Επειδή ρωτάω

Τι επιθυμείς περισσότερο τώρα;

Live on the edges or not at all

Και με ξυπνάει πρωί - πρωί το τηλέφωνο. 

- Πότε θα 'ρθεις; Θέλω να μιλήσουμε...

- Τι έγινε; Όλα καλά;

- Όχι πολύ. Θέλω να σου αφήσω τη διαθήκη μου. Συμβαίνουν πολλά κι αν γονατίσω, είμαι αξιοπρεπής. Θα βάλω την καραμπίνα στο κεφάλι και θα τελειώνω.

- ....

Η τρίτη διαθήκη που θέλουν να μου αφήσουν. Επειδή όπως λένε όλοι, είναι σίγουροι πως μόνο εγώ θα την εκτελέσω κατά γράμμα. "Παιδί του καθήκοντος" με έχει βαφτίσει ο κολλητός και δεν έχει άδικο. Εμπνέω εμπιστοσύνη φαίνεται. 

Πριν κανά μήνα, η διαχειρίστρια της πολυκατοικίας, με φώναξε να μου ζητήσει να αναλάβω εγώ, γιατί μόνο εγώ από ολόκληρη πολυκατοικία είμαι σωστή, προσεκτική, έμπιστη και ηθική. Μάλλον επηρρεάζονται από το επάγγελμά μου. Όχι ότι δεν είμαι, αλλά μου τη δίνει που φαίνομαι κιόλας. Γιατί αυτό το θέμα της ηθικής μου, το έχω πληρώσει ακριβά. 

Κι εκεί έρχονται οι φίλοι, σαν τα διαβολάκια στο αριστερό αυτί, να ψυθιρίσουν:

"Δεν ήρθες να σώσεις τον κόσμο και την ηθική του. Αν αυτός αισθάνεσαι ότι είναι ο σκοπός σου, πήγαινε στις χώρες του Τρίτου Κόσμου και κάνε αγαθοεργίες. Ζεις ευτυχισμένα, που αυτοπεριορίζεσαι από την ηθική σου; Όχι; Πέτα τη στα σκουπίδια!"

Στο ταβάνι ενός μπαρ που τα έπινα το Σάββατο, έγραφε μια επιγραφή: Live on the edges or not at all. 

Ωραία τα λέει, αλλά το μόνο που μπορώ να κάνω εγώ με τα άκρα, είναι να μπω ανάμεσα και να πορεύομαι. Ακόμα κι οι φωτογραφίες από κάτω το αποδεικνύουν. Απ' τη βροχή μέχρι τον ήλιο, στην ίδια λωρίδα...

Επειδή ταξιδεύουμε!

Σας υπνωτίζουν οι υαλοκαθαριστήρες σε λειτουργία, στα μεγάλα ταξίδια; Σαν το εκρεμμές που κουνάς τα μάτια δεξιά - αριστερά. Κυρίως στην πάνω εθνική που είναι ευθεία, τα αυτοκίνητα μετατρέπονται σε προβατάκια προς μέτρημα. Ειδικά μετά από ένα ξέφρενο ΣΚ...

Κι ύστερα βγαίνει ο ήλιος!

Επειδή θυμώνω

Δεν ξέρω πώς να ορίσω το συναίσθημά μου. Μάλλον απογοήτευση θα το έλεγα. Απογοητεύομαι που επιβεβαιώνομαι γι' άλλη μια φορά. Κι αυτή τη φορά δεν στενοχωρήθηκα. Μόνο θύμωσα τόσο, που ήθελα να σπάσω ό,τι έβρισκα μπροστά μου, αλλά συγκρατήθηκα. Είχα ήδη σπάσει ένα ποτήρι πριν...

Συσσωρευμένος θυμός που δεν ξέρω αν αξίζει τον κόπο να με γδέρνει, να με αλλοιώνει. Εξάλλου όποιος ανακατεύεται με τα πίτουρα, τον τρων' οι κότες. Ακυρώνεται λοιπόν το ταξίδι που σχεδίαζα στην Κυκλάδα και πάμε γι άλλες, μακρινές πτήσεις. Παρακαλώ προσδεθείτε. Ξεκινάει η απογείωση.

