Ξελευτερία!

Φτου και βγαίνω!!

Επειδή "annanεώθηκα"

Θα σου πω αμέσως ποια είναι η διαφορά μεταξύ ανανέωσης και annanέωσης.

Ο ανανεωμένος γυρίζει από τις διακοπές που πέρασε γαμάτα, με τρελά κέφια.

Η annanεωμένη, πήγε στο πεντάστερο, έκανε τα μπάνια της στην πισίνα, κλάφτηκε στους φίλους της, ίσιωσε η μέση της. Καλά μέχρις εδώ; 

Χθες το βράδυ με  έπιασε φαγούρα στο μικρό δάχτυλο του αριστερού χεριού. Η φαγούρα εξαπλώθηκε και θεώρησα ότι κάτι με τσίμπησε. Το βράδυ κατάφερα να κοιμηθώ ολόκληρα 40 λεπτά. Οι παλάμες μου με έκαιγαν από μέσα κι απ' έξω και με φαγούριζαν απίστευτα. Σηκώθηκα στις 6 κι έκανα ένα παγωμένο μπάνιο να συνέλθω. Τα χέρια μου γέμισαν μικρά κόκκινα σπυράκια, σαν φουσκαλίτσες εσωτερικές κι άρχισε το ίδιο να συμβαίνει και στα πέλματα. Μέσα στον εκνευρισμό και την απίστευτη φαγούρα, αποφάσισα να επιστρέψω στη βρωμούπολη. Στη διαδρομή κάηκε όλη η αριστερή πλευρά μου. Λες και μ' έχουν σιδερώσει είμαι...

Φτάνοντας έτρεξα στη δερματολόγο, που διέγνωσε αλλεργία στο χάπι που έπαιρνα για τη μέση. Ήμαρτον δηλαδή...

Το μόνο θετικό είναι ότι τα χείλη μου έγιναν σαν της Αντζελίνας Τζολί από το πρήξιμο. Μόνο που έχουν κι αυτά μικρά σπυράκια :/

Όποιος με μάτιασε, να με φτύσει να συνέλθω, αλλιώς να πάθει την ίδια φαγούρα! :Ρ

Επειδή δε με θέλησες

Πόνος ξεπόνος, μόνο με φίλους ξεπερνιέται. Έκλεισα κι εγώ ξενοδοχείο 5 αστέρων, τα φόρτωσα και την κοπάνησα απ' τη βρωμούπολη. 

Όταν πρωτοπήρα το αυτοκίνητο και έκανα το πρώτο ταξίδι μόνη, στην εθνική Αθηνών  - Πατρών,  με τη μια λωρίδα, έτυχε να πέσω στο τσίρκο μεντράνο. 3-4 φορτηγάκια στη σειρά. Πού να τα προσπεράσω; Έφτασα Αθήνα μετά από άπειρες ώρες, με ταχύτητα 60km. Από τότε, η οικογένεια με κοροϊδεύει που πάω σαν τη χελώνα (100km  max) και με αποκολούν μεντράνο.

Σήμερα ήθελα να γίνω ένα με τον άνεμο. Να τ' αφήσω όλα πίσω μακριά. Να φύγω!

Όσες φορές κοίταξα το κοντέρ (σωστά το λέω;) έδειχνε 140. Το 2ο πρόγραμμα κι ένα σφίξιμο στο στομάχι μου κρατούσαν παρέα κι οι σκέψεις έτρεχαν μαζί μου. Ο πόνος στη μέση καλά κρατεί κι ο πόνος στην ψυχή καλύτερα.

Έκανα το πρώτο μου μπάνιο στο pool bar και κοκκίνισα σαν τον αστακό (ασορτί με το πορτοκαλί μαγιό μου).

Στη διαδρομή ένα ζουζούνι ζήλεψε την παρέα μου και μπήκε...

Επειδή έχετε φαντασία, συνεχίστε το:

Μια φορά κι έναν καιρό στη Σιβηρία, ήταν ένας πιγκουίνος που πάθαινε κρυοπαγήματα.

