η ώρα, η κατά τα ανωτέρω συνάδελφος, να θελήσει να φύγει για να ξεκουραστεί και να καταφτάσει η αντικαταστάτριά της (η οποία μεταξύ μας, μπορεί να έχει τελειώσει με 7 το Ίδρυμα, αλλά δεν το 'χει.). Κι έτσι απλά, έγινα εγώ η παλιά κι αυτή ο annanas. Ξέρεις, τηλέφωνα, πόρτες, καφέδες, αντίγραφα, γράψιμο.
Βέβαια, ως ταύρος συνηθίζω να είμαι τελειομανής και συγκεντρωτική. Τον πρώτο καιρό, τα έκανα όλα μόνη μου, γιατί μου φαινόταν ότι κολλούσε στραβά τα ένσημα, δεν άφηνε ίσο διάστημα μεταξύ των σφραγίδων (άκου κόλλημα που έχω!), δεν απαντούσε σωστά στο τηλέφωνο κ.λ.π. Όταν έπεσε η τρελή δουλειά όμως, αναγκάστηκα να αφήσω τους ψυχαναγκασμούς μου και να στρωθώ στο γράψιμο.
Έτυχε που λες, να πέσουν δύσκολες περιπτώσεις και μάλιστα μέσα σε ένα μήνα περίπου 6 τροποποιήσεις συστάσεων (τόσες δεν είχαμε ούτε μέσα στο χρόνο). Για να μην μιλήσω για γονικές, δωρεές, συστάσεις και δεν συμμαζεύεται. Κι όπως καταλαβαίνεις, όλα τα φορτώθηκα εγώ, γιατί το νέο αίμα δεν ήταν έτοιμο ούτε πληρεξούσιο να γράψει.
Σκάει λοιπόν η είδηση ότι θα μας ξεφραγκιάσει ο δάσκαλος κι αρχίζω κι εγώ να προετοιμάζω το έδαφος. Αφού αύξηση δεν πήρα, παρ' όλο που τα έγραφα όλα εγώ, το boss κατανόησε κι άρχισε να ζητάει απ' τους πελάτες pourboir. Για το καλό που λένε.
Και φτάνουμε λοιπόν στο χθεσινοβραδυνό. 8.300 λέει. Ο λογαριασμός στην Τράπεζα λέει 8.128. Παλεύεται μεν, αλλά όταν θα σταματήσω τη δουλειά, θα αναγκαστώ να πέσω στην ανάγκη των γονιών κι αυτό δε μ' αρέσει καθόλου.
Τέλος πάντων, έλεγα λοιπόν ότι χθες μαζευτήκαμε γύρω στις 25 υποψήφιες πλατυκώλες (χαρακτηρισμός του δασκάλου για τις άνω των 50 συμβολαιογράφους). Ενημέρωση περιμέναμε, 2.30 ώρες μας κράτησε. Διαφήμισε τον εαυτό του, γιατί είπε ότι είναι ένα προϊόν που εμείς καλούμαστε να αποφασίσουμε αν θα το αγοράσουμε.
Οι 5 υποψήφιες ήταν κόρες συμβολαιογράφων. Αρχίζει λοιπόν τις ερωτήσεις, απευθυνόμενος κυρίως σ' αυτές. Ξέρεις τι θα πει "άκρα του τάφου σιωπή"; Αυτό, ένα πράμα. Κιχ δεν βγάλανε. Ούτε και κανένας άλλος στην τάξη. Μ' έτρωγε το χέρι μου, να σηκωθεί για ν' απαντήσω, αλλά είπα να κρατηθώ, μην αποκαλύψω με τη μία την φυτουκλίασή μου.
Σήμερα στη δουλειά, αγκάλιασα το boss και την ευχαρίστησα μέσα απ' την καρδιά μου, που μου έμαθε τόσα πράγματα. Αν δεν ήταν στον δρόμο μου, θα είχα μεγάλη ανηφόρα να διαβώ με το διάβασμα και την κατανόηση. Και δεν είναι ότι απλά έχω σχεδόν 2 χρόνων εμπειρία, γιατί εκεί μέσα ήταν κι άλλες που δούλευαν σε συμβολαιογραφεία, αλλά όλες κοιτούσαν με το βλέμμα της αγελάδας.
Ικανοποιημένο το boss, μου κάνει την πρόταση: Αν νομίζεις ότι θα σε βοηθήσει στις εξετάσεις, μπορείς να συνεχίσεις να δουλεύεις, λιγότερες ώρες, με τα ίδια χρήματα. :)