Κι ένα λατρεμένο, εκπληκτικό τραγούδι, αφιερωμένο σ' εμένα  

Ήπια με τον καφέ μου, τα θρίψαλα του σπασμένου ποτηριού της ελπίδας και του ονείρου. Μη ρωτάς αν μου σκίζουν οι άκρες τα σωθικά. Θα αποβληθούν με τη γνωστή διαδικασία. Θ' αποβληθούν όπως ταιριάζει στα λόγια τα μεγάλα, στα βλέμματα που υποτάσσουν, στις προσταγές, σ' εμάς, που τόσα χρόνια προσπαθούμε, αλλά μοιάζουμε μ' ελατήριο που κύκλο δεν κλείνει. Εγώ δεν κρύβομαι, σου το 'πα. Σε κάποια άλλη ίσως φάση της ζωής μας...

Το φλερτ ή το πέταγμα του μπαλακίου

Η φύση θηλυκοποιείται και δεν το λέω εγώ, οι επιστήμονες το λένε. Έλαχε λοιπόν στις γυναίκες να γίνουν κυνηγοί αυτών των άγριων θηρίων (κάτι σε αγριογούρουνα θα το 'λεγα εγώ) που ονομάζονται άνδρες. Επειδή όμως η γυναίκα είναι από τη φύση της πιο λεπτή στους τρόπους κι εύθραυστη και ρομαντική (λέμε τώρα. Όσο δηλαδή κι οι άντρες είναι πολυγαμικοί. Ίδια βρώμα...), προτιμά να δίνει το πράσινο φως, περιμένοντας το μεγάλο βημα να γίνει από τον "κυνηγό". Κι αυτό ονομάζεται πέταγμα του μπαλακίου.

Αρχίζει λοιπόν η γυναίκα το φλερτ, προσπαθώντας να σαγηνεύσει το ισχυρό φύλο, με κινήσεις, βλέμματα, χαμόγελα, υπονοούμενα. Ο άνδρας αν το καταλάβει, θα πιάσει το μπαλάκι, οπότε περιμένεις την επόμενη κίνησή του. Τέσσερεις πιθανότητες υπάρχουν: α) να σου πετάξει πίσω το μπαλάκι, οπότε το φλερτ goes on, β) να το κρατήσει για την πάρτη του, οπότε ξέχνα το καλύτερα, θα προτιμήσει το τέννις από σένα, γ) να σου πετάξει άλλου είδους μπαλάκια, οπότε χειρίσου το όπως εσύ νομίζεις και δ) να έρθει να στο φέρει ο ίδιος πίσω.

Αυτή η δ περίπτωση, μου θυμίζει κάτι από Θεόφιλο και Κασσιανή, Πάρη και Αφροδίτη, με τη διαφορά ότι αντί για μπαλάκι έχουμε μήλο. Το χρυσό μήλο (το κανονικό το έδωσε μια φορά η γυναίκα στον άντρα κι από τότε προκόψαμε).

Θυμάσαι το παιχνίδι που παίζαμε μικροί με την μπάλα; Στα μήλα αναφέρομαι. Σαν το πέταγμα του μπαλακίου. Πέτα - πιάσε, πέτα - πιάσε, πέτα - πιάσε. Ασύστολο φλερτ. 

Πόσο τυχαίος είναι ο συνειρμός μου; Μπαλάκι ---> Μήλα.

"Άντε λοιπόν, μίλα! Τι περιμένεις;"

(συγχωρέστε μου τους συνειρμούς, πριν λίγο ξύπνησα...)

Επειδή θυμάμαι

“Πάρτο απόφαση! Κάποια πράγματα δεν θα τα ζήσεις ποτέ ξανά!”