Eπειδή έχω και χαλάκι

Βγήκα στην ανεργία από σήμερα. Από τη μια χαίρομαι που άρχισαν οι διακοπές νωρίτερα, από την άλλη ελπίζω τουλάχιστον την επόμενη φορά που θα δουλέψω, να είναι στο δικό μου γραφείο.

ΔΕΝ ΕΠΙΤΡΕΠΟΝΤΑΙ ΟΙ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ. 

Απαγορεύονται λέμε. Α - πα - γο - ρευ - ο -νται. Έγινα κατανοητή; Πριν μπείτε παρακαλώ, να σκουπίζετε τις αναμνήσεις σας στο χαλάκι.

Ε λοιπόν αν ήμουν τρελός επιστήμονας, θα έφτιαχνα το σβηστήρι των αναμνήσεων. Πάταγο θα ' κανε. Έχεις δει την "αιώνια λιακάδα ενός καθαρού μυαλού"; Αυτό. Ούτε λοβοτομές, ούτε τίποτα. Σβήνεις μια περίοδο της ζωής σου και συνεχίζεις. Κι αν ξανακάνεις τα ίδια λάθη, καλά να πάθεις. Ούτως ή άλλως τα κάνεις κι ας θυμάσαι τι έπαθες την προηγούμενη φορά.

Γιατί οι ρημάδες οι αναμνήσεις είναι επώδυνες. Είτε θυμάσαι τι όμορφα πράγματα είχες, που δεν τα έχεις πια και πονάς, είτε θυμάσαι όλα τα άσχημα πράγματα που σου έχουν συμβεί και πάλι πονάς. Οπότε τις σβήνεις και ηρέμησες. Τις επώδυνες τουλάχιστον. 

Τις ουδέτερες κράτα τες να θυμάσαι ποιος είσαι. Λέμε τώρα δηλαδή, γιατί κανείς δεν γνωρίζει απόλυτα τον εαυτό του.

Λοιπόν; Όλα καλά κι όλα ωραία;

Επειδή έχουμε τον τρόπο

ΣΑΓΗΝΗ = ΣΑ ΓΥΝΗ

Επειδή θέλω να μάθω ΙV

Πώς ορίζεις την ένωση;

Επειδή το κλείσαμε

7.30 ΣΤΟ ΘΗΣΕΙΟ ΛΕΜΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ!!!

Λιώνουν τα σπίτια απ' τη ζέστη

και κολλάνε

σε μακριών δαχτύλων άκρες.

Δέντρα ριζώνουν τις ψυχές,

στοιχειώνοντας το πέρασμα στον Άδη.

(Mοιάζει μ' ευχή, σ' ανείπωτη ιστορία,

παραμυθιού καταραμένου).

Αδημονείς να γνωριστείς;

Επίγειες οι πύλες

κι οι δρόμοι ανοιχτοί.

17.7.2009

Ν.Μ.Σ.

Επειδή είμαι πολύ ζηλιάρικο φρούτο ;)

Επειδή τις προηγούμενες 2 Κυριακές έβρεξε...

...αποφάσισα να γνωριστούμε Σάββατο. Στο σταθμό στο Θησείο κατά τις 5 είναι καλά; Θα κρατάω κι ένα κόκκινο τριαντάφυλλο :ΡΡΡ

Ελένη σε περιμένω κι εσένα. Αφού δεν κάθισε την προηγούμενη φορά...

Και μιας και μίλησα για βροχή, ένα αγαπημένο τραγούδι, στην πρώτη του εκτέλεση (ντουέτο). Είναι πάντα καλύτερο να 'ναι δύο. Σαν τους Χιώτες ένα πράγμα.

Επειδή η γρίπη εξαπλώνεται

Επειδή αγαπώ

Επειδή θέλω να μάθω ΙΙΙ

Πώς ορίζεις τον πόνο;

Έχω έναν τρομερό πονοκέφαλο όλη μέρα. Λες κι ένα σύννεφο έχει μπαστακωθεί στο 3ο μου μάτι. Φυσάτε καλά μου αναγνωστάκια να διαλυθεί, γιατί με πεθαίνει!!

Μόνο

Μόνο για τα αιχμηρά σου αντικείμενα 

να μου μιλάς. 