Μα μου άρεσαν...Πώς μπορώ όταν βρέχει, να περνάω από το δρόμο που περνούσαμε μαζί και να μη σε σκεφτώ; Να μη θυμηθώ τις προσευχές μου πάνω στη μηχανή, το τρέμουλο από το κρύο, τη χαρά του κόκκινου φαναριού, που έβρισκα ευκαιρία να κάτσω σωστά και να στηρίξω καλύτερα το δεξί μου πόδι;  (πάντα φοβόμουν ότι θα μ΄ έκαιγε η εξάτμιση...) Να μη θυμηθώ το χέρι σου, το μαύρο γάντι που μου χάϊδευε το αριστερό γόνατο, να με ζεστάνει και να μ' ευχαριστήσει που το υπέμεινα πάλι αυτό. 

Ήμουν άμαθη από αγάπη κι ακόμα είμαι. Άμαθη από πολλά. Ρούφαγα τις στιγμές, τις μύριζα και τις φύλαγα μέσα μου, χωρίς να σκεφτώ ούτε μια στιγμή ότι δεν θα τις ξαναζούσα ποτέ. Ποτέ. 

Πώς μπορώ να ξεριζώσω τις στιγμές μου, τη ζωή μου, το παρελθόν μου, το παρόν μου; 

Όλα αλλάζουν πια κι ό,τι αγάπησα ίσως να μην υπήρξε και ποτέ. Ίσως να ήταν όνειρο ή της φαντασίας μου.

Πώς μπορείς να περνάς από το δρόμο π΄αγαπούσα και να μη νιώθεις το χάδι μου στην πλάτη για ευχαριστώ;

Δεν φταις εσύ. Η φαντασία μου τα φταίει.

“Σε μένα τώρα πια ταιριάζει για να κλάψω

για της καρδιάς μου τα χαμένα ιδανικά”

Επειδή θέλω να μάθω VΙ

Πώς ορίζεις την απιστία;

ΑΝΤΑΛΛΑΣΣΕΤΑΙ καρδιά λίγο βαριά, σε καλή κατάσταση, με κολοκύθα μετρίου μεγέθους. Πληροφορίες εντός. Τηλ. επικοινωνίας: 6936.....

Επειδή αναρωτιέμαι

"Κόλαση είναι η απουσία τους"

Πες μου, σου έχει τύχει να βρίζεις κάποιον, να μη θέλεις να τον ξαναδείς ποτέ και να κλαις βλέποντας την ταινία που βλέπατε αγκαλιά; Να μην μπορείς να πλησιάσεις χιλιόμετρα από τον τόπο του και να τον γυροφέρνεις στο μυαλό σου; Να τον μισείς και παράλληλα να τον αγαπάς περισσότερο κι απ' τη ζωή σου; Σου έχει τύχει;

Αν όχι, κερνάω λικέρ και σίγουρα θα καταλάβεις τι εννοώ. Στην υγειά μας...

Επειδή είμαι Αμελή(ς)

Amelie Poulain...Όταν είδα την ταινία πρώτη φορά, ταυτίστηκα. Ακόμη και το παιδάκι που έπαιζε την Amelie μικρή, έμοιαζε πολύ εμφανισιακά με 'μένα μικρή.  Στην παιδική κι εφηβική ηλικία, ήμουν πάντα διαφορετική κι ευρηματική στο σπίτι. Αυτή που έκανε χαβαλέ, που πετούσε ατάκες κι είχε το ακαταλόγιστο ό,τι κι αν έλεγε, μιας και όλοι γνώριζαν τις προθέσεις της. Δεν έκανα σκανταλιές, αλλά μ' άρεσε να πειράζω λεκτικά, να χαμογελάω πονηρά και να βρίσκω τρόπους να αιφνιδιάζω τους άλλους. Οι γονείς μου είδαν πρώτη φορά την ταινία πριν κανα - δυο χρόνια και χωρίς να τους πω κάτι, με πήραν αμέσως τηλέφωνο να μου πουν πόσο τους θύμισε η Amelie εμένα.

Η Amelie Poulain δεν ήταν μόνο η σκανταλιάρα κι η χαρά της ζωής. Βλέποντας την ταινία κάθε φορά ανακαλύπτω κι ένα ακόμη στοιχείο που αποδεικνύει ότι ήταν καταθλιπτική. Μέσα σε κόσμο, αλλά μόνη. Χωρίς κανέναν να μοιραστεί τα μυστικά της. Προσπαθώντας να φτιάξει έναν κόσμο όπως εκείνη ήθελε να είναι. Πιο παιχνιδιάρικο. Πιο οικείο. Ήθελε να 'ναι ο αρχηγός, ο εμπνευστής του σχεδίου, ένας μικρός Θεός. Πιστεύω ότι δεν επιλέχθηκε τυχαία το soundtrack. Ψυχογραφεί την Amelie. Κι αυτό που βγάζει είναι μια γλυκιά μελαγχολία. Μια μελωδία που θα μπορούσε πολύ εύκολα από ελάσσονα, να μετατραπεί σε μείζονα. Έντονη.

Έτσι κι εγώ από τα 12 το 'ριξα στο γράψιμο. Εκεί που ο κόσμος ήταν όλος δικός μου. Που οι ήρωες γεννιόντουσαν, πέθαιναν, αγαπιόντουσαν, μισιούνταν όποτε το ήθελα εγώ. Εγώ κινούσα τα νήματα κι αυτοί υπάκουαν, χορεύοντας στο σκοπό μου. 

Τα χρόνια πέρασαν κι ενηλικιώθηκα. Δε μ' αρέσει η ενήλικη ζωή. Σας το 'πα;

Σήμερα ο αδερφός μου είδε τα γραπτά μου και σάστισε. "Δεν είναι εσύ. Δε μπορεί να 'χεις τόση μαυρίλα μέσα σου. Ψάξε μέσα σου την Amelie".

Να ψάξω μέσα μου την Amelie. Μόνο κάποιος που της μοιάζει μπορεί να καταλάβει πόσο θετικά παρεξηγημένη είναι. Και στο κάτω - κάτω της γραφης, γιατί να ταυτίζομαι πλέον; Τι να περιμένω; "To θαυμάσιο πεπρωμένο της Amelie Poulain"; Χα! Ποιο είναι αυτό τελικά; Η γνωριμία της με το Νινο; 

Επειδή το τζίνι ακούει

-Αυτό που ζηλεύω σε 'σένα είναι ο ενθουσιασμός σου. Μακάρι να μην ήταν όλα τόσο ουδέτερα για 'μένα!

-Πού τον είδες τον ενθουσιασμό; 

-Πώς να στο πω ρε παιδάκι μου; Παθιάζεσαι. Ενθουσιάζεσαι. Δεν το έχεις καταλάβει; 

-Μμμ...Όταν πρόκειται για γράψιμο...ίσως.

-Όχι μόνο. Οποιαδήποτε γνώμη σου, την υποστηρίζεις με θέρμη! Γουρλώνεις τα μάτια, κουνάς τα χέρια, φωτίζεται το πρόσωπό σου. Κι αυτό το θαυμάζω.

-Μάλλον έχεις δίκιο. Δεν το είχα σκεφτεί ποτέ. Μη ζηλεύεις όμως. Όποιος ενθουσιάζεται εύκολα, απογοητεύεται ευκολότερα. Καλύτερη η ουδετερότητα λοιπόν.

....

-Τι σου λείπει;

-Αυτό, εκείνο, τ' άλλο κι οι έντονες στιγμές. Οι καλές έντονες στιγμές.

-Γιατί;

-Γιατί όλα μοιάζουν ίδια. Ανιαρά. Βαρετά. Ουδέτερα.

-Δεν υπάρχουν μόνο καλές έντονες στιγμές. Να το ξέρεις.

-Τις ζήσαμε και τις κακές κι αντέξαμε. Ώρα για καλές δε νομίζεις;

-Πρόσεχε τι εύχεσαι. Επαναλαμβάνω: οι έντονες στιγμές δεν είναι πάντα καλές.

-Ας έρθουν κι ας είναι ό,τι να 'ναι. 

...

Μπορεί να μην το πιστέψεις, αν με ξέρεις λίγο παραπάνω, αλλά τη λατρεύω τη φύση. Ειδικά αυτή την εποχή. Ψάχνω να βρω ευκαιρία να βρεθώ κοντά της. Όλες οι αισθήσεις μου είναι σε έξαρση. Όλες εκτός από μια.