Αυτά που μπήγονται στο δέρμα στη στροφή

και που φορώντας τα, 

μοιάζω με Ήλιο, 

στο χρώμα της Δύσης και της Ανατολής. 

Και να μου λες. 

Και να μου λες

πως λάμπω.

11.7.2009

Ν.Μ.Σ.

00:00

Τικ τακ, τικ τακ, τικ τακ, τικ...

Βγαίνεις από την καφετέρια και περπατάς. Ένα δύο, ένα δύο, ένα δύο, ένα...Βάζεις το ακουστικό στο αυτί, αλλά καμιά απάντηση. Κλείνεις. Κόκκινο. Σταματάς. Στο απέναντι πεζοδρόμιο ένα κομμάτι παρελθόν σε χαιρετάει, με το ακουστικό στο αυτί. Πράσινο κι απέναντι. Το παρελθόν μιλάει στο τηλέφωνο και σου κάνει νόημα να μείνεις. Εσύ χαμένη, αυτό κλείνει το τηλέφωνο. Αμηχανία. Πλησιάζει απειλητικά και σε φιλάει σταυρωτά μα όχι πεταχτά. Σε καλεί για καφέ. Το κινητό σου χτυπά και απαντάς. 

"Έλα!"

"Δεν μπορώ, με περιμένουν". 

Χαμογελάς ψυχρά, γυρίζεις την πλάτη και φεύγεις χωρίς να κοιτάξεις πίσω.

Το παρελθόν, πρέπει να παραμένει στη θέση του. Έχεις ν' ασχοληθείς με το παρόν τώρα...

Γαμημένα φεγγάρια! Έχω μαζέψει πολύ πράμα μέσα μου και ετοιμάζομαι να εκραγώ. Δε φτάνουν τ' άλλα, επηρεάζομαι κιόλας! Κι οι πιο κοντινοί μου φίλοι, να 'ναι χιλιόμετρα μακρυά και να μην έχω έναν ώμο να κλάψω, έναν κολλητό να ξενυχτήσω με ποτά και να πάω κουρούμπελο στη δουλειά την επόμενη.

Λίγες μέρες πριν τα 24 γενέθλιά μου, ορκίστηκα και άρχισα να δουλεύω. Άρχισα τα σεμινάρια και γνώριζα κόσμο καθημερινά. Ονειρευόμουν, πετούσα, ζούσα, χαιρόμουν. Είχα απίστευτη ενέργεια και καλή διάθεση, μέχρι που άρχισα ν' ακούω και το βιολογικό μου ρολόι. Να μου 'λεγες τότε, να παντρευτώ και να κάνω παιδιά, θα πετούσα και τη σκούφια μου.

Τα χρόνια πέρασαν και κατάλαβα ότι εκείνη η σκέψη, δεν ήταν παρά ανωριμότητα της ηλικίας. Άλλαξαν τα σχέδια ή μπορεί και να μου τ΄αλλάξανε με το ζόρι, δεν ξέρω. Αυτό που ξέρω, είναι ότι αν ερχόταν ο πρίγκηψ πάνω στο άσπρο άλογο και μου έκανε την πιο παραμυθένια πρόταση γάμου, το πιο πιθανό είναι να έφευγε με μελανιασμένο μάτι. 

Η υπομονή μου έχει εξαντληθεί. Σήμερα στη δουλειά, έτυχε να έρθουν 3 παιδιά, ηλικίας, 8, 2,5 και 2 ετών. Το μόνο που σκεφτόμουν ήταν πότε θα ξεκουμπιστούν. 

Είναι κι αυτή η κατάσταση...Από τη μια οι ιστορίες της αδερφής μου, από την άλλη να παριστάνω τον εξομολόγο της μαμάς, που βρίσκεται στα πρόθυρα της κατάθλιψης κι απ' την άλλη, ένας πατέρας εμφραγματίας, με βουλωμένες πια και τις καρωτίδες, να ανεβάζει πίεση μ' αυτά που συμβαίνουν.

Και μέσα σ' όλα αυτά, το αποκούμπι τους, ο annanas. Πλέον οι κουβέντες έγιναν καθημερινές και από συμβουλές και παρακλήσεις, έγιναν ικεσίες.