Μ' αρέσει να μυρίζω πλατάνια.

Μ' αρέσει να βλέπω τα φύλλα πορτοκαλί. 

Μ' αρέσει ν' ακούω το νερό που τρέχει στα ρυάκια.

Μ' αρέσει να γεύομαι τους καρπούς της.

Μισώ να την αγγίζω. Σιχαίνομαι τις λάσπες και να μαυρίζουν τα νύχια μου απ' το χώμα. 

(Νομίζω ότι γενικά έχω ένα θεματάκι με την αφή. Όταν δεν κοιτάζω, μπορώ να ψάχνω 5 λεπτά κάτι στην τσάντα μου, μέχρι να το βρω. Pathetic...)

A! Επίσης σιχαίνομαι ό,τι ζουζουνίζει κι ό,τι εντομίζει.

Επειδή παραμένω ίδια

Στο αεροπλάνο για Ηράκλειο, έκανα μια διαπίστωση. Συνήθως - αν όχι πάντα - πετάω τα ξημερώματα. Υποσυνείδητα μάλλον το επιλέγω, με αποτέλεσμα να μην κοιμάμαι και να την βγάζω από νωρίς στο αεροδρόμιο. Άρα δεν το κάνω για να κερδίσω χρόνο στον προορισμό μου, μιας και φτάνοντας, πίνω καφέ και συνήθως μετά πέφτω ξερή. Είναι που μ' αρέσει να βλέπω την ανατολή πάνω από τα σύννεφα. 

Δυστυχώς στον πηγαιμό, δεν πρόλαβα ανατολή, για λίγο. Είδα όμως το φεγγάρι που ήταν πανσέληνος παρά μια μέρα. Κι ήταν τόσο κοντά μας, που νόμιζες ότι αν άνοιγες το παράθυρο (!) θα το 'πιανες. Πέταξα με την καινούρια Ολυμπιακή. Πλήρωσα τα εισιτήρια μόνη μου, γιατί η υπουργική απόφαση έδωσε την αξία των εισιτηρίων της κρατικής Ολυμπιακής, παραβλέποντας τη νέα κατάσταση. Τέλος πάντων, το αεροπλάνο ήταν καινούριο, καθαρό, μεγάλο με μπλε σκούρα δερμάτινα καθίσματα. Πριν την απογείωση, η αεροσυνοδός, μας κέρασε καραμέλες, κάτι που είχα χρόνια να δω και με γύρισε χρόόόόόόόόνια πίσω,  στην πρώτη ανάμνηση που έχω από πτήση. 

Λόγω της καταγωγής του μπαμπά μου, από ένα μακρινό νησί, μπήκα σε αεροπλάνο από μωρό. Θυμάμαι λοιπόν, ήμουν τεσσάρων χρονών. Η μαμά μου λεχώνα, έμεινε πίσω με τον νεογέννητο αδερφό μου κι εγώ έφυγα με τον μπαμπά και τη μεγαλύτερη αδερφή μου για το νησί, για λίγες μέρες.

Ήταν καλοκαίρι, αλλά το αεροπλάνο ήταν σχετικά άδειο. Μπαίνοντας μέσα, είδα ότι τα καθίσματα δεν ήταν τριπλά, αλλά διπλά, επομένως κάποιος θα καθόταν μόνος του. Σκέφτηκα λοιπόν, ότι το λογικό θα ήταν είτε να καθίσω εγώ με τον μπαμπά, ως μικρότερη είτε τα αδερφάκια μαζί κι ο μπαμπάς πίσω. Με φτύσανε λίγο, η αλήθεια είναι. Πιάσανε θέσεις μαζί και μ' άφησαν να ψάχνω τη δική μου. Μου τη δείξανε δυο σειρές πιο πίσω, στη μεσαία στήλη. Η θέση δίπλα τους, στη μεσαία στήλη, ήταν άδεια και μου είπαν να κάτσω μαζί τους εκεί, αλλά εγώ είχα πεισμώσει. Δεν αφήνεις ένα 4χρονο παιδί να κάτσει μόνο του! Αλλά φαίνεται από τότε ήμουν πιο ώριμη από την ηλικία μου. Έτσι κι εγώ την είδα ανεξάρτητη κι ωραία. Έβραζα μέσα μου, αλλά προτίμησα να μείνω στη θέση μου και να βγάλω το 2ωρο ταξίδι μόνη μου. Όπερ κι εγένετο, γιατί ούτε καν γύρισαν να δουν τι κάνω.