"Παιδί μου παντρέψου..."

Σκατά.

Επειδή αύριο έχει πανσέληνο

Δύο πράγματα με ρίχνουν ψυχολογικά το μήνα: Η πανσέληνος κι οι δύσκολες μέρες. Ευτυχώς συμπίπτουν...

Επειδή αφιερώνω στην καταιγίδα

Eπειδή τα λατρεύω!!

Η βαρεμάρα, σ' όλο της το μεγαλείο!

Κάτι μου θυμίζει, αλλά δεν μπορώ να θυμηθώ τι...

:))

Επειδή προσκαλώ

Θέλετε την Κυριακή να μαζευτούμε να πάτε στο μουσείο της Ακρόπολης; Και μετά κερνάω τα αναγνωστάκια μου καφέ στο Θησείο. Μέσα;

Τα στοιχειά

Δοκίμασα της λήθης το νερό,

μα το στοιχειώσαν οι στιγμές μας.

Κι αντί να γιατρευτώ, αρρωσταίνω.

Κι όλο κλαίω για να φύγουν οι στιγμές από τα μάτια,

αλλά γεύομαι την πίκρα των δακρύων.

Κι όλο φτύνω για να φύγουν τα στοιχειά,

μα στον ανέμο εξατμίζονται και μένουν,

να ρουφώ με τ' οξυγόνο π' αναπνέω.

2.7.2009

Ν.Μ.Σ

Επειδή αφιερώνω

Του πόθου τ' αγρίμι 

δεν τρώει, δεν πίνει,

δεν ξαποσταίνει.

Πεινάει για σένα, 

διψάει για μένα

και περιμένει.

Σε θέλω στο πλευρό  μου,

ακοίμητο φρουρό μου,

με το φιλι, με το σπαθί.

Το δράκο να σκοτώσεις

και να ΄ρθεις να με σώσεις

απ' τη ζωή μου την κλειστή.

Τι δε θα' δινα

το γύρο του κορμιού σου

να ξανάκανα

κι ας χανόμουνα

στη λάβα την καυτή

και στα παγόβουνα.

Αν μ' αγαπάς, μη μου το πεις

αφού το ξέρω τρεις φορές θα μ' αρνηθείς.

Τι δε θα 'δινα 

το γύρο του κορμιού σου

να ξανάκανα

κι ας πνιγόμουνα

στο κύμα που μαζί σου δροσιζόμουνα.

Αν μ' αγαπάς, να μου το λες

κι εγώ για σένα θα πατήσω και τις δέκα εντολές.

Στη νύχτα του κόσμου,

το χέρι σου δωσ' μου,

παρηγοριά μου.

Το δρόμο να βρούμε,

τον τρόπο να ζούμε, 

ανηφοριά μου.

Μ. Γκανάς

Επειδή είμαι ο annanas και είμαι καλά!

Μόλις σήμερα συνειδητοποίησα ότι έχω εμμονές. 

Τρώω κάτι φρίκες, που διαρκούν μέχρι να βρεθεί κάτι άλλο να αποσχολήσει το μυαλό μου. Το τελευταίο ερώτημα που με βασάνιζε, ήταν αν θα δώσω ή όχι εξετάσεις το 2010. Λες κι ένας χρόνος πάνω, ένας χρόνος κάτω, κάνει τη διαφορά. Κι όμως για μένα την έκανε. Δεν μπορώ τις αναβολές κι η ανυπομονησία μου έχει χτυπήσει κόκκινο καθώς πλησιάζει ο καιρός.

Κι εκεί που αισθανόμουν χαμένη, προς έκπληξη όλων, αλλάζει η προεδρία του Συλλόγου, για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια κι αναρωτιόμουν αν αυτή η αλλαγή θα με ωφελούσε. Ε άμα σου λέω εμμονή, το εννοώ! Και να σου το καλό το νέο, ένα μήνα μετά την εκλογή του, το νεοσυσταθέν Δ.Σ. αποφάσισε να μην αλλάξει τίποτα προς το παρόν, σε αντίθεση με το παλιό, που θα εφάρμοζε άμεσα τις τροποποιήσεις που αφορούν τις εξετάσεις. 

"Μπα;" λες. "Όλο το σύμπαν συνομωτεί και τα σχετικά, για πάρτη μου; Πρέπει να το θέλω πολύ τελικά".

Και το θέλω. Μετά από πολλά χρόνια έχω ξανά συγκεκριμένο στόχο, που αφορά το μέλλον μου. Νομίζω από τις πανελλήνιες έχω να το ζήσω αυτό. Κι ο λόγος που αισθάνομαι αισιόδοξη, αγαπημένε μου αναγνώστη, είναι γιατί αφορά ΜΟΝΟ εμένα. Στρώσιμο κώλου, διάβασμα και επιτυχία. Καθαρά δική μου υπόθεση. Όταν εμπλέκονται κι άλλα πρόσωπα (βλέπε διαπροσωπικές σχέσεις) πάω άπατα. Το 'χω αποδεχτεί πια. Δεν μπορώ να είμαι καλή σε όλα. Ας είμαι στον επαγγελματικό τομέα τουλάχιστον, που θα μου δώσει και να φάω κάποια μέρα.

Είμαι που λες 3.000,00 ευρώ μείον, ένα πακέτο διάβασμα για το καλοκαίρι (το ποιο; Ήδη έχουμε Ιούλιο!) συν, ανακοίνωσα ότι θα δουλέψω και Σεπτέμβρη και μετά χαιρετώ και τώρα λοιπόν έχω φάει φρίκη για το πώς θα οργανώσω το χώρο μου να διαβάσω. Χρειάζομαι 2 επιπλέον βιβλιοθήκες και ένα γραφείο, αλλά το παραφορτωμένο σπίτι δεν χωράει τίποτα. Και το άδειο δωμάτιο, με τα νέα δεδομένα ξαναγέμισε, οπότε...

Διακοπές. Μμμ... μόνο με τους κώδικες αγκαλιά με βλέπω, δίπλα στο pool bar και το μάτι να παίζει (γιατί είπαμε έχω κι αυτή την ασθένεια-μην ξεχνιόμαστε).

Α κι ένα καλό της όλης ιστορίας, είναι ότι θα πρέπει να φρεσκάρω τα Αγγλικά και τα Γαλλικά μου, γιατί οι γλώσσες δίνουν μόρια. Ελπίζω μετά απ' αυτό να σταματήσουν κι οι εφιάλτες.

Επιπλέον διαπίστωσα ότι όταν πρέπει να αρχίσω διάβασμα, ανοίγει η όρεξή μου για λογοτεχνία. Από τις εξεταστικές ακόμα το θυμάμαι. Αγόρασα 2 βιβλία και ήρθα με χαρά να διαβάσω αλλά κάτι έπαθε η λάμπα μου. Το βιδωτό κομμάτι έμεινε μέσα στο ντουί (σωστά το λέω ή άλλο πράμα νομίζω ότι είναι το ντουί;) και το υπόλοιπο κρέμασε. Τα δύο τμήματα ενώνονται με μια ίνα. Ναι είμαι γυναίκα και είμαι άσχετη μ' αυτά. Τι να κάνω γιατρέ μου;;;

Και κλείνω με ένα ανέκδοτο του δασκάλου, που μας είπε για να δει αν έχουμε καταλάβει τους βαθμούς συγγένειας (1ου, 2ου, 3ου κλπ, κατ' ευθεία γραμμή ή εκ πλαγίου, εξ αίματος ή εξ αγχιστείας):

Ένα καράβι ναυαγεί και σώζονται σε ένα νησί τρία άτομα. Η μάνα (μπορείς να την πεις και γριά κότα), η πανέμορφη κόρη (μπορείς να την πεις και μπουμπούκι) και ένας αράπης (μπορείς να τον πεις και προικισμένο). Περνούν 5 χρόνια χωρίς καμία απολύτως επικοινωνία με τον έξω κόσμο. Η μάνα φωνάζει τον αράπη θείο και η κόρη παππού. Πώς έγινε αυτό;

Η απάντηση προσεχώς...