Μια αεροσυνοδός, με πλησίασε, με ρώτησε το όνομά μου και πού είναι οι γονείς μου. Της έδειξα και μου έδωσε μια καραμέλα. "Ενδιαφέρον. Είμαι ανεξάρτητη και κάνω νέους φίλους. Plus η καραμέλα" σκέφτηκα, το κοινωνικό και φαγανό παιδί. Η φιλενάδα μου επέστρεψε αργότερα, να με ρωτήσει τι θα γίνω όταν μεγαλώσω. "Αν αγαπάει το επάγγελμά της και της πω το ίδιο, ίσως μου δώσει κι άλλη καραμέλα!"

-Αεροσυνοδός!!

Πήρα το έπαθλό μου κι ηρέμησα, σκεφτόμενη πόσο έξυπνο παιδάκι ήμουν και πως τα κατάφερνα και μόνη μου μια χαρά.

Από τότε, τα αεροπορικά ταξίδια, με κάνουν να νιώθω ελεύθερη, δυνατή κι ανεξάρτητη. Γι΄ αυτό, πάντα πλήρωνα μόνη μου τα εισιτήριά μου και ταξίδευα συνήθως μόνη. Το πρώτο ταξίδι που έκανα μόνη μου, ήταν στα 18 μου, με αεροπλάνο. Έχω ζήσει σκηνές απείρου κάλλους σε αεροπορικά ταξίδια, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα...

Επειδή η Κρήτη έχει γεύση κανέλα!

Πήγα, ήρθα και κουράστηκα. Καλύτερα τακτικός παρά αναπληρωματικός με το κινητό παραμάσχαλα. Και να σηκώνεσαι από τις 5 και να μη λέει η μέρα να περάσει! 

Πάντως όλοι οι αναπληρωτές αλλού είχαμε ζητήσει κι αλλού βρεθήκαμε (εκτός από 2 ντόπιους). 4 από Αθήνα, 1 από Ρόδο, 1 από Χανιά, 2 από Πάτρα, 1 από Μυτιλήνη. Ε ναι, με κυνηγάει αυτός ο τόπος. Μέχρι και στο ίδιο ξενοδοχείο μείναμε με την εν λόγω κυρία και επιστρέφαμε με το ίδιο αεροπλάνο. 

'Εμεινα στη Νεάπολη. Πόλη τη λένε οι κάτοικοι, χωριό θα το έλεγα εγώ. Μες τα όρη και τ' άγρια βουνά. Η θέα απ΄το μπαλκονάκι μου:

Ένας περίεργος κορμός στην πλατεία:

Εκδρομή στον Άγιο Νικόλαο:

Επεξηγηματικές!!

Πάντως το καλύτερο απ΄ όλα ήταν που βρήκα επιτέλους, πού είχα πιει κανελλάδα. Στην Κρήτη!!! Είναι σαν βυσσινάδα, που την αραιώνεις με νερό. Όταν είχα δοκιμάσει πρώτη φορά, μου τη σέρβιραν κρύα. Και τη δεύτερη επίσης. Στη Νεάπολη, την έφεραν ζεστή σαν τσάι. Δεν έχω πιει πιο εύγευστο ρόφημα! Έχω πάθει την πλάκα μου και κουβάλησα 6 μπουκάλια, για να δώσω σε όσους την είχα εκθειάσει. Σκέψου έφυγα με αποσκευές 4,5 κιλών και γύρισα με 17 :)

Μου βγήκε η μέση αλλά άξιζε τον κόπο!

Επειδή σου αρέσουν τα ταξίδια κι εσένα

Μ    ί   λ   α        μ  ο  υ  !

Το 'χω κόψει το δάγκωμα τελευταία